Leżysz. (Być może to samo da się osiągnąć siedząc lub półleżąc w fotelu, ale nie wypróbowałem.) Rozluźniasz się. Dłonie kładziesz i trzymasz na twarzy. Ważne, aby cała twarz od czoła aż do szczęk była przykryta i lekko uciskana dłońmi. Zapewne na twarzy są szczególne miejsca-receptory, które powiększają efekt techniki – spróbuj stopniowo sam/a je znaleźć.

Wyobrażasz (wizualizujesz) swoją głowę jako pustą – ale pustą szczególnie: jako przestrzeń, w której coś będzie się dziać. Skupiasz uwagę na tylnej stronie/ścianie głowy/czaszki. Widzisz tylną ścianę czaszki jako ekran.

Z czujnie podniesioną uwagą czekasz i obserwujesz, co się wydarza.

U mnie tą techniką wizje przychodzą od razu. Są trójkanałowe: obraz (ruchomy, dziejące się ciągi scen), głos (głosy mówią) plus wiedzenie, czego dotyczy dana scena, czyli jakby podpowiadany mentalnie objaśniający komentarz, jak podpis pod zdjęciem.

Warto mieć pod ręką papier i coś do pisania, żeby zapisywać. Zapewne wizje te wzmocniłby bęben.