Wrócę do tezy Tollego z początku jego książki „Potęga teraźniejszości”, s. 29 wydania Wyd. A z 2006 r. Na pytanie: „Co głównie przeszkadza nam w bezpośrednim odczuwaniu tej rzeczywistości?” – Tolle odpowiada:

Utożsamienie z własnym umysłem, które sprawia, że myślenie staje się rodzajem przymusu.

I dalej idzie jego nauka o tym, jak popadliśmy w niewolę podstępnego monstrum, umysłu, który nieustannie obracając myślami, nieustannie gadając sam ze sobą, wciąga nas w swoją dołującą grę, wmawiając ci, jaką masz ponurą przeszłość, przed którą masz się bronić uciekając w złudną przyszłość.

Ale Tolle myli przyczynę ze skutkiem! To nie jest tak, że „umysł” jest tu winien. Że oto „umysł” kiedyś cię zaatakował i cię wkręcił – albo raczej teraz i stale cię atakuje i wkręca. Wkręcenie przez umysł, wkręcenie w natrętne i nałogowe myślenie jest skutkiem, nie przyczyną. Skutkiem czego? Niedostatku energii. Masz za mało energii, twoja psyche ma za mało energii, jest na zbyt niskim energetycznym poziomie – i dlatego pozwala, by ją owładnęły myśli. Powtarzanie (się) pewnych myśli w kółko w psychologii nazywa się „ruminacjami”, od łacińskiego rumino – przeżuwam (o krowie itp. przeżuwaczach), pisze o tym Wikipedia, obszerniej „pozaschematy.pl” i „energiawewnetrzna.pl”. Pisał ładnie Mirosław Piróg, ale niespodziewanie jego blog przestał istnieć. [Poprawiam, jest tu: innemysli.wordpress.com/2015/11/22/o-ruminacji/.] Wprawdzie w psychologii ruminacje uważa się szczególny gatunek myśli, właśnie takie, które chodzą w kółko i zwykle są dołujące, wylewają się gdzieś ze środka i są wciąż na nowo przeżuwane dokładnie jak treść żołądka u przeżuwacza, i do niczego nie prowadzą – ale w rozumieniu Tollego naturę ruminacji mają (prawie) wszystkie myśli: tak według niego działa „umysł”, ten umysł w jego sensie, czyli ten młynek w głowie. Napisałem „prawie wszystkie”, bo jednak Tolle wyróżnia inny gatunek myśli, mianowicie spontaniczne przebłyski rozumienia, które przynoszą jakieś twórcze rozwiązanie, ale nie ruminują. Jednak poza tymi rzadkimi eurekami cała reszta życia umysłu jest ruminacją.

Wracając: przyczyną tego, że dajesz/dajemy się wkręcić i owładnąć myślom – tamtym citta-wrtti z Jogasutr – jest niedobór energii, energii psychicznej, powiedzmy. Jogiczna praktyka odwirowania umysłu, zniweczenia jego zawirowań ( citta-wrtti nirodhah) polega przede wszystkim na wejściu na wyższy poziom energii, podwyższenie poziomu energii. Samo usiłowanie zahamowania „umysłu” jest bezskuteczne – chociaż niektóre ćwiczenia idące w tym kierunku, np. to, które proponuje Tolle, żeby czyhać na pierwszą pojawiającą się myśl jak kot na mysz nad jej norą, jednocześnie są energetyzujące – i dlatego działają!

Tolle coś o tym wie, ponieważ rozróżnia niemyślenie (wolność przestrzeni wewnętrznej od ruminujących myśli) „wyższe” i „niższe”. To niższe mamy gdy śpimy albo w jakichś stanach zamroczenia i wtedy schodzimy w przed-myślowy poziom przypisywany zwierzętom – a to wyższe wtedy, kiedy jesteśmy na tym „wyższym” poziomie, czyli kiedy jesteśmy Obecni – ta Obecnością, która pytaniodawcy Tollego wydaje się przypominać Boga. (Patrz s. 125.)

Utrzymanie stanu wolności od myślenia na początku praktyki kojarzy się z utrzymywaniem równowagi przy chodzeniu po linie albo staniu na głowie. Podobnie jest to trudne, wymaga nieustannej uwagi i w każdej chwili można odpaść. Ale przecież stan wolności od myślenia i jego praktykowanie nie jest żadnym celem! To czy wkręcają cię myśli, jest tylko wskaźnikiem, czy wszystko w twojej jodze w porządku. I naprawdę warto ćwiczyć coś innego, czyli ćwiczenia jawnie podnoszące energię. A niemyślenie niech będzie przy okazji.

I tutaj wracam do idei, która stanęła na początku Taraki: w lutym 2000 wkleiłem do Taraki tekst napisany wcześniej do krótkotrwałego, jak się okazało, papierowego pisma „Wiedza Tajemna” pt. „Czym zajmują się ludzie, czyli: o pobieraniu energii”. Tamten felieton jest leciutki – ale prywatnie uważam go jeden z fundamentalnych kamieni Taraki i za coś, co wciąż mam jako najważniejsze (jedno z najważniejszych) do przekazania.