Ogarniając rzeczywistość zbyt skomplikowaną dla nieprecyzyjnego ludzkiego umysłu latającego na dopaminowym haju i religijnej wierze we własną nieomylność, precyzję i adekwatność istnienia, mamy do dyspozycji dwie zasadnicze strategie:

1. Możemy ową złożoność ukryć-zamieść pod dywan nazw - zakapsułkować i przez to uczynić policzalną, ewidencjonowaną i rejestrowalną. To najpowszechniejsza strategia, mająca jedną zasadniczą zaletę: działa w większości przypadków w tolerowanych granicach błędu. Wszyscy się mylą, ale każdy się myli jednakowo i na swoim poziomie. To najważniejsza wada (zaleta) tego rozwiązania: jeden poziom złożoności nie wie, co się dzieje na innym, jeden poziom logiczny ukrywa złożoność sytuacji innego np. szef nie zna dylematów pracownika, rodzic dziecka, rodzina społeczeństwa itd.

2. Możemy ową złożoność minimalizować krok po kroku, zajmując się tym, co jest definiowalne, precyzyjne, przyczynowo-skutkowe. Wielką zaletą tego jest zwiększona precyzja opisu złożonych systemów nas otaczających. Wadą... nieprzewidywalność płynąca z tego, że to ewolucyjny szczyt poprzedniej metody: odmawiam zajęcia się złożonością, bo jestem na nią za głupi. Skupiam się na pojedynczym zadaniu, definicji, spostrzeżeniu, decyzji naraz, bo to jestem w stanie “ogarnąć”.