Wykopałem topinambury. Miałem kiedyś, trzy lata temu?, fazę na ich jedzenie i uprawianie. Niedaleko w Błoniu znalazłem rolnika, który je uprawiał masowo na paszę dla dzików, od niego je miałem. Jadaliśmy je na warsztatach, jako dar Ziemi, potrawę dostatecznie pierwotną, prymitywną, żeby nią świętować warsztaty. Drugą potrawą były placki dębowe, to znaczy z mąki z żołędzi, polecam. Uprawiałem topinambury w ogrodzie, jednak to roślina za bardzo wymagająca na przestrzeń, wyrasta na cztery metry w górę, co nie byłoby wadą, gdyby nie to, że wyglądem nie pasuje do rekreacyjnego miejsca, jawnie widać, że jarzyna.

Topinambury rosły w trzech kępach, zajmowały masę miejsca, po wykopaniu teraz wiele tych bulw nie było, raptem kilogram. Mała wydajność.

Topinambur fascynował mnie od małości. W „Przekroju”, tym starym za Eilego, był kalambur: topinambur – zalewa nam las. (Kalambur – zanieczyszczam las.) Jeśli masz którąś planetę w znaku Bliźniąt, docenisz.

Topinambury zamierają z zimą, mrozy warzą im liście, ale w ziemi pozostają bulwy. Są mrozoodporne, to ich przewaga nad ziemniakiem. Można je wykopywać kiedy tylko ziemia nie jest zamarznięta. Jednak mimo tej zalety, ta roślina – słonecznik bulwiasty, Helianthus tuberosus – wyraźnie nie jest z naszego klimatu. Dla niej okres wegetacyjny jest za krótki lub ma za mało światła latem; w ogóle środkowa Europa jest plamą ciemności w porównaniu z Ameryką Pn., skąd pochodzi. U nas nie kwitnie, a jeśli, to nie dojrzewają nasiona. Moje nie kwitły w ogóle.

Topinambury zjem, chociaż im współczuję: wyglądają jak embriony (garbha po sanskrycku), którymi są: embrionami roślin do urośnięcia. Zanim im przerwałem, zabierały się do życia, grubiały im kiełki, wypuszczały korzenie.

One.

Psy się zainteresowały, próbowały mi podbierać, rozkopały jamę.