Ziemia jest jedną wielką poczekalnią, schronem, kryjówką, nie ma zewnętrzności

Wielka sala z ławkami, prostymi sprzętami, bez ścianek działowych. To ogromne pomieszczenie ciągnie się bez końca. Ludzie przechadzają się monotonnie  jak w poczekalni, tereny tego wnętrza są tak rozległe, jakby w ogóle nie było zewnętrzności.  Tutaj jest wszystko, co jest. Nic więcej nie ma. Tu i teraz. Nie wiadomo, czy to podziemia, raczej nie, bo jest jasno jakby od dziennego światła. Ludzie zachowują się jak w tymczasowym schronieniu, nie rozmawiają ze sobą mijając się, nie patrzą na siebie, może nawet siebie nie zauważają. Gdzieniegdzie stoją prycze. Mijam i mijam ciągle te same widoki. Zaczynam myśleć, że całe naziemne miasta przemieniły się w takie schrony, że cała Ziemia jest tą jedną budowlą, można się tu skryć, ale nie ma jak i gdzie stąd wyjść, nic poza tym nie ma.