Autorzy komentarzy pod poprzednim odcinkiem kilka ważnych spraw poruszyli.

Czy astrologia potrafi odczytywać ciało z kosmogramu?

„Zapewne sprawni astrologowie po zobaczeniu kosmogramu są w stanie powiedzieć, jak wygląda lub będzie (jeśli to małe dziecko) wyglądać dana osoba” (Arkadiusz).

No właśnie, „zapewne”! Ten pogląd nie odnosi się do realnej astrologii lub astrologów, tylko do mitologii astrologii. Astrologia ma swoje mity. (Głównym jest ten, że „astrolog widzi przyszłość”.) Ja dotąd nie znalazłem nigdzie i żadnych wiarygodnych wskazówek, jak wygląda osoba, której horoskop oto mam. Tzn. nie znam i nie znalazłem żadnych reguł, które by pozwalały określić wygląd osoby na podstawie jej urodzeniowego kosmogramu. Z drugiej strony, skoro sposoby astrologii dają wgląd w psychikę osoby, często bardzo trafny, to dziwnym byłoby, gdyby układy planet nie miały nic wspólnego z formą ciała. Być może ten fragment astrologii jest zaniedbany. Zapewne wymaga jakichś prac badawczych. Jeśli tak, to nie wiadomo, od czego zacząć. Jeszcze jest ta krótkość (shortage), że o ile istnieje dość dobra wiedza o typach psychicznych, np. ze są ekstrawertycy i introwertycy, neurotycy i opanowani itd., to nie ma dobrej typologii form ciała – takiej, która byłaby użyteczna dla astrologa. Bo na pewno w horoskopie nie widać różnicy między wysokim a niskim, ani między grubym i chudym. Więcej: znam ze swojej praktyki pary osób, które miały uderzająco posobne urodzeniowe kosmogramy, a nawet były niemal bliźniętami horoskopowymi, i były nawet podobne z rysów twarzy – a jedna była niska, druga wysoka.

„Ciało jest w doskonałej unii z umysłem...” (Arkadiusz)

To dlaczego i Katarzyna i ja pisaliśmy o czymś przeciwnym? Czyli o braku tej unii, o buncie umysłu przeciw ciału lub ciała przeciw umysłowi? Ta rzekoma „doskonała unia umysłu i ciała” to – na mój gust – takie hasło, które bardziej zaciemnia niż wyjaśnia. Temat ma ogromną tradycję. Nazywa się „zagadnieniem psychofizycznym” i jest od wieków wałkowany przez filozofów, zdaje się, że bez rozstrzygnięć. Najtęższe umysły, w tym Kartezjusz, nie wiedziały, w jaki sposób umysł (lub „dusza”) spina im się z ciałem. Dla przybliżenia sobie sprawy, radzę rozważyć tematy: „myślę ciałem” i „poruszam ciałem przez umysł”. Oba te rozważania nie są do wykonania podczas siedzenia za biurkiem przy kompie: są to raczej ćwiczenia jogi. Dalszy ciąg pierwszego polegałby na obserwacji, co się dzieje w moim umyśle podczas przyjmowanych pozycji ciała – nawet nie jogicznych, tylko jakichś bardziej zwyczajnych, np. różnica w myśleniu między zgarbieniem się i zwieszeniem głowy, a wyprostowanie i uniesieniem podbródka i oczu. Dalszy ciąg drugiego szybko doprowadzi cię do wniosków negatywnych: pewnych „umysłowych”, tzn. zaprojektowanych myślą i wolą ruchów ciała zwyczajnie nie wykonasz! Ja mimo lat jogi nie dotknę czołem do kolan mając wyprostowane nogi. Siedząc na krześle i mając stopy na ziemi i kolana pod kątem prostym, nie wstaniesz. Itd. Czyli zamiast rzucać erystyczne figle (jak tamten o „unii”), radzę sprawdzać, jako to jest. I co to znaczy.

Dusza nad umysłem i ciałem?

„...Obie te formy [cało i umysł] są przejawem celu naszej duszy.” (Arkadiusz)

Oczywiście, znam i wszyscy znamy pogląd o tym, że jest „to trzecie”, które jest nadrzędne. (Gdy się pisze/czyta o gnozie i gnostykach, to tam jest inna terminologia i raczej „duszą” czyli psyche nazywa się to, co bliższe ciału i czasowe, a to, co dalsze od ciała i bardziej „wieczne” nazywane jest „duchem”, gr. pneuma. Jak zwał, tak zwał. Hillman, żeby sobie dać spokój z historyczną terminologią, to coś nazwał „żołędziem”. Ale OK, możemy przyjąć, że jest ciało, umysł lub psychika czyli mój czasowy byt, oraz to trzecie, które poprzez tamten czasowy byt realizuje jakieś swoje cele. Bardzo jestem ciekaw, żeby ktoś solidnie przeanalizował taka wizję świata i człowieka w nim, i co z tego wynika, i czym się różni od innych wizji, i czy nie prowadzi do jakichś ostrych sprzeczności. A jeśli ktoś to zrobił i jest książka albo internet, to proszę o bibliografię.

Karma

„Karma jest po pierwsze po to, żebyśmy się czegoś nauczyli, po drugie po to, żeby uniemożliwić nam, lub utrudnić, powtarzanie działań złych lub głupich.” (Przemysław Kapałka)

Bardzo jestem ciekaw, kto to powiedział? Napisał? Do takiego wniosku doszedł? Może gdzieś w (nieskończonym...) hinduizmie? Może Bławatska? Steiner? Nie jestem dobrze oczytany w klasykach ezoteryki. Odniesione do buddyzmu powyższe stwierdzenie jest nieprawdziwe. Karma nie jest „po coś, żeby”, nie jest żadnym celowym nakierowaniem, przeciwnie, jest martwym i tępym prawem ruchu istniejących bytów, które z nudną monotonią powtarzają to, co raz kiedyś udało im się uczynić. Prawem podobnie mechanicznym jak grawitacja Newtona. Następnie: z karmicznych powtórek dokładnie nikt niczego nie może się nauczyć! Karma nie jest źródłem wiedzy! Przeciwnie, jest skutkiem i przejawem niewiedzy. Następnie, karma nie utrudnia „powtarzania działań złych lub głupich” tylko właśnie jest powtarzaniem działań, które przeważnie są złe, głupie lub oba. Dalej buddyzm (a może sam Budda? – nie wiem) uczy, że kto poznał prawo karmy, to może dopiero coś z nią zrobić. Jak kosmonauta znając prawo grawitacji może usiłować poruszać się w jej polu, wykorzystywać jej orbity do poruszania się zgodnie ze swoim zamysłem, tak buddyjski praktyk może usiłować poruszać się w polu karmy. Wykorzystując głupie nawyki do utrwalania rzeczy szlachetnych. Wtedy ma do czynienia z „karmiczną zasługą” czyli „dobrą karmą”. Ale źródłem poznania nie jest karma, tylko oświecenie.

Karmiczna sprawiedliwość?

„Jeśli ktoś bije słabszych, to w następnym wcieleniu sam może być słaby, żeby poczuć, jak to jest.” (Przemysław Kapałka)

Careful with that axe Eugene! Dostojewszyzna! Raskolnikow z siekierą! Może jakimś bogom wolno tak mówić,* nam ludziom nie wolno, bo to prosta droga do usprawiedliwienia zła i stanięcia po stronie zła. Widzę, jak łobuz bije kogoś i myślę: należy się temu bitemu, oj należy, bo ten osiłek z kijem oto wymierza mu sprawiedliwa karę za jego grzechy w poprzednich wcieleniach. Wyznawca tego poglądu powinien sam z kijem dołączyć się do bicia. – Ale czy na pewno? Przecież zawsze powiedzieć może, że „moja karma wcale mnie nie skłania, żebym teraz na kogoś z kijem leciał”. Straszne ex falso quod libet. Naprawdę nie warto takich zdań wygłaszać.

[*Ale nam ludziom bogów, którzy tak myślą, nie wolno czcić.]

„W nielicznych przypadkach ułomne ciało jest wynikiem świadomego wyboru – niektórzy chcą na przykład przekonać się, jak to jest” – Nie rozumiem. Czy chodzi o – chyba naprawdę nieliczne – przypadki, kiedy ktoś ucina sobie nogę, albo sam się kastruje (jak historyczni skopcy)? – Chociaż skopcy akurat nie robili tego w celach badawczych. Czy to ma być jakiś „świadomy karmiczny wybór”? Jeśli tak, to przez kogo i kiedy?

Sumując, mam wrażenie, że duże pomieszanie jest w tym temacie. Tym, których to interesuje, radzę nie uciekać w karmiczno-gnostycką fantastykę, tylko patrzeć, jak jest i co się dzieje: z ciałem i umysłem, z rolą ciała w naszym myśleniu, z mową ciała, wpływem ciała na umysł i umysłu na ciało. Ja sam mam nieustanny niedosyt na powyższy temat.