Kilkanaście dni temu założyłem stronę z listą „Kto kiedy co czytał w Tarace?” czyli whoread.php, a jak to działa opisałem w odcinku „Kto kiedy co czytał w Tarace? Nowa funkcjonalność”. Ilu nas jest? Na tamtej liście – czyli zalogowanych czytelników Taraki, którzy co jakiś czas rzucają okiem, kto jeszcze prócz „mnie” Tarakę czyta i który tekst? Czyli tych wzajemnie ujawnionych?

Jest nas 28. Z tej liczby, osobiście i w realu znam 12 osób. Głównie z moich dawnych warsztatów.

Ten tekst (który teraz czytasz) jest krokiem dalej w stronę animacji tej – naszej – grupy. Pewne teksty będą dostępne tylko dla tej grupy, dla wzajemnie ujawnionych – tak jak ten tekst jest tylko tak dostępny.

Po co to robię, na co liczę? Na to, że uda nam się osiągnąć pewien poziom istotności rozmów. (Termin od Witkacego: który często używał w swojej publicystyce tego właśnie nazwania: „rozmowy istotne”.) Żeby pewną istotność osiągnąć, konieczne jest skupienie, integracja i zaufanie. Nie można czegoś zbyt istotnego powiedzieć, pisząc kredą na płocie – a dokładnie taką jakość mają dialogi prowadzone na otwartych forach lub w otwartych komentarzach. Żeby mówić-pisać bardziej istotnie, trzeba wiedzieć, że nie ma gapiów i oni nie podglądają i nie podsłuchują. Energia przez nich nie ucieka. Tu mi się przypomniało, że kiedyś warsztaty prowadziłem pod hasłem: zero gapiów. Mam nadzieję, że tutaj będzie podobnie.

Więc trzeba się skupić w jednym miejscu (nawet gdy jak tutaj, jest to e-miejsce) i jakby się ogrodzić. Odseparować, odejść razem na bok.

Więc próbuję przy dużej Tarace zbudować taki mały tarakowy ogródek, w którym będzie można się spotykać na rozmowy istotne.

Na czym by polegała ta istotność? Co jest tak drażliwe i delikatne, że wymaga aż takiej ochrony w postaci odosobnienia, odejścia na bok, żeby nikt postronny nie wiedział? Czemu ta ochrona jest potrzebna?

Odpowiadam: jest potrzebna, konieczna, żeby przejść do praktyki. Do działania. Które pociąga zobowiązanie się do czegoś.

Dyskrecja jest potrzebna do tego, żeby ktoś powiedział: „Tak, zrobię to!” Bez dyskrecji, bez tego odejścia na bok, możemy tylko snuć rozważania w stylu „co by było gdyby”. Które są ciekawe, jasne, ale pozostawiają niedosyt; nie muszę powtarzać oczywistego.

Jaka by to była praktyka? – Mam nadzieję, że to nam tu wyniknie. Na razie nie musimy się śpieszyć.

Następną funkcjonalnością, którą obiecuję tutaj domontować, jest łatwe wrzucanie własnych tekstów. Mam na myśli teksty pisane przez Wzajemnie Ujawnionych publikowane „tutaj”, tzn. w naszej grupie, czyli z klauzulą „tylko dla Wzajemnie Ujawnionych”. Tak jak ten wpis, który czytasz.