Ostatnio zauważyłem jakąś synchroniczność – w tym, co chciałbym napisać i w tym, co pojawia się na Facebooku na tablicach moich znajomych i w rozmowach na żywo przy różnych okazjach. Tak też jest z „drogą serca” i „drogą rozumu”.

Obserwując posty, które przewijają się na Facebooku, wiele razy zauważyłem takie porównania:
Rozum jest to coś, co już jest „przestarzałe”, jako domena gęstości 3D, a serce to coś, co teraz nastaje w gęstości 5D i staje się coraz bardziej powszechne.
W wielu obserwowanych przeze mnie dyskusjach, myślenie i czucie są przeciwstawione sobie.
Można tutaj wyróżnić okres dominacji „rozumu”, który daje się zauważyć od czasu „rewolucji przemysłowej” aż do czasu, gdy rozwinął się ruch New Age gloryfikujący czucie z wykluczeniem myślenia.
Spotkałem się też z głosami, że wraz z rozprzestrzenianiem się ruchu New Age, pojawiła się nowa religia, „religia serca”.
Religia ta ma swoich wyznawców, propagatorów, zasady, które mówią, że „samo myślenie jest złe”, a dobre jest „patrzenie na świat poprzez serce”.
Są też i bóstwa w tej religii, takie jak aya, rapée i inne „święte rośliny”.
Tak więc religia ta dla wielu osób jest bardzo piękna i atrakcyjna.

Jak to przekłada się na życie?

Domeną drogi rozumu są „wielkie spędy motywacyjne” , organizowane w dużych halach z wieloma mówcami, którzy odnieśli spektakularne sukcesy. Po takim spotkaniu większość uczestników jest przekonana, że „teraz jestem jak Król Lew i mogę zarobić milion $”.

Z doświadczenia wiem, że zwolennicy „drogi rozumu” są raczej obojętni na moje argumenty wypływające z „drogi serca”. Nie przyjmują ich po prostu do wiadomości i tyle. Czasami pukali się w głowę, gdy kwestionowałem pewne tezy przez nich głoszone, dające mi do zrozumienia, że np.: „ każdy, kto powieli drogę osoby, która odniosła sukces, również ten sukces odniesie”.
Niestety, mam inne zdanie na ten temat.

Patrząc z drugiej strony, spotkałem się wiele razy z zarzutami (kilka razy graniczącymi z agresją) ze strony zwolenników „drogi serca”, którzy na moje pytania bądź krytykę pewnych działań, zarzucali mi, że „nic na ten temat nie wiem, ponieważ idę drogą rozumu”.

No nie wiem, czy (moim zdaniem) nadużywanie „świętych roślin” czemuś dobremu służy. Obserwując różne dyskusje i rozmawiając z osobami, które znam osobiście, wiele razy odniosłem wrażenie, że osoby te pogubiły się i straciły kontakt z rzeczywistością. Ich wpisy na Facebooku często były rozpaczliwym wołaniem o pomoc.
Spotkałem się z tym kilka razy przy różnych okazjach, że uczestnicy spotkań z „medycyną” częstowali się wzajemnie wszystkim, co mieli przy sobie, co w wielu przypadkach skutkowało tym, że wiele osób sprawiało wrażenie braku kontaktu z rzeczywistością. Przypomina mi się tutaj powiedzenie Agnieszki Cupak: „tour de haj”, ale to już jest moja subiektywna opinia. Być może nie wiem i nie znam się?
Tak więc „droga serca” jawi mi się jako coś, co przyjmujemy bezkrytycznie i nie zadajemy żadnych „logicznych” pytań.

Moim skromnym zdaniem „droga serca” i „droga rozumu” to są dwa końce tego samego kija. Celem jednej i drugiej drogi jest jak najlepsze urządzenie się tu na Ziemi (w Matrixie).
Osiąganie sukcesów finansowych, zawodowych, robieniu kariery – droga rozumu.
Szczęśliwe życie, rodzina, miłość, spełnienie – droga serca.

Nie jest moim celem zniechęcanie kogoś, czy krytyka danej drogi.
Jest to tylko moje subiektywne zdanie oparte na obserwacji.
Jeśli chodzi o mnie, to ja wybrałem „drogę środka” – czyli połączenie serca z rozumem.
Patrzenie na świat „sercem”, ale też odrobina rozumu i „trzeźwego myślenia” aby sobie to wszystko poukładać, poszerzać swoją świadomość, nie odlecieć zbyt daleko i nie stracić kontaktu z rzeczywistością.