Poniższy tekst jest moim głosem zachwytu nad poetą Bogdanem Chorążukiem, którego większość z Was prawdopodobnie kojarzy jako autora kultowego tekstu „Zegarmistrz Światła”. Jakoś bardzo silnie, w kościach, czułem Zegarmistrza jako I.MAGA, zacząłem więc przekopywać internet w poszukiwaniu innych utworów. Po około minucie trafiłem na tekst „Dosłowność”, który mnie wprawił w szoking (dosłownie!) swoim związkiem z omawianą przeze mnie tarotową kartą XI. SIŁA (oraz ideą Masy). Popatrzyłem na zdjęcie Pana Chorążuka, no według mnie czysta, wydestylowana Jedynka enneagramowa. Zobaczcie:

Bogdan Chorążuk, Wikipedia

Poniżej przedstawiam oba teksty.

Arcanum XI. SIŁA (regresja 1-4)

Bogdan Chorążuk
DOSŁOWNOŚĆ

Jestem przydrożnym kamieniem
Nic mnie nie obchodzi
Jestem zwyczajnie kamienny i stary
I takim chciałbym pozostać
Jestem okrągły i siwy
Połyskujący
Jestem dostatecznie niemały i własny
Ażeby być z tego dumnym
Jestem kamieniem osobnym
Nieporuszonym
Jestem dotykalnie obecny i ciężki
I takim chciałbym pozostać
Przechodziły tędy tabory napełnione drogą
Przechodziło zmęczenie ludzkie i nieludzkie
Potykała się o mnie niezręczność wielu koni
Czochrały się o mnie zwierzęta dotykały dłonie
Obwąchiwały mnie coroczne pochody trawy
Otulało powietrze ciężar ziemi dławił
Ludzie mi tego zazdroszczą
Że jestem tylko sobą
I chociaż są z kamienia
Udają że są kimś innym
Jestem przydrożnym kamieniem
Nic mnie nie obchodzi
Jestem nadzwyczajnie kamienny i stary
I takim chciałbym pozostać
Jestem kamieniem przydrożnym
Nic mnie nie obchodzi
Jestem dostatecznie dotykalny i własny
Ażeby być z tego dumnym.

Tekst należy rozpatrywać w odniesieniu do moich poprzednich artykułów. Daje on głębokie zrozumienie czym jest świadomość obiektu, oraz starość (dojrzałość). Polecam porównanie z analogicznym wierszem Szymborskiej (też enea 1), tutaj: poema.pl/publikacja/1535-rozmowa-z-kamieniem.

A teraz, dla porównania, „Zegarmistrz...”

Arcanum I. MAG (progresja 1-7)
tu w wykonaniu Tadeusza Woźniaka...

Bogdan Chorążuk
ZEGARMISTRZ ŚWIATŁA

A kiedy przyjdzie także po mnie
zegarmistrz światła purpurowy
By mi zabełtac błekit w głowie
to będę jasny i gotowy

Spłyną przeze mnie dni na przestrzał
zgasną podłogi i powietrza
Na wszystko jeszcze raz popatrzę
i pójdę nie wiem gdzie na zawsze

Powszechnie przyjmuje się, że tekst mówi o śmierci, i w tym sensie jest on również wariacją o starości. Zza tego czytelnego i łatwo zrozumiałego tematu przebija jednak oczywiste poszukiwanie transcendencji. Czy za życia czy po śmierci, to już, według mnie, kwestia drugorzędna – zwłaszcza, że autor pozostawia możliwość interpretacji odbiorcy. Już samo to świadczy, że nie jest to tak naprawdę wyłącznie utwór o śmierci. Jeżeli zamiast motywu śmierci podłożymy wątek Przebudzenia – wiersz wyraża po prostu istotę Przebudzenia Kreatywności w karcie I.MAG.

Te dwa utwory, oprócz tego, że piękne i precyzyjne, są po prostu tarotowo-enneagramowym wow!

Dziękuję, panie Bogdanie.