Współczesna, dzisiejsza kobieta w Polsce – czy to matka, czy nie–matka, czy artystka, czy księgowa – staje się samotną, dryfującą wyspą, obudowaną przez medialne slogany i pseudofeministyczne hasła.

Tempora mutantur et nos mutamur in illis – czasy się zmieniają i my zmieniamy się wraz z nimi. Polska. Kobieta. Matka. Dawniej Matka Polka. Później Eko–Mama. Teraz? Czy słyszeliście już o idei intensywnego macierzyństwa? A o idei kobiecości poświęconej – samej sobie?

W czasach wojny i rewolucji narodziła się ikona Matki Polki. Mężczyźni walczyli z wrogiem lub o budowę lepszego świata, a ich kobiety znalazły się w sytuacji konieczności samodzielnego dbania o przetrwanie potomstwa; o byt – dzieci, o bezpieczeństwo – dzieci i domu. Ikona silnej, wręcz heroicznej, samowystarczalnej kobiety, to była Matka Polka. Miano to wzbudzało szacunek, społeczne uznanie, a nawet rodzaj „świętego respektu”.

Z czasem ikona zmieniła się w niechciany stereotyp czy anachroniczny mit. Miano „Matka Polka” stało się synonimem kobiety uciemiężonej, nieznającej własnej wartości, podporządkowanej męskiemu dowodzeniu, kobiety służącej – mężczyźnie, dziecku, domowemu ognisku. Jej pierwotny heroizm z prądem czasu i przemian, które ten ze sobą przyniósł i stale niesie, zaczął być interpretowany jako spolegliwe poświęcenie przez kobietę swojej unikalności dla wygody i szczęścia pozostałych członków rodziny. Matka Polka przeobraziła się w naszej percepcji do poziomu koszmaru minionych epok, przeobraziła się bowiem do formy archetypu kobiecości szarej i zakurzonej, zmęczonej życiem i tragicznie nieszczęśliwej, cierpiącej w milczeniu i niedostrzegalnie dla otoczenia, zmarnowanej i naznaczonej stygmatami poddaństwa oraz nieumiejętności pojmowania mechanizmów obecnych w szerszym świecie i rządzących światem, zamkniętej w smutnych czterech ścianach, targającej do smutnych czterech ścian mnóstwo ciężkich pakunków, wirującej zapamiętale między praniem, gotowaniem a sprzątaniem, jedną ręką karmiącej niemowlę, drugą ręką odrabiającej trudne lekcje ze starszym dzieckiem.

Dziś rzadko wspomina się o tym, jak wiele dumy miały w sobie Matki Polki, jak duże zdolności organizatorskie posiadały, i jak prawdziwie i bezkrytycznie kochały – dzieci i mężów. Przypisujemy im wyłącznie okrutne cierpienie i rozżalenie, a także uwstecznienie intelektualne wynikające z codziennego zniewolenia poprzez nadmiar obowiązków i uległość w stosunku do mężczyzny.

Czasy się zmieniają – się zmieniły. Zmiany te utożsamiany z postępem. Umyka niestety naszej uwadze, że często zmienia się powierzchowna forma zjawiska, natomiast jego treść, gęste jądro – pozostają tym samym. Skoro mówiąc o Matce Polce, koniecznie musimy mówić o poświęceniu – dodajmy, że identyczne poświęcenie pozostaje cechą współczesnych matek w Polsce, tak modnych Eko-Mam, jak i jeszcze więcej modnych „matek intensywnych” czy „matek zaangażowanych”.

Wraz z upływem czasu zmienia się świadomość i percepcja. Dlatego „matki ekologiczne” – wyraźniej światłe i samoświadome – jakie wyparły „głupie” Matki Polki, postanowiły wywierać na świecie wrażenie kobiet, które już nie muszą się poświęcać, a które mądrze i sprytnie potrafią zadbać o to, by ich dzieci były zdrowe, a pielesze domowego ogniska – poukładane oraz pełne światła i optymizmu. To matki ekologiczne najlepiej ze wszystkich ludzi znają się na zbalansowanych dietach, ekologicznych i ekonomicznych orzechach piorących oraz segregacji śmieci. W rzeczywistości jednak pozostają „więźniami” swojej macierzyńskiej roli tak samo, jak ówczesne Matki Polki – jeśli te drugie rozpatrujemy w kategorii cierpiętnictwa i poświęcenia, bardziej nowoczesne matki rozpatrujmy tak samo, albowiem ich „stopień spętania” niezbyt się obniżył… Ciągłe poszukiwania najnowszych ekologicznych tropów poglądowych i produktów potrafią zmęczyć umysł i rozsądek nie mniej, niż pranie tetrowych pieluch męczyło mięśnie. Dodatkowo Matka Polka za społecznym przyzwoleniem i aplauzem kroczyła przez miasto z nieuczesanymi włosami, niedbale związanymi w kucyk – podczas gdy Eko–Mama ukrywa znużenie monotematycznym życiem za promiennym makijażem w stylu „natural look”, na jaki znów musiała poświęcić… swój cenny czas, czyli de facto siebie.

Jeden z najnowszych macierzyńskich trendów, to tzw.: macierzyństwo intensywne albo zaangażowane, w którym to nowoczesna mama stawia potrzeby i pragnienia dziecka na pierwszym miejscu, stara się toteż za dzieckiem nieustająco podążać, odgadywać jego życzenia i dostarczać wszystkiego, czego ono potrzebuje i oczekuje, zależnie od własnego tempa, ochoty i wyobraźni. Prawdę mówiąc, postawa ta niezbyt odbiega od postawy Matki Polki… od postawy matczynej – po prostu. Bo matka, jak świat światem, zwykła biegać za swoimi maluchami, asekurować ich upadki, znajdować dziesiątki metod łagodzących bolesne ząbkowanie, i utulać dziecięce łzy, gdy młode – mimo jej wysiłków – jednak się przewróciło i stłukło kolano.

Nieco zacieramy w pamięci wspomnienie o Matkach Polkach, usiłując litować się nad nimi, zamiast je podziwiać. Lubimy przypisywać – przebrzmiałej już, jak sądzimy – ikonie macierzyństwa zbyteczne poświęcenie i wynikające z niego cierpienie, zapominając przy tym, że „poświęcenie” jest częstą skłonnością kobiet, niezależnie od pełnionych ról i czasów, w jakich kobiety egzystują.

Kobiety, to te dzielne istoty, które naginają własną rzeczywistość do innych rzeczywistości (należących do członków rodziny). Ta piękna i heroiczna cecha kobiet – wynikająca bezpośrednio z wrodzonej im plastyczności, elastyczności – w czasach dzisiejszych stała się powodem do wstydu i przyczynkiem do prymitywnego litowania się nad biedną i głupią kobietą, nieoświeconą przez feminizm, nie wiedzącą, że byłoby jej lepiej, jeśli byłaby nieugięta, bezwzględna i twarda (zamiast „miękka”, elastyczna).

Zamiast wspierać kobietę w jej własnych prawach i uwarunkowaniach, zamiast odciążać kobiety naturalną, biologiczną delikatność – odwrotnie proporcjonalną do heroizmu psychicznego – próbujemy odmawiać jej niezwykłych i niepowtarzalnych zdolności opiekuńczych i kochania bezkrytycznego, kochania „bo tak”, kochania „za samo istnienie”. Wmawiamy współczesnej kobiecie, że powinna robić coś wyłącznie w zamian albo powinna robić coś zgodnie z prywatnym kaprysem, bo przecież jej wysiłki i tak nie zostaną przez nikogo docenione, jeśli nie będzie ona intencjonalnie wyrachowana. Uczymy kobiety, że powinny być „niezależne” za wszelką cenę – uczymy je, jak gdyby były niepełnosprawnymi intelektualnie ludźmi, jak gdyby były skarlałymi emocjonalnie, naiwnymi lalkami. Uczymy kobiety, że powinny być niezależne – tak, jakby nasze babcie, które stawiały przed mężczyzną obiad, kiedy ten wrócił z pola, nie rządziły całym domem, gospodarstwem; wszystkim i każdym w rodzinie.

Nie – ja nie o tym, że kobieta powinna zajmować się domem. To jasne, że kobiety się kształcą i rozwijają zawodowo; wiele kobiet wybiera kariery, nie wszystkie muszą być matkami, i świetnie. To jasne, że kiedy oboje – kobieta i mężczyzna – pracują zawodowo, jedno zmywa naczynia, a drugie pierze. Sęk w tym, że o ile pierwotne Matki Polki były zdane same na siebie (ich mężczyźni byli na wojnie albo w polu, przy ciężkiej pracy fizycznej), o tyle dzisiejsze Polki, mając podręczne męskie ramię do stałej dyspozycji (obecnie żyjemy w związkach partnerskich, pozbawionych wyraźnych stron: dominującej i uległej), paradoksalnie nie chcą z tego ramienia korzystać. Współczesność, a mówiąc dokładniej – dzisiejszy, polski niby–feministyczny nurt, nakazuje kobiecie dryfować w hermetycznej i wymyślonej bańce mydlanej, dryfować równolegle w stosunku do mężczyzn, a nawet do własnych dzieci.

Ta niezdrowa i domniemana „niezależność” w rzeczywistości poświęca kobietę samej sobie, każdego dnia oczekując od niej, że będzie udawała kogoś, kim w istocie nie jest. W czasach mojego dzieciństwa – urodziłam się w roku 1981 – pierwsza miesiączka dziewczynki była świętem w rodzinie, w tym dniu osobiście otrzymałam od mamy i taty uroczystą laurkę i kwiaty. Dziś – dorosłe kobiety udają przed koleżankami i kolegami w pracy, że nie mają miesiączki. Gdyby się przyznały, że w danym dniu będą na przykład zmęczone czy mniej komunikatywne, wyszłoby na jaw… właściwie: co? Że są kobietami? Drogie „Feministki”, czy naprawdę chcecie, by kobiety były postrzegane jako gorsze, mniej wartościowe od mężczyzn – dlatego, że przeżywają naturalne chwile słabości albo dlatego, że są matkami?…

Współczesna, dzisiejsza kobieta w Polsce – czy to matka, czy nie–matka, czy artystka, czy księgowa – staje się samotną, dryfującą wyspą, obudowaną przez medialne slogany i pseudofeministyczne hasła. Kobieta dziś staje się poświęcona samej sobie, jest okopana wymyśloną próżnią emocjonalną, jak najgłębszą fosą forteca. I pozostanie taka – samotna, niezależna i niedostępna – dopóki nie zechce głośno prosić o pomoc dlatego, że jest w czymś słabsza albo dlatego, że potrzebuje wsparcia.

W polskiej kobiecie była i jest – unikalna, ogromna siła, będąca zachwycającą mieszaniną brawury, żywiołowego temperamentu, subtelności i kruchości. Szkoda, by ta siła się zmarnowała – jako coś niepotrzebnego i wstydliwego.