...Raczej mało znane jest u nas. I niewiele u nas odpowiada temu gatunkowi. Przykłady polskiej twórczości inspirowanej słowiańską „stariną”, np. obrazy lub grafiki Marka Hapona i Roberta Mokoszana zamieszczane w Tarace, robią wrażenie trzymanych na uwięzi silną autorską dyscypliną (by nie odlecieć...) – przeciwieństwo mitopeicznego rozbuchania Rosjan. Bo to jest właśnie raczej mitopeja niż mitologia. Tworzenie mitów – malarskimi środkami, więc przez oczy i dla oczu, a nie opowiadanie gotowych.

Oczywiste skojarzenie jest z Tolkienem i jego autorskim programem stworzenia „mitologii dla Anglii”. U rosyjskich malarzy fantasy jest tworzenie mitologii dla Rosji.

Badając (etymologicznie słowo „badać znaczy: szturchać kijem, żeby sprawdzić, co jest w środku) na ślepo Internet, natrafiłem (na razie) na trzech autorów.

Wsiewołod Iwanow (Всеволод Борисович Иванов), widać go (tzn. wybór jego obrazów) pod adresem www.liveinternet.ru/users/5090972/post255662326/

Жрица Арконы – czyli „żerczyni”, kapłanka-ofiarniczka Arkony. Kapłanka jest w stroju jakby starorusko-książęcym, runy układają się w swastykę, dachy chramów... coś z naszego (naprawdę norweskiego) kościoła Wang z Karpacza, ale też widać inspirację z wyspy Bali, co nie całkiem dziwi, bo obrazy są z cyklu „Ruś wedyjska” (Ведическая Русь), a Bali to wschodni kraniec religii hinduistycznej. Widać w wyobraźni twórcy Ruś mogła być skrzydłem zachodnim. Arkona, historycznie na Rugii, została oczywiście wintegrowana w ten obraz świata. Tyle że skały klifu wyższe i straszniejsze, a tamtejszy czworogłowy posąg Swantewita zamieniony w rząd głów końskich. Na te ostrokończyste, rosochate i gwiaździste kalenice warto zwrócić uwagę, powtarzają się i mnożą na innych obrazach Iwanowa i u jego kolegów po stylu.

Iwanow sięga też do Atlantydy:

Dziwna ta Atlantyda: kombinacja motywów azteckich, greckich i Renesansu. Powtarza się ta tryzubna kalenica, tym razem na głowach maszkaronów.

Kilkadziesiąt obrazów Iwanowa „przedrukował” Czesław Białczyński w swojej witrynie bialczynski.wordpress.com/2014/08/31/rosyjskie-nieci-slowianskiej-baji-2014-czesc-6/ – opatrując je swoimi podpisami, przez co włącza je do swojej własnej mitologii-mitopei. Więc jakby tworzy się z tego drugie piętro.

Boris Olszanskij (Борис Ольшанский), pod adresem vision7.ru/publ/mify_i_legendy_narodov_mira/mir_slavjan_glazami_khudozhnika_borisa_olshanskogo/33-1-0-3555 – „Świat Słowian oczami malarza Borysa Olszańskiego” (Мир Славян глазами художника Бориса Ольшанского). Niektóre obrazy są jak ilustracje scen historycznych lub mitologicznych; zwracają tu uwagę echa Światowida Zbruczańskiego:

Klątwa Swarożyca (Клятва Сварожича)

...Inne wizyjne, jak:

Zorza-zorzeńka (Заря-заряница)

Największe jednak mitopeiczne rozbuchanie (ale i chyba najbardziej dojrzały zamysł, program) widać u Aleksandra Ugłanowa (Александр Угланов). Radzę poszukać wyszukiwarkami obrazów tego płodnego autora. Wybór jest na stronach ateney.ru/old/art/art010.htm, triinochka.ru/post297186728/, również u Czesława Białczyńskiego: bialczynski.wordpress.com/2014/08/19/rosyjskie-nieci-slowianskiej-baji-2014-czesc-6-aleksander-uglanow/. Oto próbka z „Triinoczki”, bez tytułu, ale przesłanie jest jasno widoczne:

I znów te kalenice, tryzuby, cała gonitwa świętych drzew, ptaków, zwierząt i boginek po dachach. Co trzeba brać, żeby to zobaczyć?!

A tu Pani Wilków (chociaż obraz bez podpisu):

Stoi w najpółnocniejszym modrzewiowym lesie, na polodowcowym głazie-mutonie, na którym piorunowe runy „S”. Ale skądś ten obraz jest nam znajomy... Tak, to przecież siostra bogini Marzanny z grafiki Kazimierza Perkowskiego. Tylko nasza Marzanna psy ma u boku, nie wilki. Ale pozór i spojrzenie to samo...