„Istnieje w nas tęsknota za czymś wewnątrz nas, czego nie potrafimy jasno określić: niczym jakaś nieuchwytna drobina, jest to zagadka poza naszym poczuciem czasu. U niektórych z nas ta tęsknota przejawia się w postaci przeczucia, że życie polega na czymś więcej niż to, czego doświadczamy.
U innych staje się ona głęboką potrzebą poznawania wewnętrznej duchowości.
Inni odczuwają z kolei odmienną motywację – w głębi serca wiedzą, że świat może być znacznie lepszym miejscem. Wiedzą, że przyzwoici ludzie na całym świecie powinni odczuwać prostą radość z tego, że żyją, pozostając w spokojnej harmonii z innymi i ze światem przyrody.”
---- Grant McFetridge

Wydawać by się mogło, że nasz normalny stan bycia jest tym poziomem, z którego ewentualnie można ruszyć w górę lub opaść w dół. Tymczasem okazuje się, że to zupełnie inne stany powinny być codzienną ludzką rzeczywistością. Stany szczytowe. Skąd wiadomo, że one właśnie i że to możliwe? Stąd mianowicie, że odkryto, iż niewielki odsetek ogólnej populacji ma te stany i funkcjonuje w nich na co dzień, żyje niemal w ciągłym doświadczeniu szczytowym. Ponieważ jednak wyznacznikiem jest na ogół to, co prezentuje większość – przeciętny stan świadomości uznaje się za normalny.

Jednak wyniki badań odkrywają przed nami zaskakujące dane: to, co uznajemy za stan „normalny” jest stanem zakłóconym, a stanów prawidłowych, zwanych szczytowymi, prawdopodobnie każdy z nas doświadczył już w życiu płodowym. Niestety, większość traci je na skutek różnych traum obecnych podczas wydarzeń rozwojowych jeszcze w łonie matki, w trakcie porodu i tuż po nim, albo w trakcie dalszego życia z powodu różnych niesprzyjających, problematycznych okoliczności.

Istnieje wiele różnych stanów szczytowych (odkryto ich ponad 40), jednak każdy z nich posiada identyczne cechy u różnych osób. Można doświadczać jednego lub wielu z nich.

Pionierem w dziedzinie badań nad psychologią prenatalną i psychologią traumy oraz założycielem Instytutu Badań nad Stanami Szczytowymi (Institute for the Study of Peak States) jest Kanadyjczyk, dr Grant McFetridge. Instytut jest organizacją o światowym zasięgu, działa również w Polsce. Zajmuje się badaniami w obszarze biologii świadomości, poznawaniem stanów szczytowych i czynników zakłócających je oraz szkoleniem terapeutów, którzy poprzez terapie mocy docierają do traum prenatalnych i uzdrawiają je, co powoduje odzyskiwanie utraconych stanów szczytowych. Poznajmy doktora Granta:

www.youtube.com/watch?v=rsIfCxcFKtU

Stabilny stan szczytowy to stan, który utrzymuje się bez wysiłku, sam z siebie, bez stosowania określonych technik w celu wywołania go. Może być wrodzony lub nabyty (odzyskany). Można zostać wytrąconym z tego stanu, na przykład w wyniku stresu czy trudnych wydarzeń życiowych, ale gdy czynniki te przestaną działać, powrót do stanu szczytowego najczęściej odbywa się samoistnie (choć nie zawsze się tak dzieje). Nie trzeba niczego praktykować ani w nic wierzyć, zasłużyć sobie, modlić się, medytować, być dobrym, być miłym, itp. Często w ogóle nie zauważa się, że ktoś żyje w stanie szczytowym, ani nawet on sam o tym nie wie, bo nie umiemy rozpoznać tego zjawiska. O takich ludziach mówi się, że są „w czepku urodzeni” lub że to po prostu szczęściarze czy niepoprawni optymiści. Żyje im się łatwiej i lepiej, a oni sami zwykle uważają, że najzwyczajniej w świecie „tak wygląda ich życie”, choć są świadomi faktu, że życie innych ludzi jest nieco bardziej skomplikowane.

Niestabilny stan szczytowy wymaga zastosowania wybranej techniki lub wystąpienia określonych okoliczności. Utrata stanu również wymaga interwencji z zewnątrz (praktyki medytacyjne, religijne, szamańskie, techniki ciało/umysł i inne).

Czym różni się „normalny” stan od stanu szczytowego może nam uzmysłowić historia samego Granta McFetridga:

„Skąd się wzięło moje zainteresowanie szczytowymi stanami świadomości? Do 29. roku życia żyłem w stanie psychicznym zdecydowanie różnym od tego, którego doświadcza większość ludzi. I ponieważ zawsze w nim funkcjonowałem, uważałem to za normalne zjawisko i nie czułem się inny niż pozostali ludzie (...) Wszystko zmieniło się, gdy ukończyłem 29 lat. W trakcie rozwodu całkowicie utraciłem mój stan. Różnica była tak dramatyczna, iż miałem wrażenie, jakby wykopano mnie z nieba i wrzucono do piekła. Zrozumiałem, jak pełna udręki i bolesna jest przeciętna świadomość. Różnice były oczywiste i radykalne. Nagle moja przeszłość zaczęła zawierać mnóstwo bolesnych pod względem emocjonalnym wspomnień. Zacząłem co noc miewać sny, co wcześniej nigdy mi się nie zdarzało. Zniknęło poczucie bycia żywym człowiekiem i odczuwania życia wokoło. Prawdy duchowe, które wcześniej zdawały mi się tak oczywiste, że nie rozumiałem, czemu właściwie ludzie tyle o nich rozprawiają, nagle stały się czymś, o czym trzeba mi było opowiadać i co należało zapamiętać. Cały czas odczuwałem niepokój i brak wewnętrznego bezpieczeństwa. Zacząłem oceniać ludzi zamiast interesować się tym, co robili. Z obecnej perspektywy wiem, że utraciłem wtedy stan zwany Ścieżką Piękna (Beauty Way – nazwa wywodząca się z kultury Indian amerykańskich). Była to dla mnie ogromna strata, kilkakrotnie rozważałem popełnienie samobójstwa. Przez kolejne lata dalej szukałem rozwiązania, ale żaden z nauczycieli, z którymi pracowałem, nie wiedział, o czym mówię. Wreszcie okazało się, że ów stan rozpoznają szamani, ale nie dysponują metodami przywracania go na stałe. W końcu pojąłem, że jeśli mam znaleźć sposób na odzyskanie tamtego stanu, muszę to zrobić sam. Nie było nikogo, kto mógłby mi to dać. Tak narodził się Instytut Badań nad Stanami Szczytowymi.”

Jak powstają stany szczytowe?

Trójdzielna struktura ludzkiego mózgu jest domem dla większości stanów szczytowych. Dr Paul MacLean, rozwijając badania Jamesa Papeza, opisał tę warstwową strukturę mózgu i musimy ten opis prześledzić, aby móc zrozumieć, skąd biorą się te stany:

• - najbardziej zewnętrzna warstwa to mózg neossaka, inaczej kora nowa – siedziba myśli i świadomych ruchów, czyli UMYSŁ, ta część nas samych, o której myślimy zadając sobie pytanie: kim jestem?; postrzega siebie w głowie;
• - następna warstwa to mózg paleossaka, na który składa się układ limbiczny – siedziba emocji i autonomicznego układu nerwowego, czyli SERCE; pozwala nam doświadczać uczuć i emocji; postrzega siebie w klatce piersiowej;
• - wewnętrzna warstwa, mózg gadzi, który składa się z pnia mózgu, śródmózgowia, podstawowych zwojów nerwowych i innych struktur, czyli CIAŁO; umożliwia nam m.in. odczuwanie seksualności; doświadcza siebie w dolnej części brzucha.

Każdy mózg jest niezależnie samoświadomy. Te różniące się od siebie mózgi działają w jednym układzie, ale często są w konflikcie i chcą manipulować sobą nawzajem. Najczęściej jeden z mózgów przejmuje dowodzenie nad pozostałymi i dominuje, determinując w ten sposób zachowania ludzkie – stąd osoby, u których na przykład przeważa podejście analityczne lub emocjonalne albo takie, u których potrzeby cielesne biorą górę nad duchowymi lub odwrotnie.

Istnieją jeszcze dodatkowe struktury mózgu, również samoświadome:

• - mózg splotu słonecznego, zazwyczaj połączony ze świadomością ciała – jest to najważniejszy z pod-mózgów i wydaje się pełnić znaczącą rolę w naszym połączeniu z fizycznym wszechświatem i mocą osobistą;
• - mózg Buddy (korony), połączony z mózgiem umysłu, doświadcza siebie nad głową – jego zadaniem jest tworzenie struktur energetycznych w ciele;
• - mózg łożyska i mózg ogonka plemnika (kręgosłupowy) – nie zanikają one przed końcem porodu, lecz świadomość ogonka plemnika staje się kolumną kręgosłupa, a świadomość łożyska po narodzinach tworzy główną część systemu odpornościowego;
• - mózg krocza, odpowiedzialny za reprodukcję, wiąże się z traumami pokoleniowymi i mózg trzeciego oka, którego świadomość mieści się pośrodku czoła.

Stopień i sposób powiązania świadomości różnych mózgów i ich rezygnacja ze swoich oddzielnych tożsamości dają w efekcie różne stany szczytowe. Najbardziej pełnym stanem jest stan całkowitej fuzji mózgów. Na przestrzeni czasu, samoświadomości mózgów zmieniają swój poziom komunikacji i konfiguracje połączeń między sobą, co powoduje, że ludzie mogą doświadczać czasowych, zmiennych, niestabilnych lub w końcu stabilnych stanów szczytowych.

Ludzie, którzy mają szczytowy stan Wewnętrznego Światła „widzą” świadomość swoich (lub innych osób) mózgów jako jaśniejące kule światła bez wyraźnych brzegów ułożone wzdłuż pionowej osi ciała. Najbardziej widoczne są: świadomość mózgu ciała – w dolnej części brzucha, świadomość mózgu serca – w klatce piersiowej i świadomość mózgu umysłu – w głowie. Kule splotu słonecznego i mózgu Buddy (korony) są połączone odpowiednio z mózgami ciała i umysłu, więc nie są widoczne. Te kule to nie są czakry i nie należy ich z nimi mylić.

Kiedy sfery świadomości mózgów (kule) są oddzielone (straumatyzowane), nie nakładają się na siebie, nie dotykają się – nie występują wówczas żadne stany szczytowe. Powstają dopiero wtedy, gdy sfery zaczynają się przenikać. Mogą wówczas zaistnieć dwa stany: połączenie, gdy świadomości mózgów nakładają się na siebie i zajmują tę samą przestrzeń, ale zachowują pewien stopień indywidualności lub fuzja – gdy świadomości mózgów oddają swoje oddzielne „ja”, całkowicie uwalniają swoją tożsamość i zlewają się ze sobą.

W niektórych stanach szczytowych fuzja może spowodować dość znaczną zmianę doświadczanych cech charakterystycznych.

Wydarzenia rozwojowe i możliwe traumy

Podczas rozwoju człowieka w macicy matki występują stany całkowitego połączenia wszystkich mózgów w jedną świadomość. Zatem co powoduje, że nie rodzimy się w stanie fuzji mózgów, który zapewniłby nam życie w stanach szczytowych, lecz że świadomości mózgów rozdzielają się i zostajemy niejako wyrzuceni z raju? Aby znaleźć odpowiedź na to pytanie, wejdźmy na chwilę w mikroświat zdarzeń naszego zaistnienia. Poniżej skrótowa chronologia wydarzeń rozwojowych i potencjalne traumy, które mogą się nam przydarzyć oraz wyzwania jakie stoją przed nami wtedy, kiedy właściwie jeszcze nas nie ma...

Podczas regresji udaje się dotrzeć aż do przedkomórkowych wydarzeń rozwojowych mających miejsce zanim (!) komórka jajowa lub komórka plemnika zostanie całkowicie ukształtowana. Linią rozdzielającą przedkomórkowe etapy rozwojowe od wydarzeń komórkowych jest zakończenie stadium koalescencji. Koalescencja to etap rozwoju jajeczka lub plemnika, kiedy przedkomórkowe mózgi (późniejsze mózgi trójdzielne) gromadzą się razem, łącząc się i tworząc jedną komórkę – pierwotną komórkę zarodkową, która potem przekształci się w jajeczko mamy lub plemnik taty. Wydarzenie to ma miejsce w embrionie rodzica (mamy/taty) krótko po implantacji w macicy babci, na 9 miesięcy przed narodzeniem rodzica.

Przedkomórkowe mózgi trójni oddzielają się od „nieskończonych spirali” (każdy mózg od swojej spirali) zaraz po implantacji zapłodnionego jajeczka (czyli mamy) w macicy jej mamy (czyli babci). Następuje przejście przez granicę spirali, dostęp do Uzdrawiającej Przestrzeni i powstaje „torba” wokół przedkomórkowej świadomości ciała (procesy te opisane są szczegółowo w tomach II i III dostępnych w j. angielskim). Na tym etapie może wystąpić trauma separacyjna związana z oddzieleniem od spirali i od innych mózgów. Dalej – „torba” może pobrać traumy pokoleniowe, co widać w postaci srebrnych drobin pływających w cieczy.

Kolejny etap to wspomniana koalescencja przedkomórkowych mózgów jajeczka/plemnika: serce, a potem umysł, wchodzą do ciała w okolicy wyrostka robaczkowego – w tym momencie powstają warunki do przyszłych kradzieży dusz (tom III). Podczas koalescencji rozwija się sieć meridianów i zakotwiczają się czakry, tworząc najpierw pojedynczą kulę czakr. Przedkomórkowe jajeczko/plemnik wchodzi do „fontanny” i nabiera złotej barwy. I tu mała ciekawostka:

Oto ilustracja z jednego z wczesnych tekstów alchemicznych Rosarium Philosophorum z 1550 roku zaczerpnięta z Psychologii przeniesienia Carla Junga. Przedstawia alchemiczny etap fontanny. Tak wyobrażali to sobie alchemicy, którzy przeżywali przedporodowe doświadczenia nie mając pojęcia o naszej komórkowej naturze. Oni już wtedy symbolicznie „widzieli” to, co naukowcy odkrywają dopiero teraz!

Po przebyciu etapu „fontanny” następują kolejne etapy wielomiesięcznego rozwoju, aż do narodzin (przyszłej) matki/ojca – opuszczenia łona babci. Mijają lata, (przyszła) matka/ojciec dorastają, a ich drogi życiowe doprowadzają do intymnego spotkania.

Krótko przed zapłodnieniem, w jądrach ojca powstaje i rozwija się plemnik, który narażony jest na urazy będące wynikiem uderzeń ogonków innych plemników. Przejście plemnika przez nasieniowody doświadczane jest jak podążanie pierwotną ścieżką Indian amerykańskich.

Na dzień przed poczęciem, jajeczko dojrzewa w ciele matki, aż do chwili owulacji, gdy zostaje ono wyrzucone z jajnika (zjawisko podobne do porodu, może stanowić podłoże późniejszej traumy porodowej). Następuje ruch w dół jajowodu, wydzielanie zapachu przyciągającego plemniki i narażenie na uszkodzenia mechaniczne podczas przejścia. Kilka minut przed poczęciem jajeczko wybiera jasno świecący plemnik, przez który chce być zapłodnione, rozpoznając tego „właściwego” dzięki swojej „wizji” – jaśnieje on blaskiem, podczas gdy inne są ciemne. Jajeczko wyciąga „ramiona” by przyciągnąć plemnik w obszar swojego „serca”, a poczęcie, o ile nie towarzyszy mu trauma, przypomina królewskie zaślubiny (plemnik czuje się jak król, a jajeczko jak królowa). Traumę może powodować nasilona konkurencja pośród plemników i urazy mechaniczne na skutek zbyt mocnego uderzenia plemnika w jajeczko lub pod kątem. Ogonek plemnika oddziela się w okolicy odczuwalnej w górnej części pleców i oznacza to dla niego śmierć. Jeśli jajeczko pospieszy się i zbyt wcześniej utwardzi zewnętrzną powłokę po wniknięciu plemnika, jego ogonek zostanie urwany, co skutkuje kolejną traumą. Główka plemnika otwiera się i uwalnia chromosomy, co po raz kolejny odczuwane jest jako śmierć. Zewnętrzna ściana plemnika wchłania się w ścianę jajeczka. Następuje połączenie czakr i komórkowych mózgów trójni jajeczka i plemnika. Do nowo powstałej zygoty wchodzi kula światła.

W 12 godzin po zapłodnieniu następuje pierwszy podział komórki, co może zostać odebrane jako kolejna trauma związana z unicestwieniem.

Sześć dni po zapłodnieniu następuje wejście do macicy odczuwane jako wrzucenie do wielkiej pustki. W tym czasie komórki odżywcze otaczające zygotę tracą swoją powłokę. „Główka” jajeczka zderza się ze ścianką macicy – może pojawić się trauma związana z niemożliwością łatwego zagnieżdżenia lub zagnieżdżenia się w ogóle w dowolnym miejscu. Rozwija się „brzuch” i wchodzi w ścianki macicy, a zygota uwalnia płyn. Do ścianki macicy, a następnie do główki zygoty wchodzi kula światła (potencjalna trauma, jeśli kula światła zostanie zatrzymana przez matkę i nie przejdzie do zygoty).

Do szóstego tygodnia po poczęciu następuje potwierdzenie większości ciąż i tu mogą nastąpić traumy niechcianej ciąży i próby jej usunięcia. Również w tym czasie zazwyczaj umiera „niezdiagnozowany” bliźniak i koduje się trauma związana z jego śmiercią prowadząca do nostalgii, „tęsknoty za boskim domem” i jest ona potem odtwarzana w związkach.

Mijają miesiące, następuje dalszy rozwój i wiele różnych zdarzeń rozwojowych związanych ze stanami szczytowymi, jak i z traumami, jak na przykład próby ucieczki do Wymiaru (tom II).

W okresie od 7 do 9 miesiąca po poczęciu dziecko zaczyna odczuwać kurczenie się przestrzeni w macicy i dyskomfort z tym związany. W końcu pojawia się polecenie Gai, by oddzielić się od matki i rozpoczyna się akcja porodowa. Wówczas często następuje utrata stanu fuzji trójni mózgu oraz połączenia z Gają. Zaczynają się skurcze, dziecko przesuwa się w dół – czuje się bezbronne i bezwolne. Pierwszy skurcz to najbardziej intensywna trauma sekwencji porodowej – towarzyszy mu wrażenie całkowitego unicestwienia, oddzielenia od Stwórcy, od Wymiaru, od innych mózgów trójni, trauma związana z pierwszym brakiem tlenu wraz z ograniczeniem przepływu krwi przez przeponę matki. Drugi skurcz to dokonanie wyboru między życiem a śmiercią, zablokowanie połączenia z Gają, wybór starzenia się i śmierci oraz długości życia (Wymiar Świętości). Dalsze skurcze przy zamkniętej szyjce macicy to sytuacja „bez powrotu” z pierwszej sekwencji perynatalnej Grofa, zazwyczaj intensywna złość na matkę i aktywacja traumy gwałtu u matki. Gdy szyjka macicy otwiera się i dziecko stopniowo porusza się przez kanał porodowy, odnosi wrażenie utraty połączenia z matką (porzucenie). Matka odczuwa bóle i wówczas często aplikowane są środki przeciwbólowe, które są ogromnym szokiem dla dziecka. Gdy zaczyna przesuwać się przez szyjkę macicy – matka odczuwa ulgę, a dziecko radość. Przesuwanie się przez kanał porodowy – trauma związana z obracaniem główki. W końcu – ukoronowanie i poród obfitujący w kolejne traumy: śmierć łożyska, zbyt jasne oświetlenie, zbyt niska temperatura, zbyt szybkie odcięcie pępowiny, zanim dziecko zacznie samodzielnie oddychać płucami i zanim spłynie krew z łożyska, zmycie warstwy ochronnej ciała wodą, manipulacje typu ważenie, mierzenie, badanie, szczepienie, skrępowanie ciała zbyt ciasnym obwinięciem, poczucie samotności i oddzielenia po nagłym odebraniu od matki po 9 miesiącach symbiozy.

Analizując drogę, którą udało nam się przejść i jakoś przeżyć, gubiąc jednak po drodze przyrodzone nam stany szczytowe, można by się zastanawiać czy cesarskie cięcie nie byłoby lepszym rozwiązaniem w celu uniknięcia przynajmniej części tych wszystkich traum, które przytłaczają nas swoją ilością i jakością.

Ale natury nie da się oszukać. Wyjęcie dziecka z łona matki oznacza dla niego kompresję wszystkich etapów do kilku chwil, upchnięcie ich w bardzo krótkim przedziale czasowym, co powoduje ogromny szok i konieczność natychmiastowego dostosowania się do zmienionych warunków, bez przygotowania i nabycia świadomości, że coś się działo, że coś uległo radykalnej zmianie, że nastąpił nieodwracalny skok. Ponieważ dla każdego doświadczenia szczytowego istnieje odpowiednie zdarzenie rozwojowe – niemożliwość przejścia przez owe zdarzenia na skutek cesarskiego cięcia może oznaczać pozbawienie możliwości doświadczania przynależnych im stanów szczytowych.

Zatem gdy dzieją się wydarzenia rozwojowe o kluczowym znaczeniu i ma tam miejsce trauma – reakcja na ową traumę zostaje zatrzymana i póki jesteśmy w łonie matki, nie jest ona w pełni aktywizowana. Dopiero po narodzinach traumy te są uruchamiane i stale pobudzane, co powoduje utratę stanów oraz zdolności będących naszym naturalnym prawem.

Terapie stanów szczytowych czyli jak odzyskać raj utracony

Stabilne stany szczytowe daje się odzyskać – wywołuje je uzdrowienie konkretnych, kluczowych wydarzeń rozwojowych. W tym celu stosuje się m.in. proces regresji, który wymaga używania najnowszych technik uzdrawiania, w szczególności terapii mocy. Praca na niektórych obszarach nie jest pozbawiona niebezpieczeństw: na przykład uzdrowienie traumy śmierci ogonka plemnika i łożyska jest kluczem do uzyskania Stanu Pełni, jednak niektóre wydarzenia zawierają doświadczenia, które mogą wywołać w dorosłej osobie przytłaczające uczucia i intensywne myśli samobójcze.

Bardziej szczegółowo o terapii stanów szczytowych można przeczytać tutaj: Techniki uzdrawiania i zmiany świadomości.

Pierwszym krokiem jest w ogóle przyjęcie do świadomości faktu, że stany te istnieją i włączenie tej koncepcji jako elementu osobistego paradygmatu.

Jednak daleko nie wszyscy są w stanie pogodzić się z informacją, że stany szczytowe są naturalnymi stanami człowieka, ponieważ założenie to może stać w konflikcie z wyznawanym przez nich światopoglądem. Pewna głęboko religijna kobieta tak zareagowała na paradygmat o stanach szczytowych: „Ludzie przyszli na ziemię by cierpieć – to ma ich czegoś nauczyć. Nawet jeśli możemy wprowadzić ich w stan spokoju, braku cierpienia i wysiłku, byłoby to rzeczą złą.” Takie i tym podobne podejście do tematu jest, niestety, dość powszechne i całkowicie uniemożliwia powrót do stanów szczytowych.

Dla zainteresownych – więcej szczegółów w przetłumaczonym na język polski I tomie książki „Szczytowe Stany Świadomości”. Autorami są Grant McFetrige oraz Jacquelin Aldana i James Hardt. Zamieszczona jest tam również procedura procesu, której celem jest wprowadzenie siebie lub innej osoby w Stan Wewnętrznego Spokoju, który sprawia, że ludzie są całkowicie obecni w teraźniejszości, a traumy z przeszłości tracą swój ładunek emocjonalny. W procesie tym nie stosuje się regresji, jedynie wskazana jest znajomość EFT (Techniki Emocjonalnej Wolności).

Na anglojęzycznej stronie www.peakstates.com dostępne jest nagranie wideo tego procesu i zamieszczonych jest wiele innych informacji dotyczących omawianych tu kwestii.

Polecam również polską stronę Instytutu Studiów nad Szczytowymi Stanami Świadomości:
www.peakstates.pl

Rodzaje szczytowych stanów świadomości

W odczuwaniu naszej przeciętnej świadomości brak jest jakichkolwiek stanów szczytowych, istnieje natomiast subtelny, podskórny lęk i duża reaktywność. Jest to stan, który ogromna większość ludzi doskonale zna, ponieważ stanowi on ich codzienną rzeczywistość.

Jak wygląda to, co utraciliśmy? Jak się dane stany szczytowe odczuwa? Jak rozpoznać, czy może jesteśmy szczęśliwym posiadaczem któregoś lub wielu z nich?

Poniżej krótka charakterystyka poszczególnych stanów.

Stany szczytowe związane z systemem wielu mózgów:

• Stan Wewnętrznego Spokoju pojawia się, kiedy mózgi umysłu i serca stapiają się. Czujemy wyraźne, podskórne uczucie spokoju ponad wszystkimi innymi uczuciami i bez względu na okoliczności zewnętrzne. Przeszłość nie ma emocjonalnego zabarwienia, co powoduje, że „czynniki zapalające” traum z przeszłości zostają wyłączone i nie rzutują na reakcje na aktualne wydarzenia. Umysł pozbawiony jest wewnętrznej „paplaniny”.
• Stan Podskórnego Szczęścia powstaje, gdy łączą się świadomości ciała i serca. Bez względu na to, co się dzieje – w tle odczuwane jest szczęście, a w przypadku kobiet – dodatkowo miłość. Nadal możemy doświadczać smutku, złości czy irytacji, lecz niejako za tym stale obecne jest uczucie szczęścia.
• Stan Wielkiego Nieba to fuzja mózgów ciała, umysłu i Buddy. Świat wydaje się wielki, niebo i ziemia ogromne, wchodzimy jakby w inny wymiar świadomości zmysłowej. Granice cielesne znikają, szczególnie nad głową.
• Stan Komunikacji Mózgów – świadomości mózgów dotykają siebie nawzajem, a komunikacja odbywa się na poziomie niewerbalnym. Mózgi mogą się ze sobą nie zgadzać, ale „dzielą” się swoimi uwagami i pragnieniami, co odczuwamy jako poczucie równowagi i spokoju, bez wewnętrznego rozchwiania i irytacji.
• Stan Głębokiego Spokoju – mózgi są świadome istnienia siebie i mogą porozumiewać się ze sobą. Mamy poczucie większej lekkości, a serce fizyczne odczuwamy nieco niżej. Działania w świecie fizycznym pochłaniają mniej energii, wkładamy w nie mniej wysiłku. Jest to pogłębiony stan Komunikacji Mózgów – jeden stan przechodzi w drugi gdy wszystkie mózgi są ze sobą połączone co najmniej w 50%.
• Stan Pustej Wewnętrznej Przestrzeni wynika z połączenia i stopienia mózgów umysłu, serca i ciała. Czujemy, jakby nasze ciało było zrobione z powietrza, bez mięśni i kości. (Zen określa ten stan jako „pusty bambus”). Ludzie posiadający ten stan mają poczucie, że wykonywanie ruchów czy innych działań odbywa się bez wysiłku, wszystkie części ciała wydają się być ciągłe, a emocje odbierane są bardziej jak myśli.
• Stan Pełni – stan trójni mózgu, gdzie świadomość łożyska podczas swojej śmierci w trakcie porodu łączy się z dzieckiem, a świadomość ogonka plemnika łączy się już wcześniej, podczas poczęcia. Fakt bycia żywym i radość z tego powodu odczuwamy bardzo intensywnie. Życie ma mocne barwy, a słuchanie muzyki wprawia nas w ekstazę. Mamy poczucie bycia kompletnym, bez jakiegokolwiek braku.

Niektóre stany łączą się w sposób synergiczny – mają cechy różniące się od cech poszczególnych stanów składowych. Przykładem synergii jest:

• Stan Ścieżki Piękna (Żywotności) – fuzja mózgów umysłu i serca czyli kombinacja Stanu Wewnętrznego Spokoju z ograniczonym połączeniem ze Stwórcą, co powoduje wewnętrzną, nieświadomą decyzję o wybieraniu pozytywnych rodzajów postrzegania. Wszystko wydaje się piękne, nawet śmieci. Duchowe prawdy są oczywiste, brak jest jakiegokolwiek lęku i napięcia. Żyje się całkowicie w teraźniejszości. Ćwierkanie i śpiew ptaków są wyraźniejsze. W tym stanie nie poddajemy się autorytetom, nie bierzemy na siebie emocjonalnego cierpienia innych i nie mamy marzeń sennych. Umysł jest cichy.

Inne stany:

• Stan Świadomości Stwórcy – możliwość bezpośredniej rozmowy ze Stwórcą i przeniesienie świadomości na ten poziom istnienia w dowolnym momencie.
• Stan Światła Stwórcy – wewnętrzne światło może wychodzić poza granice ciała, ma bardziej intensywny, biały kolor, inny niż w widmie światła słonecznego. Stan ten prawdopodobnie ma związek z kulami światła od Stwórcy, wchodzącymi do naszego ciała w momentach niektórych zdarzeń rozwojowych.
• Stan Bez Skóry – brak uczucia występowania granicy skórnej; wydarzenia w życiu nie mają osobistego charakteru; jest to stan spotykany w ramach Stanu Pustej Wewnętrznej Przestrzeni, gdy całe ciało sprawia wrażenie, jakby było napełnione powietrzem. Przyczyną jest usunięcie pokoleniowej „skorupy” ego w warstwie skóry i innych mniej istotnych warstwach.
• Stan Połączenia z Pustką – poczucie ostatecznej pustości pustki, poza wszelkim fizycznym doświadczeniem – towarzyszy temu uczucie dogłębnej wiedzy, kim się jest naprawdę.
• Stan Komunikacji z Gają – zdolność komunikowania się z Gają za pośrednictwem jednego lub więcej mózgów, tj. poprzez uczucia cielesne, odczucia, wizje lub też słyszenie; w najlepszym przypadku osoba odbiera jasny przekaz informacji na każdym poziomie.
• Stan Boga/Bogini – poczucie bycia esencją kreatywności, kompletne i całkowite połączenie z Gają; odbieranie siebie jako Boga/Boginię lub jako „Brahmę, twórcę światów”.
• Stan Świata Wewnątrz Ciała – rzeczy z otoczenia sprawiają wrażenie znajdujących się wewnątrz ciała; ludzie doświadczają siebie jako obiekty, na których koncentrują uwagę (np. zwierzęta lub rośliny) – opis spotykany często w literaturze szamańskiej.
• Stan Regeneratywnego Uzdrawiania – daje zdolność uzdrawiania praktycznie każdej rzeczy w ciągu kilku minut – stan zablokowany wskutek śmierci łożyska, traum pokoleniowych i innych czynników.

Jeszcze inne stany to: Stan Przestrzenności, Stan Świadomości Chrystusowej, Stan Wewnętrznej Harmonii, Stan Ekstazy, Stan Wewnętrznego Złota, Stan Dostępu do Przeszłych Żywotów, Stan Świadomości Przepływu i inne.

Ci, którzy nigdy nie doświadczyli żadnego stanu szczytowego nie mają nawet świadomości tego, co tracą. Żyją „normalnie”, przekonani, że dostępne są jedynie chwile szczęścia. Ulegają silnym wahaniom nastrojów i uważają, że życie to walka, świat to dżungla, a za swoje niepowodzenia obwiniają na ogół czynniki zewnętrzne – pogodę, szefa, członków rodziny, rząd, Boga, itd.

Ci, którzy przebywali w przestrzeni szczytowej i zostali z niej wytrąceni, opisują to jak „wykopanie z nieba i wrzucenie do piekła”. Oni już wiedzą, że może cały czas być dobrze i wielu z nich dąży do odzyskania tego poczucia.

Natomiast ci, którzy żyją doświadczając permanentnie stanów szczytowych, często o tym nawet nie wiedząc, problemy postrzegają jako lekcje lub wyzwania i generalnie są przekonani, że wszystko jest, jakie jest, a jedynie od ich reakcji zależy, jakie będzie. Świat wydaje im się piękny i przyjazny, i na ogół taki właśnie dla nich jest. To oni udowadniają, że to jest możliwe, że nie ktoś, gdzieś, kiedyś, ale my -ludzie, tu i teraz możemy żyć w stanie pełni, równowagi i spokoju.

Z wielkim zainteresowaniem dążymy do poznania tego, co czeka nas „potem”, po wyzwoleniu się z materii, ale odkrywanie tego, co było „przedtem”, czyli zarówno tuż przed założeniem cielesnego ubranka, jak i w trakcie, okazuje się równie ważne i fascynujące, a słowa mówiące „człowieku, poznaj samego siebie” nabierają nowego znaczenia.

Zaloguj się - aby napisać komentarz   Rejestracja - jeśli nie masz konta w Tarace