Czy pamiętacie motyw Mojżesza lub Ozyrysa porzucanego w koszyku gdzieś w krzakach czy w lesie? Albo innych porzuconych noworodków (w czasach antycznej Grecji) w licznych mitach i baśniach?

Pominąwszy symboliczny aspekt nowo narodzonej istoty, zagubionej w obszarach nieświadomości („porzuconej” w Naturze, Lesie), która potrzebuje odnalezienia, są to również zapisane przekazy o dość powszechnych praktykach przed-patriarchalnych, polegających na tym, że na czas porodu kobiety odchodziły poza obozowisko (często same), mając pełne prawo powrócić do grupy z noworodkiem lub bez niego. Matki same podejmowały decyzję co do życia i śmierci noworodka. Trzeba tutaj dodać, że stwierdzenie życie/śmierć jest znacznym uproszczeniem, bo w społecznościach przed-agrarnych śmierć była w pełni oswojoną częścią życia i jest to temat na obszerne opracowanie.

W tamtych czasach i kulturach (łowiecko-zbierackich) bardzo często był to poród do Ziemi (matka Ziemia – to jeden z obrazów archetypu Wielkiej Matki – nawet Biblia nie mogła o Niej zapomnieć: „z prochu/ziemi powstałeś w proch/Ziemię się obrócisz). Bezpośrednio po urodzeniu dziecko spoczywało w gniazdku/dołku wyżłobionym i wymoszczonym w Ziemi. W ten sposób matka ludzka oddawała dziecko większej Matce – innymi słowy dziecko było częścią oraz ciągłością Natury, a nie wyłącznie wytworem rodziców. To stąd właśnie pochodzi znane jeszcze powiedzenie/przekonanie o znajdowaniu dzieci "w kapuście".

Trzeba tutaj podkreślić, że społeczności łowiecko-zbierackie i agrarne przedpatriarchalne miały opracowane nieraz bardzo skomplikowane reguły i prawa przewidujące sankcje za zabójstwo czy inne wykroczenia przeciw społecznym normom. Niemniej jednak obszar decydowania o płodności, życiu i śmierci noworodka pozostawał niemal wyłącznie decyzją kobiety-matki. Reliktem tej właśnie postawy jest całkowicie inne podejście prawa do zabronionych czynów matki w krótkim okresie po porodzie! Nawet zabójstwo noworodka jest traktowane radykalnie łagodniej ze względu na to, co dzisiaj nazywamy "szokiem poporodowym".

Obecne napięcie, jakie przeżywamy w kwestii nacisku na zaostrzenie prawa (kar) - czyli chęć (części społeczeństwa) zaostrzenia państwowego przymusu/opresji w obszarze płodności i rozrodczości kobiet, animowane przez ruchy anty-choice'owe (zwane przez siebie ‘pro-life’) - jest na głębszym poziomie reakcją na przemianę paradygmatu, a dokładniej jest reakcją na kończącą się erę patriarchalnej dominacji nad kobietami. Jest to równocześnie próba walki z archetypem Wielkiej Matki, Matki, która jest życie dająca i pożerająca zarazem. TA, CO DAJE Życie, także je zabiera. (W religiach późniejszych okresów, kultur agrarnych, to co było przeżywane symbolicznie poprzez doświadczenie, otrzymuje obraz – przedstawienie zewnętrzne i statyczne. Dualna Matka Natura ilustrowana jest z takimi parami, jak: Kali-Parwati, czy Demeter-Hekate). Każda kobieta ciężarna, każda kobieta rodząca jest archetypowym obrazem oraz ucieleśnieniem Wielkiej Matki i na poziomie symbolicznym reprezentuje jej Moc. W towarzystwie takiej kobiety, w naszym hipokampie, aktywizują się najwcześniejsze wspomnienia i matryce okołoporodowe. To dlatego „błogosławiony stan” (ale także ciężar/ną i brzemien/ną...) otacza szczególna aura świętości dającej życie. Niepokalane poczęcia w religiach mówią o tej właśnie mocy. Nawet w patriarchalnej Biblii udział mężczyzny staje się „kalaniem” świętego łona (bo jeśli mamy "niepokalane poczęcie", to każde inne będzie "skalaniem"). Dualna jakość Wielkiej Matki, bliskość granicy życia/śmierci z krwawą fizjologią prze-życia, jest szczególnie widoczna i doświadczana w trakcie porodu. Ciąża i poród porusza każdego człowieka, bo jak to udokumentował Stanislav Grof, te właśnie doświadczenia tworzą podstawowe matryce naszego jestestwa.

Na nieświadomym poziomie walka przeciw jakiejkolwiek możliwości aborcji jest heroiczną walką o życie, prowadzoną na omyłkowo wybranym polu bitwy. Problem w tym, że bardziej tu chodzi o wewnętrzne życie ludzi z grup „pro-life” niż o jakiekolwiek inne. Wydaje się, że dopiero w tym kontekście napisy i hasła obrony "życia" - od poczęcia i ogólnie „pro-life” - mają sens i może powinien im również towarzyszyć napis S.O.S. (Safe Our Souls). Walka o własne, pełniejsze i spełnione życie oraz motyw zabójstwa/zabijania dzieci (!) są projektowane na obiekty/osoby zewnętrzne również z tego powodu, że motywowani religijnymi przekonaniami ludzie nie doświadczyli w swych misteriach wglądów przekonujących ich, że:
1. Jego/Jej życie NIE ZACZYNA się od połączenia plemnika i komórki jajowej.
2. Jego/Jej życie nie kończy się z chwilą zniknięcia ciała.

Założenie, że życie zaczyna się od zygoty/zapłodnienia, zakłada ściśle określony „początek”, co implikuje nieunikniony KONIEC, bo każdy „początek” musi mieć „koniec”. I mam wrażenie, że ‘pro-life’ na najgłębszym, nieświadomym poziomie wyraża protest bardziej przeciw temu „końcowi” niż przeciw innym obszarom.

Sytuacje krańcowe - jak życie/śmierć, symbolika dziecko/matka - uruchamiają energię psychiczną na psychologicznie głębokim poziomie i dlatego możliwa jest duża siła mobilizacji i skala #CzarnegoProtestu oraz nieustępliwość „anty-choice” (czyli tzw. ‘pro-life’) z drugiej strony. Bez poruszenia archetypowych energii nie są możliwe grupowe działania na dużą skalę. Jednak na dłuższą metę walka z archetypami, w tym przypadku pożerającą Matką, zawsze będzie przegrana bez uświadomienia jej psychologicznej, a zwłaszcza metaforycznej głębi. Szkoda tylko poniesionych strat na polu bitwy. Jedną z tych strat, a właściwie skutków ubocznych toczącej się batalii, jest zabijanie Animy (czyli ‘tej, co daje życie’!) - pierwiastka żeńskiego w jednostkach i społecznościach.

Antyaborcyjna krucjata prawnicza, czyli próba zaostrzenia przymusu policyjno-prokuratorskiego - ZAMIAST tworzenia konsensusu moralno-społeczno-psychologicznego w danej grupie/kraju - jest wyrazem post-patriarchalnych drgawek agonalnych oraz problemem dzierżenia władzy (power-play) NAD innymi oraz chęci utrzymania dominującej pozycji mężczyzn nad kobietami za pomocą środków przymusu (policja, więzienia itp.)

Zła wiadomość jest taka, że - jak w każdej epoce - minie pewnie ze 200 lat konwulsji starego systemu, zanim zmiana ostatecznie się dokona i ugruntuje. Tyle mniej więcej czasu średniowiecze było zastępowane Odrodzeniem. Niemniej przyznać trzeba, że przemiana epok była na tyle głęboka, że człowiek średniowiecza przeżyłby ciężki szok, gdyby go przenieść w czasy rozwiniętego renesansu. Jeśli ludzkość przetrwa – to za 200 lat ludzie będą w super głębokim szoku, czytając lub ucząc się o historii wyzwolenia kobiet w XX w. i XXI w.

Jeśli życie zaczyna się od zygoty/zapłodnienia i tak ustala się jego „początek”, to czeka je nieunikniony KONIEC. „Początek” musi mieć „koniec”. Każda religia, która sugeruje możliwość istnienia „życia wiecznego”, powinna natychmiast zrezygnować z opcji ustalania „początku” życia, bo nieświadomie strzela sobie w stopę… Ludzie żyjący bliżej Ducha Natury wiedzą, że jest inaczej. Jakieś 40 000 lat temu australijscy Aborygeni zaczęli świadomie posługiwać się innym, czwartym czasem: „Bez-czasem” lub „trans-czasem”. To jest Dreamtime – po angielsku (mniej więcej) „Everywhen”. Wg Aborygenów każde istnienie zaczyna się właśnie w DreamTime...

Ten tekst także w blogu Autora: robertpalusinski.blogspot.com/2016/10/wielka-matka-problem-aborcji.html ».