Jaki związek mają geopolityka i geo-historia, o których tu piszę (tu, czyli w blogu „Kolej warszawsko-wiedeńska”) - z tym, co nas interesuje w Tarace, czyli z rozwojem duchowym, szamanizmem, tarotem, astrologią itd.? (Że nie wyrażę się, że New Age'em?)

- Jeśli w ogóle jakiś (związek) mają...?

Mają. Na początku lat 1980-tych zetknąłem się i zająłem jogą, i to od razu z marszu nie tylko gimnastyczną hatha-jogą, ale i jogą rozumianą jako droga duchowej przemiany i wyzwolenia. Co to było, w geo-historycznym sensie? To była kolonizacja. Właściwiej, samo-kolonizacja, ponieważ żaden Hindus ani inny do jogi mnie nie przymuszał, przeciwnie, złakniony byłem czegoś takiego od wielu lat. Oczywiście, wiem, że w procesach kolonizacji i samokolonizacji biorą udział zbiorowości, państwa, narody, egregory... ale każdy taki proces przejawia się w życiu jednostki, więc w moim też.

Kilka lat później, też w 1980-tych, przyjąłem schronienie w (ówczesnej) sandze Karma Kagyu. (Dodaje, że w ówczesnej, bo Kagyu potem rozpadło się na Kagyu nominalne i Kamzang; wysokim lamom poszło o to, które odnalezione dziecię będzie ich zwierzchnikiem, a znaleziono ich dwoje.) Wejście do tybetańskiego buddyzmu było kolejnym aktem kolonizacji, jaką na sobie wykonałem. W 1990-tych dałem się po raz trzeci entuzjastycznie skolonizować, tym razem parze amerykańskich indianistów czyli Davidowi Thomsonowi i Mattie Davis-Wolfe, którzy do Polski przywieźli szamańską drogę od Narodów Prerii.

(Po czym, koniecznie dodam, od kilkunastu lat mozolnie usiłuję na bazie tamtych doświadczeń i nauk wypracować własną Twardą Ścieżkę. Jakoś mi idzie...:)

Widać więc, że kolonizacja nie musi być wcale czymś złym, fatalnym ani tragicznym itd.

Szczególnie gdy jest to samo-kolonizacja, czyli dobrowolne przyjmowanie i przyswajanie obcych wzorów, a raczej wzorów, które przyszły z zewnątrz i zrazu były obce. Mówienie o kolonizacji jest obciążone poczuciem winy w nowej modzie ludzi Zachodu. Warto byłoby znaleźć książki i w ogóle informacje o tym, jak podczas tej klasycznej europejskiej kolonizacji ludy „tubylcze” łaknęły europejskich produktów, kontaktów i w ogóle wzorów kulturowych. Pojęcie kolonizacja wymaga subtelności i widzenia jego odcieni.

Pod pojęcie kolonizacji można podciągnąć (jeśli brać przykłady tylko z naszej międzymorskiej okolicy) tak różne historyczności, jak podbój Prusów przez Krzyżaków, chrystianizację Polski wczesnopiastowskiej, albo unię Litwy (czyli, właściwiej, Białorusi i Ukrainy) z Polską.

W czasie akcji wobec Prusów zastosowana była przemoc, pokonani tubylcy-Prusowie zostali po serii wojen i powstań zmasakrowani i poprzesiedlani, zabrano im ziemię i odarto z własnej kultury, w końcu „nawrócono” na język zdobywców; koniec tego procesu przypadł na czasy, kiedy Krzyżacy rozwiązali byli swój zakon i stali się poczciwą rodową arystokracją w Prusach. (Narody Prusów spotkał z rak Zakonnych Niemców los uderzająco podobny do tego, jaki czekał Azteków od Hiszpanów, Czirokezów i Lakotów od Amerykanów, Tehuelczów od Argentyny, Hererów od Niemców, Czerkiesów od Rosjan. Ciekawe dlaczego masakra tego kaukaskiego narodu przez Rosję pozostaje tak mało popularna.) Wczesnopiastowska chrystianizacja Polski przebiegła dość łagodnie - brak chrześcijańskich świętych z tego terenu padłych z rąk „pogan” jest tu jednym z dowodów - mimo przynajmniej jednego buntu i dotyczyła, jak się wydaje, tylko wąskiej wyższej warstwy społeczności, lud pozostawiając na długo jeszcze (na pół tysiąclecia lub dłużej!) żyjący i myślący po swojemu i staremu. Unia zachodnich Rusi z Polską przebiegła na fali entuzjastycznego przyjmowania polskich wzorów (podoknie jak my teraz przyjmujemy zachodnio-europejskie unijne), najpierw politycznych, potem także językowych i (co okazało się w końcu fatalne dla wspólnej Rzeczypospolitej...) religijnych czyli katolicko-kotrreformackich.

Widząc tę różność kolonizacji, zastanawiam się, czy nazywanie ich jednym słowa „kolonizacja” nie służy głównie ideologicznym manipulacjom? Obrzydzaniu pewnych odcinków historii?

Przy tym „kolonizacja” nie jest oryginalnie jakimś brzydkim słowem; znaczyło (w łacinie) po prostu zasiedlenie i wzięcie pod uprawę jakiegoś miejsca; od tego samego rdzenia, co „kult” i „kultura”.

Ta obecna duchowa kolonizacja, w której brałem i biorę udział, w Polsce jeszcze ma to do siebie, że idzie z przesiadką w krajach języka angielskiego. Joga pochodzi z Indii, buddyzm (ten uprawiany u nas) z Japonii, Korei i Tybetu, taoizm (którego nie praktykowałem) z Chin, indiański szamanizm od Tubylców Ameryk. Ale wszystkie te prądy do nas przyszły przez Stany (głównie), Anglię, Kanadę. Główny träger buddyzmu tybetańskiego, Ole Nydahl, wprawdzie jest Duńczykiem, ale z nikim w świecie w tym języku nie mówi, mówi po angielsku, a świat angielskojęzyczny jest jego głównym zapleczem i łowiskiem. Przyszły od Anglofonów - i przyszły dlatego, że najpierw zostały przyjęte i stały się modne u Anglofonów. Kiedy przez stulecia były własnością Azjatów lub Indian, atrakcyjne dla nas Polaków nie były, atrakcji dodała im dopiero cywilizacja Anglo.

Po przyjęciu zasilań z Azji i od Tubylców przychodzi chęć przywrócenia tego co własne i rodzime. (Nieustannie namawiam do czytania „Przywrócenia przodczych kości” MacEowen'a, który to tekst jest o tym.) Aby uświadomić sobie zarówno zewnętrzne wpływy jak i własną rodzimą tożsamość, musimy mieć dobre wyobrażenie o tym, gdzie stoimy i między kim. Dlatego w Tarace piszę blog „Kolej warszawsko-wiedeńska”.