Stopniowo zaczynamy sobie uświadamiać, że – w świecie – nie ma ważniejszej sprawy niż ochrona ziemskiej biosfery przed naszą ludzką destrukcją. (Wszystko inne, to... takie sobie* gry i zabawy ludu polskiego* lub innego.) Kto może tym się zająć? Sprawa jest polityczna. To znaczy, decyzje w tych sprawach mogą być podejmowane i ewentualnie wykonywane tylko przez wielkie zbiorowości. Raczej nie przez pojedyncze państwo wielkości Polski, Szwecji lub Bułgarii. Właściwym podmiotem „biopolityki” czyli polityki nacelowanej na ochronę biosfery są dopiero jednostki o rozmiarach kontynentu, jak (z państw) Stany Zjednoczone lub Chiny. Mamy szczęście (lub okazję?) należeć do takiej kontynentalnej jednostki politycznej, którą jest Unia Europejska. Dopiero wspólna narada, gdy przy jednym (okrągłym) stole usiedliby uświadomieni i zdeterminowani przedstawiciele i przywódcy tych państw-kontynentów, mogłaby podjąć skuteczne decyzje i zainicjować skuteczne działania. Może to tylko marzenie, ale warte marzenia.

Dlatego ratowanie biosfery jest właściwa sprawą przy mających się odbyć pojutrze wyborach do Europarlamentu. Wszystkie inne spory i opcje maja albo znaczenie lokalne, polskie, albo są drugorzędne i demokratyczni przedstawicie mogą spokojnie zająć się nimi przy okazji, na marginesie tego, co naprawdę ważne, czyli biosfery i polityki biosferycznej. O tym napisali (i zapewne nie tylko oni):
• Tomasz Ulanowski pt. „Katastrofa, głupcze! Na kogo zagłosuję” – w „Gazecie Wyborczej”
• i Andrzej Gąsiorowski pt. „Polityka i klimat, czyli dlaczego wbrew kalkulacjom ponownie zagłosuję na Razem” – w swoim blogu „Dlaczego ludzie wycinają drzewa?”

Niestety, nasza klasa polityczna, zawodowi politycy, są (w swojej masie lub średniej, prócz wyjątków) żałośnie nieświadomi powagi sytuacji. Że to już jest ostatni gwizdek, ostatnie dosłownie lata, kiedy można coś zrobić: zatrzymać lawinę samo-nakręcających się sprzężeń w Systemie Ziemia, na których końcu w najczarniejszym wariancie jest Ziemia upodobniona do Wenus: z której wyparowały oceany, para wodna uciekła w kosmos, a życie oparte na DNA i białku zostało skutecznie wyprażone. Po drodze jest mniej skrajny wariant, w którym oceany zostają zdominowane przez mikroorganizmy przetwarzające nie tlen, a siarkę, i siarkowodór nasyca najpierw morza, potem powietrze: powszechna śmierć dla organizmów tlenowych. Jeszcze wcześniej jest łagodniejszy scenariusz, w którym wielkie (szóste, to antropogeniczne) wymieranie zostaje powstrzymane przez to, że dochodzi do załamania się cywilizacji z jej technologiami. Ten wariant łatwiej nam wyobrazić, ponieważ „szatany tu czynne” są bardziej znane: głód, brak wody, epidemie i wojny. Możemy się jeszcze pocieszać, że może nie będzie tak strasznie: może nie załamanie, ale raczej długotrwałe podłamywanie cywilizacji nastąpi, a nastąpić musi, bo skończoność zasobów Ziemi dla ludzkiego przemysłu to jest to (lacanowskie) Realne, z którym przychodzi nieuchronnie się skonfrontować. I oby ta konfrontacja była możliwe mało bolesna lub stratna... Ale żeby taką była, działać trzeba już teraz, i nie indywidualnie, tylko politycznie, a okazją są pojutrzejsze eurowybory. Powinniśmy wybrać możliwe najmniej nieświadomych europosłów.

Co do szczegółów, zalecam przeczytać teksty pod linkami, które podałem wyżej.