Serial: Sny i wizje
Dobrzy Niemcy i źli ułani
! Do not copy for AI. Nie kopiować dla AI.

Kategoria: Sny i wizje
Tematy/tagi: wojna • zabijanie

Jest wojna. Idę przez góry. Na trasie wchodzę do głębokiej jaskini, gdzie są ukryci nazistowscy żołnierze. Wchodzę ale wiem, że nie grozi mi żadna opresja. Patrzą na mnie raczej życzliwie. Ja im mówię "guten tag" i oni mi odpowiadają. Zaczynam z nimi rozmawiać po angielsku, płynną angielszczyzną jakiej na jawie nie znam! Mówię im, że wojna się skończyła i że ani ja nie jestem już dla nich wrogiem, ani oni dla mnie. Na to kilku z nich zaczyna płakać i ja też - rzucamy się sobie w ramiona i ściskamy się jak serdeczni przyjaciele.
Koniec snu.
Drugi sen: Jestem na jakimś placu, jakby szkolne boisko otoczone starymi kamienicami. Toczy się tam bitwa. Jestem ja, mój brat i kilku naszych kolegów. Jesteśmy normalnie ubrani i mamy za broń kije. Walczymy z kawalerią ubraną w stare mundury, z czasów napoleońskich albo dawniejsze. Mają ozdobne pagony, pstrokate kurtki, szable i konie. Walka jest zaciekła i nasi giną. Ja zostaje w końcu sam. Są tam też Niemcy, ubrani tak jak za czasów II wojny światowej, ale są jakby ze starego filmu i nie są dla mnie groźni. Tak jakby mnie nie widzieli i nie mogli mi nic zrobić. Są jakby na innym poziomie rzeczywistości, jak duchy. Oni też walczą, ale nie wiadomo z kim. W końcu już prawie pokonany staję oko w oko z dowódcą tej wrogiej kawalerii. Wiem, że za chwile zginę. On wyciąga starodawny pistolet, taki jednostrzałowy na kapiszony, celuje we mnie, ale ja go proszę, żeby pozwolił mi się zabić samemu, honorowo, tak jak na wojownika przystało. Jak japońskie samobójstwo "seppuku". On wyciąga nóż i podaje mi go. Ja wiem, że musze się zabić. On z szacunkiem salutuje mi i ja jemu też. Wiem, że to już koniec. Czuję autentyczny oddech śmierci. Jest to bardzo realistyczne wrażenie. I potem się zabijam... Czuję jak umieram... i się budzę.
(Sen z kolekcji Matyldy, 9.XI.2004)