No i stało się. Jeżeli obejrzymy w You Tube film zamieszczony  11 stycznia b.r., z wywiadu rosyjskiej telewizji w Nowosybirsku w programie „Komentarze” z niejakim Andriejem Raszydowem, zatytułowany: „Ustawa o rodowych siedliskach już w rosyjskim parlamencie!” (z dnia 26.03.2013

http://www.youtube.com/watch?v=5L05KONqCT4

dowiemy się, że anastazjowcy organizują ponadto pochody samochodowe (rajdy) pod hasłem „za ojczyznę, za Putina”, a w planie mają festiwale w wielu miastach i inne masowe imprezy. Posłowie rosyjskiej dumy przyjęli projekt ustawy o bezpłatnym nadawaniu ludziom ziemi celem zakładania osad składających się wyłącznie z „siedlisk rodowych”. Ponoć obecnie (styczeń 2014) projekt ustawy jest nadal omawiany i dopracowywany w Dumie Federacji Rosyjskiej.

         Raszydow tłumaczy w wywiadzie, dlaczego uważa, że projekt budowy osad wymaga specjalnej ustawy. Mianowicie przy budowie domu na kawałku własnej ziemi obowiązują rozmaite przepisy: inne dla zamieszkania stałego, inne dla działek rekreacyjnych inne dla prowadzenia działalności gospodarczej. Ponieważ siedliska mają spełniać wszystkie te funkcje jednocześnie, a do tego jeszcze kilka innych, niezbędna jest organizacja wszystkich pozwoleń w imieniu zbiorowości itp, itd. Brzmi to rozsądnie ale nie zapominajmy, że bezpłatny przydział działek pod siedliska musi łączyć się z pewnymi wymaganiami wobec przyszłych mieszkańców, kto wie jakimi? Tego nie da się dowiedzieć, ponieważ dokumenty publikowane w internecie w tej sprawie noszą status prywatnych i ja przynajmniej nie miałam do nich dostępu. Mogę jedynie oceniać to, co mówi oficjalnie na ten temat prorok siedlisk, Megre i co temu, czy innemu przypadkiem się wymsknie w dostępnych materiałach — głównie zresztą filmach propagujących pięknie utrzymane działki i ogrody. Nawet polska telewizja została została skażona tym projektem w postaci zachwyconej Maji Popielarskiej w TVN , opisującej jedno z rodowych siedlisk: Krystyny i Pierre`a: http://www.youtube.com/watch?v=KSN94YHr-d8. Możemy też obejrzeć kilka podobnych filmów, m.in. wywiad z inną tego typu rodziną: Dymitra i Zoi: http://www.youtube.com/watch?v=aoZFQUhX-iM

         Wszystkie te programy prezentują sielskie uroki działkowiska, gdzie budujemy domy, sadzimy drzewa, pracujemy przywracając dawne zawody (np. zduna) i wychowując dzieci w kontakcie z przyrodą. Ptaszki, kwiatki, muzyka w tle; sielsko anielsko i utopijnie. Niestety, tak po prostu nie może być.

         My naszą działkę z mężem kupiliśmy. Przedtem uprawialiśmy bezpłatnie przydzielony czasowo kawałek gruntu w strefie ochronnej budowy oczyszczalni ścieków i z chwilą oddania budowy, działki nam odebrano. Doskonale wiem jaka jest różnica, gdy pracuje się na swojej ziemi, a gdy na cudzej. Na cudzej sadzi się coś innego: pomidory, ogórki; stawia się budki sklecone byle jak (zresztą nie wolno nam było stawiać prawdziwych domów). Na całym obszarze tych tymczasowych działek tylko jeden domek był ładny, elegancki i funkcjonalny. Ale ten człowiek skonstruował go tak, żeby w przeciągu jednego dnia można było rozebrać i przewieźć gdzie indziej — zbierał pieniądze na kupno „prawdziwej” działki. Nie przejmowaliśmy się specjalnie podtrzymaniem żyzności tej ziemi (a była bardzo żyzna — w przeciwieństwie do będącej naszą własnością), zależało nam na nauczeniu się rozmaitych upraw, zebraniu plonów i przetestowaniu rozmaitych sposobów przetworzenia. Bawiliśmy się trochę; byliśmy młodzi i silni.

         Na własnej ziemi byliśmy już poważniejsi: sadziliśmy drzewa, sprawdzaliśmy które szkółki i gatunki lepsze; własny dom budowaliśmy rozważając swoje przyzwyczajenia; kto lubi słońce, a kto cień; jak spędzamy wolny czas, kto musi zasypiać przy telewizorze, a kto go nie chce w nocy słyszeć itd. Myśleliśmy też o dzieciach i wnukach, o ich rozrywkach i przyjemnościach z współżycia z przyrodą, ale tu najbardziej pomyliliśmy się... Dzieci wycięły nasze drzewa, wnuki nie przeżyją bez komputera i telewizora, cały weekend potrafią nie wyściubić nosa z domu; nawet szkodniki nauczyły się zajadać owoce, których dawniej by nie tknęły (aronię i winogrona - ptaki, wiśnie-szklanki upodobały sobie także wiewiórki).

         Anastazjowcy, budujący siedliska na cudzej (bezpłatnej teoretycznie) ziemi, w zorganizowanej przez kogoś innego osadzie zmuszeni są dostosować się do wizji właściciela i jego koncepcji. Ja musiałam jedynie uwzględnić przepisy nakazujące nam budowanie w określonej odległości od środka drogi, no i projekt musiał zostać zatwierdzony, ale była to formalność, gdy projektujący miał właściwe uprawnienia budowlane i projektowe. Poza tym miałam swobodę: furtka na klamkę dzieliła nas od sąsiadów z którymi byliśmy zaprzyjaźnieni, płot bez furtki, gdy kogoś niewiele znaliśmy i tak dalej.

         W siedliskach rodowych koncepcja zagospodarowania terenu należy do jego właściciela. A tutaj wychodzą na jaw pewne niemiłe szczegóły. Obejrzałam dość pobieżnie trzy części filmu stanowiącego instrukcję zakładania siedliska i generalnie z większością wskazówek można się zgodzić. Sama bym tak komuś doradziła. Dopiero „Symulator rodowego siedliska cz.3” a właściwie jego ostatnie 3 minuty napisów obnaża to, z czego będziemy musieli zrezygnować.

część. 3,:http://www.youtube.com/watch?v=TS7i_MxP5bY

Uzgadnianie dnia i godziny hałaśliwych prac (a co jeśli chcemy korzystać z siedliska tylko w weekendy, a harmonogram przewiduje środę?), rezygnacja z używania niektórych mediów (komputer, telewizja, radio) i form rozrywki (gry komputerowe, grille), sposób wychowywania dzieci. Jednomyślennicy (z rosyjskiego) osoby o jednakowych myślach, poglądach, dążąca do tego samego celu, współtowarzysze, współwyznawcy – tacy muszą być w siedliskach sąsiedzi. Muszą zostać sprawdzeni i zaakceptowani. W ostatniej minucie filmu padają inne ważne twierdzenia: „Sprzątać wszystkie brudy widzialne i niewidzialne” – ale nie wymachuje się miotłą, a chorągwią. Inny cytat: „Życie w osadzie czy ekologia to są tylko środki, a prawdziwym celem jest przywrócenie więzi z rodem i stworzenie harmonijnego obrazu życia”

         Co się kryje pod tymi enigmatycznymi stwierdzeniami? Jaki to jest harmonijny obraz życia? (a jaki nieharmonijny?) Megre w książce optuje za likwidacją cmentarzy i grzebaniem zmarłych na własnej ziemi, ponieważ pozwala to zachować więź duchową z przodkami. Nie podejrzewam, żeby chciał ktoś taką możliwość przewidywać w projektowanej ustawie, ale w miarę rozwoju i wzrostu siły osad kto wie? Z fragmentu reportażu o ekowioskach Kowczeg i Rodnoje

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=gnQpm6yCKkg

dowiadujemy się, że mogiły matki i babci jednej z bohaterek znajdują się na ich kawałku ziemi. Zapewne jest tak i w innych osadach. Ród, rodzina są najważniejsze w tej idei. A jeśli dzieci nie interesuje rozwój osobisty zgodnie z wytycznymi Anastazjowców, to co? Będą musiały opuścić osadę? Może nie wolno im będzie nawet dłużej gościć u rodziców, żeby nie „psuć” czystej idei rządzącej wspólnotą.

         W tym samym reportażu oglądamy mieszkanki, łącznie z małymi dziewczynkami, ubrane w długie suknie, które na dobrą sprawę przeszkadzają w poruszaniu się po nierównościach i grudach. Idą potykając się, nadeptując na materiał. To dla wygody, czy jakichś zasad? W jednej z osad mieszkańcy odcięli się od radia i telewizorów. Z miasta przywożą tylko chleb sól i zapałki. Nie jedzą mięsa, uznają tylko naturalne produkty W przyszłości osada ma być całkowicie samowystarczalna. Może uda im to się osiągnąć, ale zawsze odcięcie od otoczenia przynosi więcej szkód niż pożytków, wykoślawia ludzkie charaktery, nie przywołuje właściwej miary rzeczy.

         Osadnicy prowadzą eksperymenty – np, hodowanie kartofli w słomie, a nie w ziemi. Wokół rodziców plączą się małe dzieci. Ponoć są zdrowe, samodzielne i szczęśliwe. Są jeszcze małe, bo rodzice młodzi i w pełni sił, ale jaka będzie ich przyszłość? Czy zgodna z ich przyszłymi pragnieniami? Póki dzieci nie będą dorosłe, to tylko zabawa. Ale wystarczy czasu, by ktoś opanował i skodyfikował to z pozoru swobodne życie, początkowo w walce z trudnościami, które zawsze muszą wystąpić, potem w miarę własnej wizji uszczęśliwiania innych.

Inny film o tej wiosce Rodnoje: http://www.youtube.com/watch?v=n66Kejn9HtI&feature=player_embedded

         Mieszkanka chwali się, że nie ma stonki, chorób, szkodników. Na razie. Nie ma chwastów, ziemia nie jest przekopywana, ale nie trzeba pielić. Na razie.

         Takich wiosek jest obecnie w Rosji kilkaset. Filmów też jest mnóstwo. Tendencyjnych. A w Polsce?

         Ruch Anastazjowców także ma swoich zwolenników, choć ziemi tu nie dostaną za darmo. Mają jednak swój KRS i mogą zbierać odpis 1% z podatku PIT.

         W Polsce prawdopodobnie inaczej będą wyglądać wioski – jeżeli będą wioskami, a nie działkowiskami. Raczej jednak zmienią się w te drugie, chociaż ruch działek rekreacyjnych zamiera. W mojej miejscowości istnieje ok. 360 działek, ale w środku lata można spacerować do woli i spotyka się zaledwie kilkanaście osób tam, gdzie kiedyś tętniło życie. Czasem wysyła się matki lub teściowe z dzieciakami, samemu lecąc do ciepłych krajów ale i tak coraz rzadziej. Kiedy zbudowaliśmy pierwszy basen na naszym działkowisku nie mogliśmy się opędzić od tłumów dzieciaków. Przez piętnaście lat pobudowano wiele większych i bardziej wypasionych basenów, tyle, że nikt się już w nich nie kąpie. Naszego już nawet nikt nie napełnia wodą.

         Kiedy zaczęliśmy nasze działkowe doświadczenia kopaliśmy sami studnie (jedną w piwnicy dla domu, jedną dla napełniania basenu). Po dziesięciu latach pilną sprawą stała się kanalizacja, ponieważ okoliczne szamba tak zanieczyściły studnie, że wodę trudno było używać do celów innych niż sanitarne, a w dodatku jej poziom obniżył się i studnie powysychały. Stąd wiem, że taka osada (choć działki tu są z założenia większe, hektarowe) wcześniej czy później będzie musiała skorygować swoje wczesne plany co do stylu życia. A nam nie towarzyszyły żadne ideologiczne założenia!

         Następną sprawą jest wymiana pokoleń. Utopijne jest przekonanie, że dzieci zechcą żyć założeniami rodziców, a więc, że możliwe są rodziny wielopokoleniowe, gdzie młodzi pracują a starzy dożywają swoich dni. Starzy będą chorować, potrzebować lekarza, pielęgnacji, a młodzi wolą zabawę i plażowanie niż ciężką pracę na rodowym czy innym siedlisku.

         Jednak Anastazjowcy nie są właścicielami i niewiele będą mogli zmienić, gdy całkowicie zaangażują się w to przedsięwzięcie. Powoli będą wymierać, jak nasze wsie, także pustoszejące. Może przetrwają dłużej w krajach o dużej ilości nieużytków, ale i tak, bez zasilenia finansowego z innych źródeł zamrą. Część z nich może przerodzić się w sekty i jest to widoczne na kilku filmach, które oglądałam.

         Wizję tego, co może się stać w odizolowanej społeczności owładniętej słuszną skądinąd ideą prezentuje film Osada http://najtube.pl/osada-the-village-2004/. Oczywiście jest to horror.

Uff! Koniec.