Wracałem latem, nocą ze spektakli granych z objazdowym teatrem. Jechałem moim starym dobrym Volskwagenem krętą drogą wśród pół i łąk. Droga błyszczała i koła

Wracałem latem, nocą ze spektakli granych z objazdowym teatrem. Jechałem moim starym dobrym Volskwagenem krętą drogą wśród pół i łąk. Droga błyszczała i koła szumiały od lekkiego deszczu. Z zamyślenia wyrwała mnie biała świecąca plama na środku drogi zbliżająca się wprost na samochód. Na 10 metrów od samochodu mój mózg rozpoznał sowę. Ostre hamowanie było zbyt niebezpieczne na mokrej drodze – moje kombi łatwo traci stabilność przez swoją długość, więc hamowałem na tyle, żeby nie wypaść z drogi, no i usłyszałem lekkie i głuche uderzenie.

Przejechałem kilkadziesiąt metrów, stanąłem. Było dla mnie nieprawdopodobne, że sowa (prawdopodobnie puszczyk uralski) nie uciekła, mając tak doskonały wzrok i słuch. Nie wyglądała też na wcześniej potrąconą. Chciałem ruszyć dalej, ale wahałem się. Było mi tak przykro, że zabiłem takie rzadkie zwierzę. Wiedziałem, że jak odjadę, to pamięć o tym będzie mnie prześladować do końca życia.

Wróciłem. Stanąłem na poboczu na awaryjnych, wziąłem latarkę. Podszedłem do niej, drżała. Prawdopodobnie agonia. Nie byłem pewien. Podniosłem ją – głowa lekko opadła jej w tył. Miała chyba przetrącony kark. Nie mogłem patrzeć na tę agonię. Wziąłem ją w ręce. Patrzyłem na nią. Była śliczna: biało-szare futerko i wielkie błyszczące oczy. Jeszcze bardziej zrobiło mi się żal. Zebrałem się w garść. Szybkim ruchem wywichnąłem jej kark. Usłyszałem gwizd – taki mechaniczny, nie ze strachu. Nie czułem oporu kręgosłupa.

Chciałem to skrócić, jeśli było tam jeszcze jakieś życie, beznadziejnie walczące ze śmiercią.

Nie byłem pewien, czy to wystarczyło. Podszedłem do pobliskiego słupka drogowego, zawahałem się. Dla pewności uderzyłem jej karkiem w słupek, kilka razy.

Miałem ją teraz w dłoniach. Obejmowałem ją nimi, otulałem. Miała delikatne miękkie piórka. Nie trzęsła się już. Była spokojna. Patrzyłem w jej wielkie szare oczy, miały w środku mgłę. Ja też byłem już spokojny. Pomyślałem, że powinienem coś teraz zrobić, nie mogę wyrzucać jej tak do rowu. Pochyliłem się nad nią i przeprosiłem ją za to, że tak się stało. Przytuliłem ją do czoła. Stałem tak chwilę.

Przeszedłem przez rów i podszedłem do jednego ze starych drzew. Znalazłem jamę, wykopałem ją głębszą, włożyłem tam sowę, przysypałem ziemią i obłożyłem starannie kawałkami leżącej obok drzewa kory. Poprosiłem jeszcze na koniec duchy (nie wiem jakie, ale jestem przekonany, że jakieś tam są), żeby przyjęły ją do siebie i wysłałem do nich jeszcze kilka próśb.

Teraz mogłem spokojnie wrócić do samochodu, choć dalej zastanawiałem się podczas jazdy; dlaczego ta sowa nie uciekła? Przecież na jezdni nie było nawet dżdżownicy, żeby na coś polowała! Stała i patrzyła prosto w światła. Sowa samobójca - nie, niemożliwe! Może była chora?

Dzisiaj, jak przypomnę sobie to wydarzenie, to jestem wdzięczny, że zrobiłem to wtedy właśnie tak, bo do dziś miałbym wyrzuty sumienia i do dziś to miejsce bolałoby mnie w pamięci, a tak zawsze myślę o tej mięciutkiej sowie zamkniętej z czułością w moich dłoniach i o szarości, która coraz bardziej zakrywała jej szkliste wielkie oczy.