Do napisania natchnął mnie (czyli zainspirował) Radek Ziemic, którego tekst znalazłem dzisiaj wieczorem w Tarace. Jego artykuł, „Czułość dla świata”, jest wprawdzie o czymś całkiem innym (niż geopolityka), ale gdy przeczytałem i zobaczyłem, że można jednak pisać o sprawach aż tak subtelnych (jak napisał Radek) i na granicy wyrażalności, to może i mnie się uda napisać o czymś podobnie słabo wyrażalnym. Bo całe to Międzymorze jest słabo wyrażalne. Jego fani usiłują je na gwałt zmaterializować, urzeczowić, w tym celu rysują mapy – bo mapy mają potężną moc urzeczowiania idei, nie tylko fantazje, ale nawet i zwłaszcza kłamstwa naniesione na mapę od razu wyglądają wiarygodnie i solidnie.

(Być może rzeczy geograficzne dałoby się podzielić na takie, które zaistniały wcześniej niż ich mapy – oraz takie, przed którymi ich mapy były wcześniej. Obecna Polska stanowczo należy do tej drugiej grupy.)

Te mapy Międzymorza są bardzo różne. Fantazja mapiarzy jest zdumiewająca. Zobacz w Googlach pod „Intermarium map” z opcją „grafika”. W Racjonalista.pl napisano dzisiaj artykuł zilustrowany kolejną mapą, dość klasyczną, jeśli chodzi skład MM. Kilka dni wcześniej tamże naczelny Racjonalisty zamieścił długi tekst o tym, że budowa MM powinna zacząć się od Białorusi i że ten właśnie kraj predestynowany jest na keystone przyszłej federacji. Może. W tym dzisiejszym tekście jest propozycja, żeby MM zacząć budować od zaprowadzenia wspólnej kryptowaluty (ale jak kryptowaluta, czyli coś na kształt Bitcoina może być lokalna, a nie rozproszyć się na całą Sieć? – nie rozumiem) i jakichś reform podatkowych. Więc pomysł dołącza do długiej i za długiej listy pobożnych życzeń kierowanych do rządów państw (państewek) MM: że może owe rządy jakoś przejrzą na oczy, zrozumieją i zaczną realizować fantazje fanów Międzymorza, nazwijmy ich intermarystami. Ponieważ nie istnieje ani w Polsce, ani zapewne w żadnym z krajów MM „pas transmisyjny” od „ludu” do władz, więc takie postulaty można pisać na Berdyczów i ad calendas graecas.

Co nie zmienia, że Międzymorze jest, tylko inaczej; jego status bytowy jest inny niż wydaje się fanom geopolityki.

Międzymorze u nas w Tarace pojawiło na samym początku istnienia Taraki, kiedy w 1999 r. Marek Rau zamieścił artykuł, właściwie wirtualną książkę pt. „Ruch Neopogański. Współczesny ruch neopogański w Europie”. W Europie – ale najdokładniej i z największym sercem rozpracowane tam były pogańskie zaszłości z krajów sąsiadujących z Polską, w większości słowiańskich i dlatego ten artykuł rozpoczął cykl pod hasłem „Słowiańskie odrodzenie”. Ta e-książka opowiada stan rzeczy z lat 1980-90-tych i ma teraz wartość tylko historyczno-archiwalną.

Ale jest dobrym przykładem na to, co powinno być robione. Powinno być robione szukanie osobnego, szczególnego smaku i koloru tego – naszego – regionu. Jakiejś osobliwości, która nas odróżnia i wyróżnia. Ponieważ tego smaku-i-koloru nie widać w sferze widocznej, jawnej, zmaterializowanej, to trzeba go szukać w podświadomości jego mieszkańców. A neopoganie bywają dobrymi zaglądaczami w zbiorową podświadomość, tylko nie zdają sobie z tego sprawy. Dlatego – bo działają w sferze podświadomego – aż za często plotą straszne bzdury. Tak jak sny są bzdurne, kiedy je pomylić z opowiadaniem o faktach.

Pisanie geopolitycznych fantazji jest jednocześnie łatwe, wdzięczne (jako zadanie) i (zwykle) jałowe. Krytykuję je, chociaż sam ich naprodukowałem, głównie w tym blogu „Kolej warszawsko-wiedeńska”. Pisać z własnej głowy jest łatwo. Trudniej jest robić coś innego: spotykać się i wymieniać. Któraś fantazja na temat Międzymorza będzie mogła nabrać mocy dopiero wtedy, kiedy będzie poparta wymianą myśli, dyskusją w społeczności, do której należeć będą ludzie z tych krajów, o których mowa w tych fantazjach. Międzymorze zacznie nabierać życia i ciała, kiedy zaistnieje dialog w grupach, społecznościach i forach, do których należeć będą Białorusini, Bułgarzy, Chorwaci, Czarnogórcy, Czesi, Estończycy, Litwini, Łotysze, Macedończycy, Mołdawianie, Polacy, Rumuni, Serbowie, Słowacy, Słoweńcy, Ukraińcy i Węgrzy. A może również Albańczycy, Austriacy, Finowie, Grecy i Gruzini.

Jak dotąd jest tak, że żyjemy – każda nacja – w swojej klatce, w kontenerze swojego języka i w pojemniku własnych tematów. Oczywiście, są jakieś kontakty, przepływy i struktury rządowe i inne podobne odgórne, ale od nich Międzymorzu nie przybędzie życia. Do Unii Europejskiej, formacji przeraźliwie odgórnej, przyłączono nas odgórnie i skutek jest taki, że ciągle czujemy się w niej gośćmi, siedzącymi na krzesłach jednym pośladkiem, jakby czekając, kiedy skończy się ta impreza.

O czym rozmawiać? Nas, w Tarace, najbardziej interesowałby nasz temat, czyli duchowe poszukiwania. Poza formalnymi religiami, poza formalnymi uniwersytetami od jakiejś socjologii lub czegoś podobnego. Trzeba by zejść piętro głębiej niż to, co zostało na tyle formalnie zdefiniowane, że można już na to brać granty i pisać habilitacje. Być może najlepiej gdyby udało się zebrać jakichś neoszamanów. Co pociąga kolejne pytania, jak to zrobić.

Możliwe, że Międzymorze nie ma jeszcze wspólnego tematu. Albo ja o nim nie słyszałem.

(Źródło: http://jozefdarski.pl/ )