Wspominałam już o warsztatach z Inirabi dwa lata temu. Powitała mnie wówczas uśmiechnięta kobieta mówiąc będziesz tu dużo płakać, ale wyjdziesz

Wspominałam już dwa lata temu o warsztatach z Inirabi. Powitała mnie wówczas uśmiechnięta kobieta, mówiąc: - Będziesz tu dużo płakać, ale wyjdziesz szczęśliwa. Każdy o sobie coś mówił. Zaczęła ona. Opowiadała o tym, co przeszła i dlaczego już nie płacze. Wie, że po prostu trzeba sobie dać radę z problemami. Gdy kolejka doszła do mnie - powiedziałam to samo.

Różnica między nami była taka, że ona, za młodu, w sposób jasny zobaczyła, co jej zagraża. Wzmocniła się i poszła swoją drogą ze świadomością siły, jaką posiada, natomiast ja żyłam w przekonaniu, że dom jest najbezpieczniejszym miejscem na świecie, a ja słabiutka. 

Do tej pory nie wiem, czemu służyć ma wychowywanie kobiet (również mężczyzn) na ludzi naiwnych i bezradnych?! Zamiast się wspierać - partnerzy walczą, udowadniając swój punkt widzenia albo się obrażają i przestają się komunikować. A racja zazwyczaj leży gdzieś pośrodku.

Na warsztatach wiele osób płakało. Ja słaniałam się na nogach, ale - jak zwykle - nie płakałam. Miałam jednak wizję. W tym obrazie ciemnowłosa siedząca kobieta długo wznosiła ręce do góry, a na niebie widniał ogromny, płonący krzyż. Nie wiedziałam o co chodzi. Przecież byłam przesiąknięta chrześcijańskimi ideałami. Na koniec nawet powiedziałam kilka słów o połączeniu tradycji. Kilka osób uśmiechnęło się pod nosem.

Ostatnia kobieta z kręgu przyjechała z Niemiec. Oświadczyła, że właśnie wczoraj była na Wawelu. Zaniosła tam krzyż, który wiele lat temu wzięła ze sobą z Polski. Mówiła, że nie chce go dłużej nosić. Powiedziała również, że nie chce, by dźwigała go jej córka. Zaniosła go tam, gdzie jest jego miejsce - do historycznej katedry.

Na koniec Inirabi złożyła pokłon mojemu życiu, nie wyjaśniając, o co chodzi. Myślę, że złożyła pokłon mojej samotnej walce o spalenie krzyża cierpienia kobiet i pewnie wszystkich ludzi, którzy wzięli na serio naśladowanie Chrystusa i noszenia na własnym ciele jego ran i tego przeraźliwego symbolu.

W czasie ostatniej Drogi krzyżowej, w Watykanie, zauważyłam, że Papież nie wziął na swoje barki krucyfiksu. Byłam zaskoczona. Podobno stało się tak nie pierwszy raz. Pomyślałam: "On też go nie chce, wie, że to coś, co powinno odejść do lamusa."

To jakaś ogromna manipulacja historii! Chrystus, wedle tradycji, zmarł na krzyżu za nasze grzechy i ustanowił bezkrwawą ofiarę w postaci chleba i wina, abyśmy nie musieli cierpieć! Ofiara już się dokonała!

Cierpienia spowodowane życiowymi trudnościami i tak przychodzą, więc  trzeba umieć się z nimi zmierzyć. Nie ma powodu pokutować za nie popełnione grzechy. A jeśli nawet popełnione, to czy nie lepszą rekompensatą byłoby zdrowe wsparcie tych, którzy tego potrzebują?!

Najważniejsza tajemnica historii została wypaczona. To nie śmierć na krzyżu należy gloryfikować. Według tego, co głosi Kościół, istotą jest zmartwychwstanie! Obudzenie się do życia!

Najważniejsze przykazanie - to przecież przykazanie miłości. Kochaj bliźniego swego, jak siebie samego. W jasny sposób dostajemy sygnał o potrzebie asertywności i miłości wzajemnej.

Jest coś takiego jak Trzeci Testament. Księgi te powstawały ponoć z zapisków wizji meksykańskich wieśniaków od połowy XIX wieku do połowy wieku XX. Byli oni członkami spirytystycznych wspólnot chrześcijańskich rozrzuconych po kraju. Czy jest to kolejna mistyfikacja ? Nie mam pojęcia.  W każdym razie to, co pobieżnie przeczytałam, przekonuje mnie. Wszystkie religie instytucjonalne hamują rozwój. Ich czas się skończył. Rodzą ekstremalne odruchy. Dowodem na to są ostatnie ataki na paryską redakcję i niemiecka akcja likwidacji grupy podobnych oszołomów. To nie jest jedyny przekaz tego rodzaju. Również w Fatimie głoszono upadek Kościoła.

Więc jeśli chodzi o mnie - to odmawiam cierpienia za innych. Uważam, że jesteśmy jednością i to, co zrobię ja, pomaga lub szkodzi innym. Niestety, na tym etapie świadomości nie jestem w stanie, w samotnej walce zwyciężyć schematów i egoizmu.

System działa, ale musimy wszyscy mieć tego świadomość. Trzeba zwalczać głupotę i nieświadomość. Ludzie opierający się zmianom myślenia i działania, powinni być natychmiast kierowani na terapię, kursy rozwojowe, a najlepiej ustawienia systemowe opłacane przez państwo ze składek, które prawie każdy przecież płaci. Jak na razie rozwijają się osoby najbardziej świadome lub ofiary systemu rodzinnego, które w sumie są najzdrowsze i najbardziej wrażliwe.

Co zrobić, gdy 90 procent społeczeństwa nie chce myśleć i rozwijać się, twierdząc, że z nimi wszystko w porządku? Stają nad ofiarą własnego widzenia świata i wmawiają chorobę. Nie dostrzegają połączeń. Oddzielają ciało do duszy. Materię od eteru. A nauka udowodniła już coś zupełnie innego. Zaprzeczają prawdzie.

Jeśli nasza świadomość nie ewoluuje, to nic nie p...dyknie.