Byłem w miejscowości turystycznej w innym kraju; mówiło się, że to Bułgaria. Siedziałem na ławce przy spacerowej ulicy. Teren w głębi od tej ulicy był ogrodzony siatką, ale były przejścia, niezamknięte. Niedaleko mnie za tą siatką (w odległości około 80 metrów) „bawiła” grupa mężczyzn tubylców, tzn. kręcili się, rozmawiali, jakoś krążyli wokół środka swojej grupy. Ja po swojej stronie ogrodzenia z kimś rozmawiałem, od kogo dowiedziałem się – albo to właśnie ja powiedziałem tamtej osobie – że tamci ludzie piją miejscową wodę mineralną o wysokiej zawartości siarki, której my nie pijemy, tzn. nam nie jest podawana ani sprzedawana w sklepach dostępnych dla nas. (Zapewne w naszym hotelu.) Zapragnąłem spróbować tej wysoko siarkowej wody znanej tylko tubylcom. Zaproponowałem tej osobie z którą rozmawiałem, i kilku innym, bo rozmawialiśmy w większej grupce, że pójdziemy tam (lub tylko ja sam pójdę), kupimy tej wody i się napijemy. Jednak propozycja ta nikogo nie zainteresowała, a moi rozmówcy gdzieś sobie poszli, poznikali. Poszedłem po wodę sam. Przeszedłem kawałek chodnika w głąb tamtego terenu, już poza siatką. Tamta grupa pijących wodę tubylców też znikła, poszła gdzie. Okazało się, że nie było tam kiosku sprzedającego wodę lub inne rzeczy, którego się spodziewałem. Był dom i podwórze, częściowo otoczone przez skrzydła tego domu. Na środku znajdował się stół wykonany z betonu. Przy stole siedział niemłody mężczyzna, taki typowy człowiek z ludu. Zapytałem go lub poprosiłem o wodę mineralną. Nie bardzo rozumiał, tak jakby niczego tam nie sprzedawał i ja też zorientowałem się, że miejsce jest prywatne, nie „sklepowe”. Mężczyzna wstał i uprzejmie wszedł do domu (miałem nadzieję, że wróci z tą siarkową wodę); pojawiły się tamtejsze dwie młodsze kobiety lub kobieta i mężczyzna. Puenty nie było, sytuacja jakoś się rozpadła.

(To, że nam, turystom, nie podawano wody z pełną zawartością siarki, było wyrazem jakiejś fałszywej opiekuńczości wobec nas.)