Rupert Sheldrake w siódmym rozdziale swojej książki „The Presence of the Past” (po polsku pt. „Obecność przeszłości”, jest w przygotowaniu, ja robię redakcję fizyczno-biologiczną) przewrotnie kreśli wizję morficznych „pól łabędziowych”:

[N]ie ma dobrego powodu, dla którego organizmy na wszystkich poziomach swojej złożoności nie miałyby mieć swoich charakterystycznych pól. I rzeczywiście, oryginalna koncepcja de Broglie'a dotycząca fal materii na to wskazuje: całe atomy i cząsteczki są kwantami fal, podobnie jak wszystkie inne postaci materii. W takim duchu można myśleć, na przykład, o cząsteczce insuliny jako o kwancie lub jednostce „pola insulinowego”, albo o łabędziu jako kwancie lub jednostce „pola łabędziowego”. Ale to może być tylko innym sposobem myślenia o polach morficznych: każda cząsteczka insuliny jest przejawem pola morficznego insuliny, a każdy łabędź przejawem łabędziowego pola morficznego.

Oczywiście tak nie jest – Sheldrake tu „poleciał” za daleko. Gdyby łabędzie były kwantami pola łabędziowego, to interferowałyby ze sobą, a nie robią tego; na pewno zaś interferowałyby ich poszczególne stany, np. łabędź w stanie z rozłożonymi skrzydłami interferowałby ze stanem łabędzia, kiedy skrzydła złoży. Miałby wtedy jednocześnie skrzydła rozłożone i złożone, każdy z tych stanów z jakimś wkładem mającym swoją fazę wyrażoną liczbą zespoloną. Tak się nie dzieje, więc łabędzie jednak nie są kwantami łabędziowych pól. (Swan fields w oryginale i bardzo ładnie.)

Ale skoro, jak twierdzi Sheldrake, pola morficzne są, to także mają swoje kwanty, albo coś bardzo podobnego. Nie mogą tymi kwantami być łabędzie takie jakie są, bo widać, że nie. Co więc jest kwantami pól łabędzich? – Możliwa odpowiedź brzmi: duchy łabędzi.

Tu przerwę (choć róg trzymam), zostawiając czas na przeżywanie, dziwienie się, osłupienie itd.