Czy ktoś czytał oryginalny artykuł Renaty Mazurowskiej pt. „Życie zaczyna się po czterdziestce?” w zwierciadlo.pl? – czyli ten, z którym tekst Psycho-kit/Damroki jest polemiką? Przede wszystkim, tamten tekst jest napisany maksymalnie lekko i, użyłbym dziwnego słowa, „preparatycznie”, tzn. autorka skomponowała taki preparat do przekonywania, który zawiera taki oto przekaz, streszczam: „Tak, można, mając 40+ lat można zacząć tzw. nowe życie, do tego udane”. W tym jest nowy zawód – psychoterapeutki, nowy związek, małżeństwo w wieku 45 lat; tu Autorka wdzięcznie dodaje: „w moim ulubionym Paryżu”. Przekaz brzmi również: „Mnie jest lekko, łatwo i trochę się dziwię, że komuś może być inaczej. Wystarczy chcieć.” (Zapewne jest enneagramową Siódemką-Epikurejczykiem.)

Ze swoich doświadczeń potwierdzam: można. Ja też się „przekierowałem”, przestawiłem, i w podobnym wieku. Ale nigdy bym nie powiedział, że szło to łatwo i bezproblemowo, ani, że wystarczyło, że czegoś chciałem, ani że osiągnąłem wszystko, co tedy mi się marzyło.

W sumie zgadzam się z Damroką, że tamten tekst jest próbką kulturowego narcyzmu. Nawet myślę, że narcyzmu jako takiego, bez przymiotnika.

Ale TEMAT jest wielki. Jaki temat? – Taki, czy w ogóle można zmieniać swoje życie, a jeśli można, to jak, jak to zrobić, jakie są na to metody, procedury i podejścia.

Żyjemy (przeważnie) dłużej. Świat (banał, ale) szybciej się zmienia. Otwierają się jedne przestrzenie, a zamykają inne. Trzeba się zmieniać samemu, chciał czy nie chciał. Wzór z przeszłości, kiedy każdy trwał w swojej roli, a w określonym wieku robił sobie passage z dziecka na młódkę, z dziewczęcia na matkę, z matki na matronę, przestał obowiązywać. Potrzebujemy wiedzy o tym, jak się zmieniać. Działa cały przemysł przemiany i Taraka ze swoimi autorami, czytelnikami i ogłoszeniami o warsztatach należy do tego przemysłu przemiany albo przynajmniej do jego pograniczy.

Renata Mazurowska zapewne niektóre czytelniczki przekonała do tego, że „a jasne, zmienić się można, można zacząć na nowo, to się uda!”. Inne czytelniczki, w tym Damrokę, rozzłościła tym, że kłamie, bo naprawdę z tym samo-zmienianiem się jest inaczej i trudniej, i często niemożliwe. Oba te głosy potraktowałbym jako wstępne rozpoznanie tematu pt.: Jak się zmieniać? Jak do tego się zabrać, jak to sobie zorganizować, jak to przeprowadzić?

Jestem astrologiem i momenty w życiorysach sprzyjające zmianom lub nawet wymuszające zmiany, są astrologicznie wyraziście zaznaczone. Właście przy każdym kliencie jest ten problem: nadchodzi zmiana – np. Saturn przejdzie przez urodzeniowy ascendent albo Uran przez urodzeniowe Słońce – i jak się na nią przygotować? Bo to trochę jak przepłynięcie łodzią przez bystrza czy wiry. Będzie rzucać, ale również jest szansa wykorzysta te wiry do posterowania swoją drogą.

Częścią tej wiedzy jest to, że w ogóle można. I o tym napisała autorka „Zwierciadła”, mniejsza i trudno, że narcystycznie. Drugą częścią tej wiedzy jest to, że są ograniczenia i niekiedy bywają one przemożne, ne zderżyte ditki Jareme, wyrwane zęby nie odrastają. Prócz tego są zręczne metody, są wspomagania, oraz jest miejsce na wymianę doświadczeń. Jednym coś się udało, innym nie, trzecim udało się coś innego. Jest o czym rozmawiać – i syntetyzować wiedzę, która może się przydać przyszłym czterdziesto-plus-latkom.