Staram się nie zabierać głosu w sprawach ideologicznych (a taką na pewno jest sprawa wprowadzenia bez recepty pigułki dzień po, chociaż w oczach kobiety to raczej zwyczajny problem praktyczno-leczniczy), ale kiedy czytam rozmaite wypowiedzi przeciwników tejże pigułki, wybaczcie, dłonie same zaciskają się w pięści, jakby wiedziony wielowiekowym instynktem pojawiał się w nich kamień.

         Zakłamaniem jest udawanie, że to problem światopoglądowy. Nie!!! Kobieta, postawiona przed ścianą (a o tych ścianach w czasach słusznie minionych mam zamiar Wam opowiedzieć – brutalnie, bez owijania w bawełnę, nie jak kulturalna babcia, ale jak kobieta, która wiele z tych problemów przeżyła na własnej skórze; a istnieją one do dziś, choć w nieznacznych modyfikacjach) chowa swoje poglądy i moralne przekonania do kieszeni i próbuje się ratować. Za wszelką cenę, zwłaszcza jeśli należy do ludzi odpowiedzialnych. Dzisiaj: tabletką po, w czasach mojej młodości, zależnie od posiadanych funduszy, skrobanką w dobrym lub pokątnym gabinecie, szydełkiem, skakaniem ze stołu, gorącą kąpielą w wannie, po której poparzone ciało czasem umierało w całości i jakimiś truciznami o nieznanym wcześniej działaniu.

         I dziś kobieta, niemająca wielkich trudności finansowych, da sobie radę. Co za problem przekroczyć granicę, zakupić trochę tabletek dla siebie i znajomych (po czym koszt wyprawy się zwróci) i mieć na zapas? Żaden! Inaczej to wygląda u kobiet biednych, wielodzietnych, słabo uświadomionych albo zahukanych tak, że nie wiedzą na jakim świecie żyją. A ciągle jeszcze takie są! I to one rodzą niechciane dzieci, niepełnosprawne (bo mąż lub partner alkoholik), a i ona szuka pocieszenia tam, gdzie szukają jej wszyscy z tego kręgu – u sąsiadek, koleżanek szkolnych, własnych matek, które niewiele wiedzą, bo w czasach ich młodości istniał wybór między kłębkiem waty nasączonym octem (którego na szczęście nie brakowało w sklepach), globulką Z, a tabletką Afro – obiema, których skuteczność wahała się w okolicy 30%. Można o nich poczytać: jak produkowano je, ugniatając ręcznie w miednicach http://inprl.pl/relikt/2748/, a także z internetu dowiedzieć się, że jeszcze dziś ktoś je zaleca i produkuje, a nawet podaje przepisy na domowy wyrób tychże!

         Niektórym Polakom, ideologom życia poczętego, ciągle się wydaje (zwłaszcza mężczyznom, często tym nieodpowiedzialnym albo zaślepionym, bez wyobraźni, lub kobietom po klimakterium), że człowiek ma pewien, z zasady nienaruszalny, bastion poglądów, który jednak w praktyce łatwo ulega naruszeniu i trzeba nieszczęśnikowi, słabemu moralnie ustawicznie o nim przypominać, bowiem bez tego przypominania zejdzie na złą drogę. Nie można więc pozwolić, by jakaś nieoświecona lub moralnie niepewna kobieta kalkulowała, w jakich warunkach ten bastion można naruszyć, a tym samym zastępowała moralność wyższą, babską moralnością dnia codziennego. Oczywiście, gdy problem ich dotyczy (vide znany przypadek księdza), postępuje tak, jak mająca wiele do stracenia kobieta. Po co brać sobie na głowę kłopot, jeśli można inaczej?

         Wiele już napisano o problemach związanych z przerywaniem ciąży (czemu tabletka zapobiega właśnie) – zazwyczaj jednak koncentrując się na szkodach fizycznych: bezpłodności, zagrożeniu życia, gdy zabieg wykonywany jest nieprawidłowo, traktując jednocześnie donoszenie ciąży i urodzenie dziecka jako prostą metodę zapobieżenia tym nieszczęściom, w myśl dawnej zasady: Pan Bóg da dziecko, to i da na dziecko. Nie wydaje mi się jednak, że kogokolwiek obchodzą skutki, jakie ponosi ktoś postawiony w sytuacji bez wyjścia — i o nich chcę napisać.

         Załóżmy, że kobieta potraktuje poważnie moralne przekonanie o świętości życia poczętego i nie ulegnie tej części swojej natury, która każe jej kalkulować praktyczne szanse życiowe. Załóżmy także, że nie jest zbyt biegła w medycznych niuansach i uważa iż „pigułka po” jest równoważna z przerywaniem ciąży. Poddaje się więc prymatowi moralności i przekonań wyższego rzędu nad praktycyzmem życiowym. Dzisiaj jest to bez wątpienia łatwiejsze niż kiedyś, za sprawą rozmaitych środków antykoncepcyjnych, ale jeśli i je uważa się za złe? Poligonem doświadczalnym w Polsce były lata pięćdziesiąte i wczesne sześćdziesiąte ubiegłego wieku, gdy środków takich jeszcze nie było lub były podobnie skuteczne jak „kalendarzyk” małżeński czy flaszka octu i irygacje nim po. Pechowe choć oświecone mamuśki mogły mieć kilkoro dzieci: z „kalendarzyka”, z „globulek Z” lub z „tabletek afro”, albo we wszystkich tych środków jednocześnie. Inne, bardziej zdeterminowane, dokonywały skrobanek, niektóre kilkanaście razy (!) w ciągu kilku lat. Osobiście znałam taką panią – księgową z wykształceniem średnim, której męża nie obchodziło, co z „tym” zrobi, byleby nie zawracała mu głosy. Ona w swoim zakładzie pracy (zdominowanym przez kobiety) zawsze miała pierwszeństwo w otrzymywaniu chwilówek – koleżanki wiedziały, iż bez nich nie da sobie rady.

         Sytuacja taka, w sposób niewyobrażalny dzisiaj, podporządkowywała kobiety te ich władcom, mężczyznom i im właściwie przekazywała decyzję. I to władztwo było namacalne: jeśli nie zapłacił za skrobankę – kobieta musiała urodzić kolejne dziecko, na które wszak mąż nie musiał łożyć, jeśli nie chciał. Nie było funduszu alimentacyjnego, a kobiecie alimenty należały się jedynie wówczas, gdy orzeczono rozwód z winy męża. Jeśli kobieta nie chciała dać mu rozwodu, on miał łatwy sposób na nią – po prostu nie płacił.

         Załóżmy jednak, że małżeństwo jest dobre lub względnie dobre, mąż zachowuje się dość uczciwie wobec żony i dzieci, płaci rodzinie – co nie zmienia faktu, że żyje jak chce. Może sobie na to pozwolić, bo wie, że żonę przywiązał do siebie mocniejszym sznurem niż prawdziwy. Może zaspokajać niektóre potrzeby żony: kupować jej sukienki (pod warunkiem że są takie, jakie mu się podobają), pozwala pracować, kontrolując jednakże całość jej wydatków, i tym podobne.

         Pewien znajomy „badylarz” świetnie prosperujący w tamtych czasach, utrzymujący ponadto dwie kochanki, odmówił żonie pieniędzy na terapię kręgosłupa ponieważ uznał, że nic z tego nie będzie miał. Gotów był pokrywać jej wydatki na fryzjera, kosmetyczkę, ciuchy, ale nie na rzeczy, których nie widać. Jednocześnie jednak kobieta miała zapowiedziane, że każde następne dziecko to natychmiastowy rozwód. Więc nieszczęsna oszczędzała na tych kosmetykach, fryzjerkach, miała układy z kosmetyczką, której odsprzedawała zakupione drogie produkty po to tylko, by mieć konieczną rezerwę na ewentualną skrobankę. Na terapię kręgosłupa już nie starczyło...

         Takich życiowych historii było mnóstwo, ja sama osobiście znałam kilkanaście ich bohaterek. Znałam kobietę, która robiła „to” szydełkiem, znałam inną, która zmarła po jakichś lekach zdobytych za niemałe pieniądze i w głębokiej konspiracji, tak głębokiej, że nawet po jej śmierci nie ustalono, co naprawdę wzięła i od kogo dostała. Jednej z koleżanek, panience, studentce, towarzyszyłam na zabieg, a gdy po nim przeleżała swoje, przynależne jej pół godziny na leżance, na zapleczu gabinetu i półprzytomna została wypchnięta na schody, musiałam targać ją do akademika, błagając taksówkarza, żeby raczył półprzytomną zawieźć gdziekolwiek, a potem, bić się z myślami i sumieniem, czy jednak nie należało wezwać pogotowia. A przecież w tamtych czasach aborcja była legalna, dostępna w szpitalach, tyle że teoretycznie, bo kolejka do tego zabiegu przekraczała czas, kiedy jego wykonanie było jeszcze możliwe. W dodatku należało stawić się przed komisją, która dokonywała pełnego rozbioru i interpretacji życiorysu delikwentki, wymagała też czasem zaświadczeń w „kwaterunku” Ligi Kobiet itp. gremiów. Mężczyzn na te okoliczności nie przepytywano.

         Wydawać by się mogło, że obecne czasy powinny być — i są o wiele lepsze pod różnymi względami. Z mojej perspektywy dawno powinny zniknąć: drobnomieszczańska moralność, odmierzana traktowaniem ludzi stosownie do ich pozycji społecznej i majątku, rozmaitego rodzaju przymusy obyczajowe, często absurdalne, eksmisje na bruk i wiele, wiele społecznych dolegliwości — wszak tak wielka liczba ludzi doświadczała ich kiedyś, popadała w różne rodzaje opresji, rujnowała wskutek nich zdrowie i psychikę, nie tylko własną, ale i swoich dzieci. Tymczasem nie. Wszystko, co najgorsze było w przeszłości, albo wraca w nowej odsłonie, albo pojawia się w swej gorszej, perfidniejszej wersji.

         Obyczaje współczesne więcej dopuszczają w sprawach seksu niż kiedyś; wydawać by się mogło, że nacisk społeczny na tę sferę życia zelżał. Ale to tylko pozór. Nacisk społeczny wcale nie zelżał w swej masie, a dopuszczalne więcej jest to i tylko to, co przekłada się na czyjeś zyski. Jeśli sfera zysków, możliwych do osiągnięcia sterowaniem społeczeństwem za pomocą np. reklamy, rozszerza się, nie idzie w ślad za tym pomoc tym, którym to sterowanie zaszkodziło. Przeciwnie, dokłada się im jakiś wydumany aspekt moralności, każąc liczyć ilość diabłów na końcu szpilki i oddzielać diabły antykoncepcji od diabłów aborcji za pomocą kieszonkowego zegarka, licząc czas przebywania diabłów w tym właśnie miejscu. Jest szansa, że zawsze można się pomylić i do końca życia oddać się wyrzutom sumienia.

         W warstwie ezoterycznej i duchowości czytamy więc, jak bardzo aborcja odbijać się może na przyszłych pokoleniach, jak jej dokonanie wpływa na całą rodzinę i że w ustawieniach hellingerowskich łatwo ją rozpoznać. Metoda ta odmawia osobie badanej zdolności do prawidłowego rozeznania swojej sytuacji, oferując w zamian wgląd terapeuty w boski porządek świata i jego intuicyjne rozeznanie. Brakujące w rodzinie dziecko w pewien sposób, za pośrednictwem terapeuty puka z zewnątrz do kokonu rodziny, domagając się dla siebie miejsca i wymusza je, szkodząc nie tylko wyrodnej matce, ale i całej genealogii tej rodziny. Oczywiście, nie mówi się o tym, że intuicyjny ogląd świata niektórych terapeutów zawiera także ich przekonania religijne i moralne, a te przypadkiem w sprawach aborcji mogą być mocno ugruntowane.

         „Normalna” aborcja wiąże się z bólem, stresem, wahaniami moralnymi i głębokim upokorzeniem kobiety, zaś „pigułka po” mniejszy ślad zostawi w psychice kobiety. Po prostu jakaś tam tabletka i tyle, czasem można o niej zapomnieć. Na połykaczce tejże nikt się nie pożywi — ani moraliści, ani ezoterycy, ani nikt poza kobietą. Nawet upokarzająca wizyta u refundowanego przez NFZ ginekologa zostanie jej oszczędzona (a żadna inna specjalizacja, jak ta, nie jest tak podatna na upokarzanie pacjentek, co zapewne bierze się z różnic między dochodami tych lekarzy a praktykujących prywatnie). Hulaj dusza, piekła nie ma – tak zapewne podsumują niektórzy ów przedsionek „cywilizacji śmierci”.