Serial: Auto-promo Taraki
O żywiole pieśni i drabinie z rogów łosia
! Do not copy for AI. Nie kopiować dla AI.

Kategoria: Projekt Taraka

Mija okrągłe dziesięć lat od warsztatów z Davidem Thomsonem, które zrelacjonowałem kiedyś w Tarace pod tytułem Z Davidem Thomsonem w Pupkach. (Tak się dziwnie złożyło, że w tym miesiącu byłem znów po 10 latach w tamtej okolicy i między Pupkami a Godkami robiłem szałas potu.) Wtedy, z Davidem, tańczyliśmy w kręgu i śpiewaliśmy, to był Taniec Do Księżyca, silna praktyka kontaktująca z duchami zwierząt czyli zwierzętami mocy, podczas której zdarzają się wejścia w głęboką komunię ze zwierzęcą mocą lub „lekarstwem”, medicine, jak z indiańska mówi się o tym po angielsku. Wtedy mój Księżyc w Pannie czyli wewnętrzny perfekcjonista zauważył, że śpiewane po angielsku pieśni może są i dobre, ale nie sięgają do rdzenia słowiańskiej duszy. Napisałem wtedy w tamtym artykule:

Tym większe jest wyzwanie dla nas, polskich szamanistów, aby stworzyć samemu, lub (co pewnie będzie lepsze) wyszukać wśród polskiej poezji teksty rodzime, rdzennie polskie, które będzie można śpiewać przy Tańcu Do Księżyca.

I dodałem:

Postanowiłem w przyszłym roku urządzić takie tańce poetyckie. Gdzie, kiedy - zobaczymy.

Nie zrobiłem... I mimo ponawianych przez te 10 lat prób wejścia w żywioł pieśni... (Gdy o tym myślę, pieśni, śpiewanie wydaje mi się czymś jak płynąca z siłą woda w rzece lub jak ogień na ścieżce ognia. Wydaje mi się żywiołem, w który trzeba wejść, zanurzyć się.) Więc mimo ponawianych 10 lat prób mam tutaj niedosyt. Żywioł pieśni jest wciąż „gdzieś”, daleko, a to, co jest, w kontekście warsztatów prowadzonych przeze mnie i moich przyjaciół, to wciąż jak susza przy wodzie lub bezsenność przy śnie. Ciągle na nie czekamy.

Wojtek Wieconkowski napisał w niedawnym artykule Ayahuasca - królowa lasu o jednym z wyznań, „kościołów” ufundowanym na ayahuaskowych doświadczeniach:

Zasadniczo rdzeń religii Santo Daime stanowią hymny otrzymywane zarówno przez głowy kościoła jak i innych członków kultu. Hymny tworzą tzw. hinarios, zbiory pieśni, które śpiewa się na ceremoniach. W pieśniach tych, zwłaszcza otrzymanych przez Mestre Irineu i jego następców, zawarty jest cały przekaz i nauka religii Santo Daime. Co bardzo istotne, hymny stanowią formy przekazu ze świata duchowego, nikt ich nie wymyśla ani nie komponuje, lecz dane są różnym osobom w procesie trwania wizji. Wyraźnie stanowi to kontynuację tradycji indiańskiej i szamańskich pieśni mocy icaros.

Podkreślenie moje. To właśnie wydaje mi się rdzeniem, esencją szamanizmu. Nie „leczenie” i nie „kontaktowanie się z duchami”, chociaż tych doświadczeń i wydarzeń nie lekceważę. Esencją szamanizmu wydaje mi się otwarcie na twórcze siły, na żywioł pieśni i na inne artystyczne żywioły, których działanie jest takie, że osoba nie musi tworzyć swoich dzieł składając je w trudzie, tylko dostaje dar „widzenia” dzieła, które wlewa się z mocą żywiołu do umysłu.

Przy tym jestem przekonany, że nie wystarczy czekać na taki dar; że czekanie nie jest dobrą postawą. O tym opowiadał sen o Szamańskiej Częstochowie, w którym jest przekaz, że aby wejść w kontakt z transpersonalnymi mocami, konieczne są staranie i wysiłek, które mogą okazać się (nawet) inicjacją. Przy czym, wysiłkiem sam dzieła nie stworzysz: inicjacyjny wysiłek jest po to, aby ze swojej, zwykło-ludzkiej strony wykonać podejście ku tamtej stronie. A wtedy może tak się zdarzyć, że z tamtej strony zostanie opuszczona drabina z rogów łosia.

Wydaje mi się, że te warsztaty, które obiecywałem sobie, wtedy, 10 lat temu, zorganizować, ciągle na mnie czekają.