Pierwszego dnia: przyjechałem, od razu znalazłem Kruczybór czyli piękny, stary i z-duszą dom Nesa i Agnieszki. Miejsce jest na skraju osady (Osieczna zajmuje polanę wśród Borów Tucholskich), zaczyna się las. Kolejno okazywało się, że to jest miejsce, z którego ludzie ze swoją gospodarką się wycofują: piękne dwa dęby nad rzeczką, pod którymi każdego dnia zbieraliśmy się w kręgu, okazały się rosnąć na nasypie, gdzie dawniej był młyn wodny i tartak (też wodny, napędzany przez rzeczkę). Za domem jest most porzuconej kolei, gdzie między pokładami wyrosły solidne brzozy. Dalej drugi most, którym droga (pusta) przechodzi nad koleją (nieistniejącą). Dęby są tu inne niż u mnie na Mazowszu: bezszypułkowe, co widać na zdjęciu.

Most eks-kolei i dąb bezszypułkowy

Drugiego dnia: budujemy szałas potu i wieczorem wchodzimy. Prócz tego jakieś mnóstwo wydarzeń się działo, niestety, nie prowadziłem dziennika. Nocy tu właściwie nie ma: o północy pół nieba było jasne, do tego wielki Księżyc w pełni.

Szałas potu

Trzeci dzień: robi się coraz cieplej, dni są słoneczne i upalne. Po porannych rozmowach w kręgu kopiemy jamy do medytacji, pospolicie nazywane „grobami”. Szczęśliwie gleba jest tak miękka i lekka, jak to chyba tylko możliwe. Po południu Darek i Małgosia poddają nas wstępnej psychicznej obróbce przy pomocy gongów i mis. Wieczorem robimy to: zakrywamy się w jamach. Niektórzy wstali dopiero od mojej porannej pobudki.

Wdzięczne kopanie „grobu”

Czwarty dzień: coraz upalniej. Zasypujemy „groby”. Przelegujemy w cieniu najgorętsze południowe godzimy. Po południu wycieczka do lasu na marsze transowe.

Piąty dzień: bębnowy – przeznaczony na medytacje przy bębnie. Po południu Darek i Małgosia kąpią nas w gongach pod dębami. Robimy drugą, zamykającą sesję szałasu potu. Aha, wielką atrakcją były kąpiele po szałasie w płynącej opodal rzeczce Prusince. Na horyzoncie przy zachodzie Słońca pojawiły się pasma chmur na horyzoncie, znak nadchodzącego niżu.

Próby bębnów pod dębami

Szósty dzień, a raczej jego pół: na razie ten niż przyniósł jeszcze większy upał, tego dnia temperatura przekraczała 35 stopni, a niebo nie było czyste jak przedtem, tylko zamieniło się w szarą blachę, która grzała ze wszystkich stron. Rano pod dębem wizualizacyjnie zgromadziliśmy energię pod postacią wody i wysłaliśmy ją (energię) pod postacią orłów. A potem... porządki, pakowanie i rozjeżdżamy się.

Relacje uczestników

Kahuna:

Taniec z Pramatką Ziemią, wizja z grobu. To było coś totalnie zaskakującego. Ogromna sala z lustrami. Miejsca pomiędzy lustrami były wypełnione szkarłatnym plusze/aksamitem. Czymś miękkim/mięsistym i bardzo ciepłym i delikatnym. Pojawiła się kobieta. Niska, dość krępa. Starsza ale nie stara. W balowej szkarłatnej, błyszczącej sukni. Powiedziała wtedy: zatańcz ze mną, tak dawno nikt ze mną nie tańczył. I tańczyliśmy. Taniec dostojny. Może walc, może inny. Znajduję tylko słowo: dostojny.

Wydarzenie z realu. Uzdrowienie mnie przez Wojtka. W powiązaniu z moim snem o ogromnym dziku, który szukał mnie po mieście i gdy znalazł, skoczył na plecy i zasnął. Sen o robakach wychodzących z dziury i to co stało się po 12 godzinach. Gdy to się działo, spałem w ciągu dnia. Choroba zniknęła. Ból głowy, gorączka, zmasakrowane anginą gardło. Wszystko odeszło jakbym nie był wcześniej chory. To było dla mnie czymś bardzo ważnym i bardzo realnym znakiem. [Ale ja w tym nic nie robiłem, więc nie wiem, dlaczego Kahuna twierdzi, że go uzdrowiłem? – przypis WJ.]

Agnieszka:

Te dwa dni były dla mnie pełne znaczeń, które nadal otwierają się w głąb. Zacznę od doświadczenia w realu, bo stało się najciekawszą wizją. Było to doświadczenie bycia z Wami, jako grupą, i bycia gościem Agnieszki, jej Mamy, Nesa, Luny, Elia i Kruczyboru. Doświadczenia bycia częścią konstelacji niepowtarzalnych, kolorowych, krążących po swoich trajektoriach dusz, dla których Wojtek był Słonecznym, Dębowym Przewodnikiem (Drugą przewodniczką była dla mnie mała Luna:). Ta konstelacja trwa w przestrzeni z zapachem sosen, dotykiem kamieni i muzyką gongów. Wizja łączy się z doświadczeniem bezpieczeństwa bycia w Matce Ziemi, tej która życie daje i życie przyjmuje, aby oddać na nowo (tak Matka Ziemia się przedstawiła). Było to schodzenie głębiej i głębiej, aż pod zielone masy wody, w których pływały ławice potężnych czarnych ryb, chyba wielorybów. Refleksję mam jedną: lipcowe noce pod namiotem w naszej szerokości geograficznej mają się nijak do śródziemnomorskich, które nieopatrznie miałam w pamięci. Bardzo Was Wszystkich ściskam...

Darek:

Napiszę tylko o jednej z wielu cudowności, które się pojawiły podczas działań wspólnie podjętych. Jest to zarazem coś z kategorii wizji, jak i realnego doświadczenia (na tym zresztą między innymi polega owa cudowność). Do mojej jamy „grobowej” kładłem się z zajętym nosem i zatokami. W pewnym momencie te kanały udrożniły się, poczułem wspaniałe, świeże powietrze, a po chwili rozpoznałem też intensywny zapach żywicy. Kopiąc wśród sosen, przeciąłem szpadlem kilka korzeni i to z nich właśnie zaczęły kapać te soki. „Dziękuję Ci Siostro Sosno” – słowa przyszły same, miękko i z serca, szybsze niż myśli i język, który mógłby je układać. Oczywistość tego pokrewieństwa, tego, że ja, my ludzie, sosna, piasek, dżdżownice, powietrze jesteśmy dziećmi tej samej Matki, równie kochanymi, z czułością i radością przez Nią oglądanymi, ta właśnie oczywistość przyniosła wolność, uwolnienie, dała odczucie wsparcia we wszystkim co JEST.

Wiem, że odczytanie tych kilku słów relacji nie ma w sobie tej żywej siły bezpośredniego doświadczenia, ale może się komuś przyda. Wspomnę jeszcze o jednym. To spotkanie miało piękną jakość układania się w swym czasie i swej przestrzeni, walor płynącej wody. Pojawiające się dzięki warsztatowym działaniom doświadczenia nie były kolejnymi punktami programu; były jak kamienie lub kawałki drewna w rzece - ważne równie mocno, jak woda między nimi i jak sam jej ruch, nurt, siła, miękkość, płynięcie. A do tego przecież jeszcze i istoty żyjące w wodzie, i nad nią, i na brzegu.

Janek:

Szczególnym dla mnie wydarzeniem było to co się zadziało w grobie. Była to moja trzecia praktyka zakopywania się do ziemi. W czasie kopania grobu wszystko układało się bardzo dobrze. Niestety po kilku godzinach pokazało się bardzo dużo mrówek, które były dosłownie wszędzie. Trochę z nimi pogadałem i widziałem że mrówki zrobiły mi trochę wolnej przestrzeni na to, abym mógł do grobu wejść. Tym razem nie wziąłem do środka zegarka i postanowiłem też, że nie będę używał latarki. Po wejściu do grobu i szczelnym jego zamknięciu, poczułem błogi spokój i czułość z jaką matka Ziemia mnie otula. Nigdy wcześniej nie czułem się w podobnej sytuacji tak błogo i bezpiecznie. Zrobiłem dwu-punkt na kilka spraw, trzymając jeden palec na ściance grobu i wyraźnie wyczuwając puls Matki Ziemi, która w ten sposób odpowiadała mi, że jesteśmy razem połączeni.
Gdy już zakończyłem pracę z dwupunktem, to wtedy zaczęły mi dokuczać mrówki. Co kilka sekund spadały na mnie albo ziarenka piasku albo całe mrówki, które musiałem wytrzepywać z głowy. Na szczęście mrówki nie gryzły. Usłyszałem wtedy wyraźny sygnał, aby wyjść już z grobu, ponieważ moje relacje z Matką Ziemią zostały już przerobione i nic już tu nie ma do roboty. Usłyszałem: „Wychodź i idź teraz pracuj z innymi żywiołami”. Wyszedłem więc i spojrzawszy na zegarek uświadomiłem sobie że byłem w środku 3 godziny. Wydało mi się to niemożliwe. Byłem przekonany że w środku byłem około 1 godziny.

Małgosia:

Pod ziemią spędziłam 12 godzin. Pierwsze wrażenia jakich doznałam to bezgraniczna opieka. Ziemia, która zawsze na mnie czeka, cokolwiek się wydarzy. Ona mnie bezgranicznie kocha i przyjmie - Pramatka Ziemia. Całkowity spokój i uczucie, że zostałam wchłonięta- tak mocno przytulona.

Cudownie oczyszczające było dla mnie spotkanie z rzeką Prusinką zaraz po wyjściu z szałasu potu. Rzeka w cudowny sposób obmywała a Księżyc w pełni oświetlając oczyszczał mnie swym blaskiem. Wychodząc z rzeczki czułam się jak nowo narodzona, jakbym rozpoczynała nowe życie wydobyta z wód Pramatki Ziemi.

P.S. Bardzo brakuje mi was wszystkich. Mam was w moich snach ,w których warsztaty nadal trwają. Dziś śniło mi się, że odbywają się one na pustyni, gdzieniegdzie rosną tylko małe kępki traw. Susza i upał, a Wojtek łyżką poi nas wodą. Mam nadzieję, że nasze ścieżki się spotkają już wkrótce.

Tomasz:

Sen z grobu: Na pieńku siedzi kruk. Za mną stoi osoba. Jest to mężczyzna, jednak nie widzę jego twarzy. Wiem, że jest Treserem Kruka. Rzuca mu mięso/padlinę/ciało? Kruk rzuca się na ziemię i dziobie je. Potem przestaje i siada zadowolony na pieńku z powrotem. Po chwili, z tego co zostało, powstaje trup bez głowy i biegnie. Naprzeciwko widzę duży budynek, jak galeria handlowa. Bardzo dużo postaci, wszyscy w ruchu, chodzą. Trup biegnie w stronę budynku. Osoba za mną stoi – ja zadaję pytanie – Czy nie powinniśmy coś zrobić?! Osoba odpowiada ze spokojem – nie, on sobie tam tylko będzie chodził. (Z krukiem nigdy nie miałem żadnego doświadczenia ani snu. W dniu poprzedzającym sen, uczestniczyłem w rozmowie o kruku i jego symbolice.)

Wychodzenie z grobu: Obudziłem się nad ranem. W nogach widziałem lekko prześwitujące światło słoneczne. Widać, iż moja instalacja nie była doskonała. Leży mi się bardzo dobrze. Leniwie, wygodnie... Zastanawiam się: wstawać ? Nie chce mi się... Nagle pojawiła się myśl: „ A co, jeśli ja nie żyję?” W końcu mogłem się udusić czy coś... Zawsze taka myśl wydawała mi się straszna. Poczułem jednak ogromny spokój, radość i chęć sprawdzenia. Może jak wyjdę to zobaczę coś niesamowitego? Ciekawość… Po wyjściu, przez 10 minut nikogo nie spotkałem. Czułem tylko ciekawość i ogromny spokój. Jednak żyję;). Do zobaczenia na kolejnych warsztatach! :)

Foto, kolejno: Tomasz Chmura, Jan Szeliga, Jan Szeliga, Tomasz Chmura, Nes Kruk.