„Death is the Road to Awe”
Kronos Quartet, Clint Mansell, Mogwai (»»)

Nie lubię pisać o astrologii oraz „uprawiać Jej” dla Innych z bardzo prostego powodu. Po dziesięciu latach przygody i przyglądania się tej kosmicznej dziedzinie wciąż określam mój poziom jako „zaawansowany początkujący”. I gdy ktoś z przyjaciół (a ściślej przyjaciółek) dzwoni do mnie z drżącym głosem i hasłem „Michaś zobacz proszę co się u mnie dzieje bo już sama nie wiem” to podchodzę do sprawy niechętnie, głównie z uwagi na ten mój nieszczęsny poziom. Tym bardziej, że pierwsza myśl, która pojawia się w mojej głowie brzmi: „to kto ma wiedzieć co się dzieje? Ja czy układ planet?”. I czuję się wtedy jak rozdarta sosna a raczej zodiakalna Waga, na jednej szali stawiając moją astrologiczną (nie)wiedzę, a na drugiej tragiczne losy przyjaciółki, którą tym razem znowu zostawił brunet lub której blondyn nie chce się pojawić, a według ostatniego pobytu u wróżki już dawno powinien był to uczynić. I siadam do laptopa, otwieram program astrologiczny i jeszcze zanim wpiszę dane, pojawia mi się wschodnia maksyma „Ty już wiesz”. Układ jest od wielu miesięcy znany i można obstawiać w ciemno („ciemno” – słowo klucz do zabawy z Plutonem), że drżący głos przyjaciółki został wygenerowany przez niezbyt harmonijny wpływ Urana z Plutonem, który „uderza” w jakiś ważny punkt w horoskopie urodzeniowym. Ten niezbyt harmonijny układ (moja przyjaciółka Strzelec używa określenia „do dupy”) nazywa się w żargonie astrologicznym kwadraturą (w tym konkretnym przypadku można go nazwać kwadraturą koła) i będziemy się z nim bujać do roku 2015 włącznie. Później będzie już z górki, a póki co wchodzimy w rolę Syzyfa, który na dzień dobry oberwał dużym kamieniem i pierwszym naszym niezbyt fortunnym odruchem będzie pozbycie się go, poprzez wtoczenie na jedną z największych gór w okolicy. Jak to się kończy wszyscy wiemy, niestety zazwyczaj zdajemy sobie z tego sprawę dopiero po kolejnej nieudanej próbie. Teraz w naszym kontakcie z syzyfową górką nastąpi chwila relaksu, aby wizja kamienia nas za bardzo nie przytłoczyła już na wstępie. Autor, jak na zodiakalną Pannę przystało, przeprowadzi analizę („analiza” – ulubione słowo zodiakalnej Panny) tego, jak w roli Syzyfa sprawdzą się poszczególne fazy zodiaku:

• 1. Baran – po pierwszej nieudanej próbie da sobie spokój i w zależności od ilości zachowanej energii może dać upust swej złości waląc w kamień głową. Mógłby walnąć czym innym, ale pamiętajmy, że to Baran, więc walnie głową.
• 2. Byk – gdy po kilku godzinach udało się Go przekonać, aby wstał z pachnącej trawy i odstawił czerwone wino oraz krwisty befsztyk, Byk uwalił się na kamień i po chwili uznał jednak, że powróci do leżenia na ziemi, jak na żywioł ziemski przystało.
• 3. Bliźnięta – zaczęły ochoczo toczyć kamień, gdyż nic innego nie było do roboty, ale po pierwszym razie nie było sensu powtarzać tego manewru. Być może sprawa wyglądałaby inaczej, gdyby w okolicy znajdowały się inne kamienie (im bardziej zróżnicowane tym lepiej), a zwłaszcza takie z którymi można porozmawiać.
• 4. Rak – już toczenie kamienia było smutne, bo ten kamień taki samotny i nie ma rodziny i chyba miał ciężkie dzieciństwo. Kamień wraz z Rakiem wspólnie staczają się z góry w otchłań rozpaczy spowodowanej bezwyjściowością sytuacji.
• 5. Lew – cholera, akurat nikt nie patrzy, jak będę pierwszy(m), który wtoczy kamień? Trudno, wtoczę i wtedy wszyscy się o tym dowiedzą i moje imię będzie jeszcze bardziej nieśmiertelne niż jest obecnie. Po nieudanej próbie cieszy się, że nikt nie patrzył i odpuszcza ze świadomością, że i tak nikt nie da rady, bo On jest najlepszy.
• 6. Panna – musi być jakiś inny sposób, o którym jeszcze nikt inny nie pomyślał, zresztą nie ma się co dziwić, gdyż nikt nie ma umiejętności takiego myślenia jak ja. No chyba że inna Panna, ale myślę, że ona nawet jak myśli podobnie, to i tak inaczej. No dobrze, wracając do tego kamienia: coś czuję, co ja gadam, ja nie czuję, ja myślę, więc myślę, że muszę wymyślić sposób omijający prawo grawitacji, być może zrobię mały podkop, zbuduję specjalną dźwignię, kurcze miałam jeszcze w międzyczasie kilkanaście pomysłów i jeden z nich mógł być niezły, ale oto pojawił się kolejny...
• 7. Waga – no tak, zabawa z kamieniem akurat teraz, gdy po dwóch godzinach wyszłam uczesana z łazienki i mam na sobie najlepsze ubranie. Rozważmy, czy jest sens w ogóle ruszać ten kamień... (W momencie, w którym autor kończy pisanie tego tekstu, rozważania Wagi wciąż trwają.)
• 8. Skorpion – albo skonam albo wtoczę tego skurczybyka na górę. Albo on albo ja. Życie lub śmierć! A jeśli się nie uda, choć to dużo za wcześnie, żeby się poddawać, zwłaszcza, że nie znam znaczenia tego słowa, to najwyżej wejdę na górę i z niej skoczę, i wtedy i tak będę górą.
• 9. Strzelec – z rozmachem wyrusza w podróż, gdyż za górą zapewne znajduje się egzotyczna kraina. Gdy okazuje się, że Jego podróż kończy się na tej górze, z entuzjazmem biegnie do biura podróży, aby zmienić górę na inną, bardziej odległą i bez kamienia.
• 10. Koziorożec – wiem dokąd zmierzam i to jest najważniejsze. Nie ma najmniejszego znaczenia to, że kamień po raz 23 wysunął się z moich rąk tuż przed wierzchołkiem. Dopóki mam wyznaczony cel, będę go konsekwentnie realizował i nieważne ile czasu mi to zajmie.
• 11. Wodnik – a gdyby tak zalać cały ten teren aż po szczyt góry, może wtedy woda by uniosła kamień na szczyt? Pewnie by się tak nie stało, ale za to mógłbym mieszkać w łodzi podwodnej o czym zawsze marzyłem.
• 12. Ryby – tu są dwa rozwiązania, jak na Ryby przystało. W pierwszym z nich obok kamienia leżą nasze zodiakalne Ryby i znajdują się w odmiennym stanie świadomości, niekoniecznie wygenerowanym przez narkotyki lub alkohol, gdyż w przypadku Ryb niewiele potrzeba, aby taki stan się pojawił. W drugim przypadku ciężar spowodowany kamieniem i egzystencją jest zbyt ciężki i Ryby czują, że sytuacja Je przerasta i w momencie, w którym targają się na swoje życie, pojawia się wizja-rozwiązanie koanu z kamieniem...

W tym miejscu chciałbym podziękować jednemu z moich guru astrologii, prof. Leszkowi Weresowi, za inspirację do umieszczenia powyższej zabawy w tekście . Wszystkich chętnych do zapoznania się z archetypami znaków zodiaku na nieco innym poziomie (czytaj: znacznie, znacznie wyższym) odsyłam do lektury „Homo-Zodiacus”, swoistej biblii astrologów i nie tylko. I przy okazji przepraszam profesora oraz wydawcę Taraki, że byłem jednym z Ich niezbyt rozgarniętych uczniów i nie mogą dziś powiedzieć o mnie, że uczeń przerósł mistrza, a być może tego by sobie życzyli.

Wróćmy jednakże do naszej kwadratury koła, przypominającej syzyfową zabawę z kamieniem. Nie będę wchodził w szczegóły, co jako Pannie nie przyjdzie łatwo, nadmienię tylko, że Uran z Plutonem tworzą wybuchową mieszankę energii nagłego i szybkiego wyzwolenia z obsesyjnym nie odpuszczaniem i pozornie wydaje nam się, że tkwimy w sytuacji bez wyjścia. Jeśli nie wprowadzimy nagłej zmiany, to umrzemy, jednocześnie mając świadomość, że ta zmiana może być dla nas zabójcza. Co można zrobić? Moja odpowiedź jest prosta: UMRZEĆ!

Nie jestem mitomanem (osobą znającą się na mitach ;-)) ale o ile dobrze pamiętam, w naszej historii początkowo wszystko było pięknie, Syzyf wiódł cudowne życie, zupełnie jak nie w micie. Nie dość, że kosztował nektaru i ambrozji (na poziomie ziemskim LSD i ayahuasca, chociaż określenie ziemski w stosunku do tych substancji wydaje mi się mocno wątpliwe), to jeszcze wykradał te boskie substancje dla swoich biesiadników, synów i cór Koryntu. No i pewnego dnia chłopak przegiął i nagle (uranicznie) Syzyf wpadł w syf a konkretnie w Hades (Pluton). Rzutem na taśmę ukazało mu się genialne rozwiązanie (Uran), gdyż miał obsesję na punkcie życia i łatwo nie chciał się poddać (Pluton). Tutaj można Go zrozumieć gdyż dwa ważne czynniki czyli dieta składająca się z ambrozji oraz nektaru wraz z wybornym towarzystwem synów i cór Koryntu, spowodowały u Niego niechęć do opuszczenia takiego nie-ziemskiego stanu rzeczy. I tu popełnił błąd. To był ten moment, w którym trzeba było umrzeć! Możemy jeszcze zakładać, że Syzyf jest zodiakalnym Koziorożcem, wtedy można zaryzykować tezę, że został wręcz wyróżniony lub uhonorowany takim zadaniem, trwającym wieczność...

W roku 2012 byłem świadkiem gdy „śmierć” pojawiła się wśród moich przyjaciół i znajomych. Użyłem cudzysłowu, ponieważ nie zawsze musi to być śmierć per se, to może (i powinna być!) śmierć symboliczna. Co przez to rozumiem? Posłużę się moim skromnym przeżyciem. W roku 2001 przeżyłem swoją śmierć – nie będę wchodził w szczegóły, ale zapewniam, że tym razem wyjątkowo nie blefuję. Dla miłośników astrologii: tranzytujący Pluton był wtedy w koniunkcji z urodzeniowym Neptunem i robił kwadraturę do urodzeniowego Słońca. Jeśli ktoś z czytelników (przepraszam, że używam formy męskiej) Taraki był w szpitalu w stanie krytycznym, wyszedł cało z groźnego wypadku lub wydostał się z uzależnienia alkoholowego lub narkotycznego po osiągnięciu tzw. dna, to o właśnie taki rodzaj śmierci mi chodzi. Takich różnorodnych przykładów może być oczywiście więcej, dla każdego „śmierć” może znajdować się na innym poziomie i może to być choćby przegrana Polaków z Czechami w ostatnim meczu Euro 2012. (Jak widać wciąż przeżywam tamten zgon).

Kilka dni temu poznałem osobę, która ma duże problemy zdrowotne, a do tego całą masę problemów na głowie i Jej współczesnym Hadesem jest Urząd Skarbowy (czy to oznacza, że Zeus to ZUS?). Podczas rozmowy powiedziała do mnie takie zdanie: „Boję się, że umrę, że moi bliscy zostaną z moimi problemami i ten strach nie pozwala mi żyć”. I tegoż dnia, obudziłem się w nocy i na granicy snu i jawy miałem wizję dotyczącą Jej i tego, że powinna przeżyć własną śmierć. I pojawiła mi się cała ceremonia, jak można by do takiego tematu podejść. To było niesamowite, pozwalałem płynąć obrazom, pojawiało się coraz więcej szczegółów, taki świetlisto-kosmiczny przekaz, ale nie było w nim 108 postulatów więc nie opublikuję ;-) Tu chciałbym podziękować Darkowi Misiunie; niedawno czytałem „Psychomagię” Jodorowskiego i udało mi się otworzyć na działania Alejandro o wiele bardziej niż na Jego filmy.

Przypomina mi się też Victor Sanchez i fragment z Jego książki pt „Nauki Don Carlosa” – ćwiczenie 75, zatytułowane Pogrzeb wojownika (zapewne znane m.in. z działań szamana Don Jóźwiaka ;-).
„Pogrzeb wojownika to podróż, ale możesz być pewny, że to podróż tam i z powrotem. Zachowaj trzeźwość i staw czoło temu, co się wydarzy.”
Ten mój przekaz ceremonii był mieszanką działań Jodorowskiego z konkretną praktyką Sancheza . Sanchez nazywa ją „zagrzebywaniem się w Ziemi” i tak opisuje jeden ze skutków:
„W chwili ważkiej zmiany zachodzącej w twoim życiu, możesz pogrzebać swoje stare „ja” i pozwolić narodzić się nowej istocie.”
Nie wiem czy tamta osoba będzie chciała coś takiego „przeżyć”, to już zależy tylko i wyłącznie od Niej. Jak mawiał Aleister Crowley: „Wszystko musi być zniszczone, aby cokolwiek mogło powstać”.

I tym optymistycznym akcentem życzę wszystkim Czytelniczkom i Czytelnikom Taraki, aby 2013 był rokiem Odrodzenia! Śmierć śmierci!

Michał de Molka

Warszawa, 2013, Słońce w ostatnim stopniu Koziorożca, Księżyc w Byku a Merkury w trakcie pisania tekstu przeszedł do Wodnika