16. Dynastia, czyli co po demokracji? Możliwe, że kończy się złoty wiek demokracji. Najludniejsze i drugie co do wpływu w świecie państwo, Chiny, jest rządzone nie-demokratycznie. Podobnie Rosja, podobnie kraje Europy, gdzie siła władzy została przesunięta do nie-demokratycznych zarządów Unii. Tendencja ta wydaje się rosnąć, ponieważ demokracja ma krótki okres, 4 lata od wyborów do wyborów, co jest stanowczo za mało na sterowanie państwem. Instancje sterujące państwem, by robić to skutecznie (i nie wprowadzać co parę lat swojego państwa w chaos i wiry) muszą mieć długie trwanie, dłużej życia ludzkiego. W dawnej Europie owo długie trwanie, dłuższe niż życie jednostki, zapewniała dynastia. Historia Austrii była historią Habsburgów, historia Prus historią Hohenzollernów, Szwecji Wazów, Rosji Rurykowiczów lub Romanowów z zapaścią Smuty pomiędzy, Francji Burbonów. Dynastia miała swoją linię polityczną, swój program, który realizowała przez wieki. O swoje państwo musiała dbać, bo to był jej zasób. W istocie jednak to państwo (naród?) było tym bytem podstawowym, który wydelegował dynastię jako swoją „głowę” służąca do myślenia, planowania, decydowania i sterowania. Po wymarciu Jagiellonów Polacy zaeksperymentowali z królami wybieranymi, przez co zastąpili długie trwanie dynastii krótkim trwaniem życia ludzko-królewskiej jednostki; co i tak, zauważmy, było dłużej niż 4 lata demokratycznej kadencji. Jeśli wybrany król jednocześnie był dynastą swojej dynastii, skłaniało to do konfliktu interesów, który faktycznie miał miejsce dwa razy: przez Wazów i przez Sasów i skutecznie Polskę zniszczył. Ciekawe, że współcześnie-ówcześnie z sukcesem istniały co najmniej dwie republiki: Wenecja i Szwajcaria i warto byłoby dowiedzieć się, co zastępowało im tę długą trwałość, którą gdzie indziej zapewniały dynastie.

Tym przeczuciem, że demokracja kończy się i trzeba szukać czegoś innego, np. na nowo dynastii, można objaśnić pomysły ogłoszenia Polski niby-monarchią z fikcją czyli Bogiem-Chrystusem na tronie; w istocie to przekazałoby nad-władzę innej długotrwałej instytucji – Kościołowi Rzymsko-Katolickiemu, co warto odnotować jako próbę zastąpienia demokracji teokracją. Takich prób jest i będzie więcej, najbardziej znaną jest kalifat czyli PI/IS (Państwo Islamskie/Islam State).

Tak czy inaczej, szukanie długotrwałego odpowiednika dynastii jest obecnie pilne. W Chinach „dynastią” jest zreformowana partia komunistyczna, w Rosji wywiad (wywiady mają mnóstwo atutów stawania się „dynastiami” trwającymi mimo zmieniających się rządów), w UE enigmatyczna elita „eurokratów”, w Egipcie i do czasu w Turcji, armia. Gdzie demokracja jest, staje się coraz bardziej fasadowa. Wartą rozważenia alternatywą dla demokracji jest republika (w silnym sensie), w której nad demokratycznie wybieranymi urzędnikami jest stałe corpus prawa i zasad praktycznych. W tej kwestii warto przyjrzeć się precedensom: Rzymowi, Helwecji, wczesnym USA. W politycznej futurologii warto wyfantazjować możliwe modele instytucji, które działałyby jak dynastie i dostarczałyby jakże cennego produktu: długiego trwania, dłużej 4 lat demo-kadencji i dłużej ludzkiego życia.