Imię Godegisel występowało też u Burgundów. Imię to ma notoryczne znaczenie germańskie: „zakładnik boga”. Człon gisel/gisil wyjaśniony w ang. słowniku etymologicznym www.etymonline.com przy imieniu Gilbert:

Gisilbert, literally "a bright pledge," from Old High German gisil "pledge," a Celtic loan-word (compare Old Irish giall "pledge") + beorht "bright".

Aczkolwiek to słówko gisel/gisil sprawiało jakieś kłopoty językoznawcom; w niem. słowniku imion Gunthera Drosdowskiego z 1974: „die Bedeutung des 1. Bestandteils „Gisel-” ist unklar.”

Słowiańskość imienia Godegisel jako „Godzisław” niewiarygodna, bo istnieje kilka germańskich imion z członem gisel lub gisil, też takich, gdzie to „gisil” stoi na początku złożenia; po słowiańsku musiałby więc istnieć człon złożenia „gisław” lub może „żysław”, którego nie ma. W sumie, błąd podobny jak u Stanisława Szukalskiego, który znalazłszy w Szwecji prowincję Bohuslän wyobraził sobie, że słowiańska i znaczy „Bogu wysłany”; podzielił tamto słowo: bohu-slan, kiedy faktycznie dzieli się na morfemy bo-hus-län: zasieki-dom-region.

W najlepszym razie byliby ludem mieszanego, germańsko-słowiańskiego pochodzenia (ja w tym zestawieniu imion potencjalnie słowiańskich też widzę trochę mniej). Co nie zmienia faktu, że to i tak bardzo ciekawe co zauważyłeś, Adrianie. Trzeba by jeszcze tylko zweryfikować, w jaki sposób Nugent dokonał tego zestawienia - bo metody pracy i warsztat uczonych XVIII wiecznych były trochę inne

Trochę mnie dziwią kłopoty etymologów ze słowem "gisel / gisl", bo mnie ono przypomina niemieckie Geselle (towarzysz, czeladnik) -- Godegisl znaczyłoby wtedy: Towarzysz Boga, bardzo dobre imię dla królów! "Geselle" etymologicznie znaczy "wspólny z tego samego domu zebrań", "współsalowiec". ("Sala" z tego samego germ. rdzenia, przez niemiecki i francuski. Etymonline.com pod hasłem "salon" twierdzi, że to słowo współpokrewne z naszym "sioło", co chyba ich fantazją.)

..o królach Wandalów, tu są:
http://poselska.pl/2013/09/01/pierwsi-wladcy-lechii-lech-pollegendarny-wizimir-miceslausvisislaus-ii/

Czy Germanie to Germanie ?

Akurat ja we wszelkie dotychczasowe słowniki nie wierzę. Tak samo, jak nie wierzę w ogólnie przyjęte teorie. Tym bardziej, gdy pisali je niemieccy "Uczeni" w latach 30-tych XX w. lub nawet zachodni (brytyjscy) uczeni z XIX i XX w. Oni poza czubkami własnych, nadętych nosów, niewiele widzieli. A jak widzieli to tylko to, co chcieli widzieć i co im pasowało w z góry przyjętych teoriach. A jak fakty nie pasowały do teorii, to je spokojnie naciągali. Dlatego imię Kazimierz bez problemu mogli nagiąć na germańskie pochodzenie - pisałem już o tym na forum (Case-merijaz). A tak poważnie to uważam, że sprawy związane z pochodzeniem ludów europejskich, ich historią, imionami itp. powinno się pisać na nowo, uwzględniając badania genetyczne, których wyniki jeszcze kilka lat temu nie były znane, a które wiele wyjaśniają. To staram się robić w ramach moich pasji i w ramach moich skromnych możliwości, ograniczonych czasowo.
Co do imienia Godegisel, to chciałbym zwrócić uwagę, że są wersje, w których imię te występuje pod dziwną, niegermańską postacią "Godigisclo" lub "Godigisclus" (Izydor, Prokopiusz). Końcówka -gisel to późniejsze uproszczenie niezrozumiałego -gisclo / -gisclus.  końcówka -sclos / -sclo to typowa końcówka łacińska dla słowiańskiego członu -sław. I w tym miejscu zgodzę się z Wojtkiem, że nie pasuje tu -gi-, bo wówczas imię te powinno brzmieć Godzigisław, a takiego imienia nie ma. W pełni rozumiem wątpliwości Wojtka. Ale jest pewne rozwiązanie tego tematu. Pewnie kontrowersyjne, ale konsekwentne. I dzięki temu rozwiązaniu wyjaśnić można wiele innych "dziwnych" słów. (Jedno pewne ważne słowo, które do dziś jest zagadką chcę opisać w artykule, który od dawna jest już napisany, bo napisałem go dawno temu). c.d.n. 

Wracając do Godigisclusa: załóżmy, że imię te brzmiało naprawdę "Godzisław". W jaki sposób zapisze je łaciński kronikarz? Może to zrobić w sposób różnoraki. Największą trudność sprawić mu może słowiańskie, polskie, szeleszcząco-dźwięczne "dzi". W spółgłosce tej słyszy "d" oraz jakby "żi" lub "źi". "D" jest zmiękczone, słychać "dżi / dźi". Kronikarz, dla którego słowiańskie słowa to "kosmos trudny do przeskoczenia" zaczyna zatem kombinować tak jak umie. Z "żi / źi" robi "gi", czytane właśnie jako "żi /źi". Ale ponieważ wyraźnie słyszy też "d", to je dodatkowo dopisuje przed "gi". Ponieważ człon "dgi" byłby nie do przeczytania po łacinie, to w środek tego tworu dopisuje dodatkowo "i" - tak dla ułatwienia, ale też tym bardziej, żeby "d" dodatkowo zmiękczyć. Zatem z polskiego "dzi" (dżi / dźi) wychodzi mu dziwaczny twór zapisany po łacinie jako "digi". I zagadka rozwiązana... Ale po drodze przychodzą niemieccy naukowcy i udowadniają germańskość tego imienia powołując się na jego formę późniejszą i zmienioną (uproszczoną) - Godegisel. I szukają wytłumaczenia w protogermańskim, staro-wysoko-niemieckim, lub w staro-cerkiewno-teutońsko-marsjańskim, wymyślając przy tym różne galaktyczne słowa, które nigdy nie istniały. Po to tylko, aby "udowodnić", że Słowianie wzięli się znikąd i przed VI w. nie było ich w Europie... Polscy kopiści, zakompleksieni, pozbawieni własnego myślenia naukowcy powtarzają zaś niemiecko-anglo-saskie bzdety i piszą prace naukowe, które nadają się tylko na opał. I niestety taka jest prawda.

Ale na końcówkę "-sclo", "-sclus" już nikt nie zwraca uwagi, bo nie pasuje do germańskiej koncepcji. Zatem oficjalnie nie było żadnego "sclo" czy "sclusa", bo był germański "sel". I wszyscy zadowoleni, bo potwierdziła się niemiecka etymologia imienia słowiańskiego władcy. "Sclusa" można zignorować zgodnie z panującą niemiecką wizją starożytnej Europy. Najgorsze jest to, że polscy naukowcy nawet nie postarają się ruszyć głową, aby wpaść na takie rzeczy, jakie opisałem. Muszą to robić pasjonaci-amatorzy, jak forumowicz JarekJ, herod, czy inni, których nicków niestety nie pamiętam i którzy na co dzień mają swoją pracę (ja np. wczoraj do domu wróciłem po 22:00) i którzy za swoją pracę badawczą, czy wpisy na forach nie otrzymują złamanego grosza. Za to miliony ojro otrzymują na swoje pseudobadania różnej maści mierni, bierni, ale wierni niemieckiej wizji Europy doktoranci i profesorowie piszący niebywałe głupoty ku uciesze zachodnioeuropejskich bufonów nasyconych do reszty polskimi kompleksami.

... w zasadzie oni nie piszą... oni kopiują to, co już Niemcy napisali w latach 30-tych...

słowiańskie, polskie, szeleszcząco-dźwięczne "dzi".

Ależ Adrianie! Słowianie w czasach Godegisla NIE mówili po POLSKU! Nie mieli żadnej "szeleszcząco-dźwięcznej" (jak napisałeś) spółgłoski.
To nie jedyny błąd. Obrażasz się na niemieckich i innych językoznawców, a sam co robisz? "Oni poza czubkami własnych, nadętych nosów, niewiele widzieli. A jak widzieli to tylko to, co chcieli widzieć i co im pasowało w z góry przyjętych teoriach.... " -- Sorry, ale to się też stosuje do Ciebie.

Ktoś może powiedzieć: OK. Niech będzie, że Godegisel to Godzisław, Vitoslaus to Witosław (bo któż by inny??? Vite-sel?), ale skąd w takim razie tyle imion o czysto germańskich końcówkach, jak mund, ulf itd.? Odpowiedź moja jest taka: bo słowiańscy władcy czasem (albo dość często w celach np. sojuszy) brali sobie za żony kobiety teutońskie. I czasem dzieciom z tych związków nadawano imiona po kądzieli (mundy, ulfy, wolfy, berty), a czasem po mieczu (miry, sławy, bądy, gniewy). Poza tym jest pewne prawdopodobieństwo, że ludy te i ich języki ulegały mieszaniu i później (np. w Hiszpanii czy Afryce Północnej) trudno było odróżnić łacińskiemu kronikarzowi język słowiański z germańskimi naleciałościami od języka germańskiego ze słowiańskimi naleciałościami. Wszystko to wrzucono do jednego teutońskiego wora i uznano za sprawę dawno rozwiązaną i kompletnie wyjaśnioną. I tak jest do dziś, niestety. A ci co mają inne zdanie, mogą co najwyżej wyżywać się na polskich forach, które i tak mało kto czyta. Do czasu... 

Wojtku! Tego nie wiesz, czy w IV, V lub w VI w. było już "dzi", "sz" czy "ć", bo tego nikt nie jest w stanie sprawdzić. Spójrz na słowo "śnieg" (niem. Schnee) czy "świnia" (niem. Schweine). Dlaczego w polskim jest szeleszczące "ś"? Mało tego: dlaczego w niemieckim (!!!) jest szeleszczące "Sch"?? Zatem nie byłbym taki pewny czy już wtedy nie było szelestów w j. słowiańskich....
Wiem, że moje powyższe posty były zbyt emocjonalne, ale musiałem to z siebie wyrzucić. Nie jestem nadęty i nie widzę tylko czubka własnego nosa. Czytam uważnie, również uwagi krytyczne. I nie chodzi mi, aby pokazywać wyższość swoich koncepcji, ale aby poznać prawdę. Prawda mnie najbardziej interesuje. Po to są te dyskusje, czasem emocjonalne, ale mimo to one coś wnoszą do ogólnej wiedzy. I są ciekawe.

A nawet jakby pominąć tego Godigisela, to skąd wśród władców i osób germańskich imiona Vitislaus, Wislau ("u" zamienne w łacinie z "v" - Wislav), Alamir, Vidimir, Wisimar, Rycimer, Lubinus, Iensericus, Miro, Svinthiliuba??? Proszę, niech ktoś to wytłumaczy. Co do Mieczysława, bo wspomnieliśmy o tym w mailu na private. Nie za bardzo chce mi się wierzyć, aby Długosz wymyślał jakieś słowiańskie imię, zwłaszcza że pisał po łacinie. Po co miałby to robić? Wg mnie, te imię już istniało na długo przed Długoszem. Zauważ, że nikt nie podważa imion typu Alaryk, Alberyk ze spisu Nugenta. Ale jak pojawia się tam imię czysto słowiańskie, to od razu wzbudza niedowierzanie, pojawiają się tezy, że to błąd, że wymysł, że pomyłka. Zatem bądźmy konsekwentni: jeśli odrzucamy imiona słowiańskie ze spisu Nugenta czy rootsweb, to odrzućmy też Alaryka, Alberyka, Jana czy inne... Albo analizujemy całość i zakładamy uczciwość pisarzy i kronikarzy w całości albo traktujemy ich samych i ich dzieła wybiórczo i wybieramy to, co nam pasuje do ustalonych i narzuconych tez. Te drugie rozwiązanie jest wg mnie nieuczciwe i nienaukowe.

Tak jak napisałem w artykule, nie wiem kim byli Herulowie. Nie wiem czy mówili po teutońsku czy słowiańsku (tej terminologii się trzymajmy, bo wyraz "germański" jest niejednoznaczny). Możliwe, że Herulowie byli Teutonami, a nie Słowianami. Możliwe jest, że brali sobie za żony Słowianki (Wandalki) i tym samym czasem nadali dziecku słowiańskie (wandalskie) imię. Możliwe, że potem w drodze jakiegoś sojuszu dynastia herulska przejęła władzę nad słowiańskimi Wandalami ulegając slawizacji (przynajmniej uległa jej panująca dynastia) tak jak miało to miejsce w przypadku Jagiełły i Jagiellonów w XIV/XV-wiecznej Polsce. W każdym razie jest jakieś wytłumaczenie na te kontrowersyjne fakty. Tak samo jak pomieszane imiona: raz teutońskie, raz słowiańskie... Popatrzmy na dynastie Piastów, pomorskich Gryfitów czy książąt meklemburskich. Bogusław, potem Fryderyk, potem Barnim, potem Henryk, potem Kazimierz, potem Otto, potem Bolesław, a w międzyczasie Jan itd. itd...

Dyskusja ciekawa. A w zasadzie ciekawe jest to, co pisze JarekJ czy Suevus. Podziwiam, że ci forumowicze pisali te rzeczy już w 2006 r., a więc wtedy gdy jeszcze nie były rozpowszechnione badania genetyczne. Szacun dla nich!
A co do badań, to zobaczymy co powiedzą na ten temat badania Figlerowicza, Koćki-Krenz i Piontka... Uważam, że jest zbyt wiele przesłanek przeciw teoriom, które każą wierzyć w VI-wieczne przyjście Słowian do Polski. Podstawowe przesłanki: 1) fizyczna niemożliwość zasiedlenia olbrzymiego obszaru wschodniej Europy przez nikomu nieznany mały ludek, który wziął się znikąd. 2) fizyczna niemożliwość, aby wszystkie mieszkające w tej części Europy wielkie, cywilizowane i wojownicze ludy (Germanie, Sarmaci, Celtowie) nagle cudownie zniknęli ulegając ludkowi dzikiemu, małemu, niecywilizowanemu, nieznającemuo technik wojennych i nikomu dotąd nieznanemu. 3) niemożliwa jest tak szybka asymilacja ludów, których nie powinno być na terenie Polski (bo "pustka osadnicza"). 4) a skąd niby ta pustka osadnicza? Bo uciekli przed Hunami? A gdzie się podziali uciekinierzy? Poszli do Afryki? Coś ich mało stąd uciekło, skoro rozpłynęli się w tej Afryce. Źródła mówią o 80 tysiącach... 80 tysięcy z obszaru ponad miliona km2 ??? Z ludów sarmackich do Afryki poszli tylko Alanowie. Co się stało z resztą Sarmatów? 5) co do pustki osadniczej: Hordy dobrze zorganizowanych bolszewików i nazistów w czasie obu wojen św. nie spowodowały pustki osadniczej nigdzie w Europie. Ludzie owszem, uciekali, ale i tak większość pozostawała na miejscu, mimo rozbudowanego aparatu represji, mimo mordów, mimo obozów koncentracyjnych, mimo łagrów, głodu na Ukrainie, więzień i prześladowań. Hunowie musieli mieć chyba dużo lepszy aparat represji, skoro wszystkich stąd wykurzyli. Tylko po co, skoro nawet nie zajęli miejsca tych wykurzonych? A zrobili miejsce dzikusom z Prypeci.
Oj, nie ma sensu pastwić się nad kossinopodobnymi prypeckimi bredniami... Można kilka długich artykułów na temat tych niedorzeczności napisać. 

Z Wikipedii:
"Miecisław lub Miecysław, Miecsław, Miesław – staropolskie imię męskie, złożone z członów Mieci- ("miotać, rzucać") i -sław ("sława"). Mogło ono ulegać również skróceniu do formy Masław, a jednym ze zdrobnień tego imienia jest być może Mieszko.

Miecisław lub Miecysław to prawidłowa forma imienia, które zostało błędnie odczytane jako Mieczysław i w tej formie zyskało popularność."

Zatem Nugent i rootsweb podali w rzeczywistości imię Miecsław / Miecisław. Lecz co to zmienia w konkluzji, że germańscy Wandalowie nosili słowiańskie imiona?

Ależ proszę nie obrażać polskich badaczy. "w zasadzie oni nie piszą... oni kopiują to, co już Niemcy napisali w latach 30-tych" "Polscy kopiści, zakompleksieni, pozbawieni własnego myślenia naukowcy" 

Przyznaję... trochę mnie poniosło... Miałem ciężki, męczący tydzień... Może dobór słów nie był zbyt łagodny, ale jakaś prawda w mojej krytyce jednak jest. Fakty są zaś takie, że na pewne rzeczy trzeba na nowo spojrzeć i próbować nowych interpretacji. Przyznać musisz Michale, że sprawa pochodzenia Słowian nie jest jednoznaczna. Nie zmuszam Cię do uznania moich tez za pewnik, ale przyznaj też, że związki Słowian z Wandalami i pochodzenie samych Wandalów, są zagadkowe.

1) Miesiclaus: taki zapis mógłby być oddaniem imienia "Miesikław", nie "Miecisław". Zeby z tego mieć "Miecisława", trzeba uznać, że zapis Nugenta miał przestawione s/c i poprawić na "Miecislaus".

2) Miceslaus: taki zapis oddawałby imię "Myczesław", "Miciesław" itd. Co by one wszystkie znaczyły?

3) To, że z ogólnosłowiańskiego "ti" zrobiło się "ći" jest lokalnym polskim zjawiskiem. Imię "Miecisław", gdyby było, w czasach Mesiklausa brzmiałoby metislavъ, a może nawet metislavuh (jer ъ miał być może wtedy dawniejsze brzmienie "u") i przez łacinnika zostałoby zapisane jako Metislaus - nie Miesiclaus ani Miceslaus.

Punkt dla naszego autochtonizmu:
http://www.polskieradio.pl/7/179/Artykul/823726%2cSlowianie-byli-tu-zawsze-Archeolodzy-w-szoku
Jest tam link do odsłuchania.

A gdzie wyniki badań genetycznych starożytnych  pochówków szkieletowych na terenie Polski?
Sam kiedyś pisałeś, że Słowianie, to ludzie mówiący językiem słowiańskim.
Czy już w neolicie mówiono takim językiem?

1) Miesiclaus - zapis z rootsweb być może ma przestawione "s" z "c". Jest to możliwe, zważywszy jak dziś zagraniczni dziennikarze przestawiają litery w polskich imionach i nazwiskach. Być może błąd zrobił ktoś dawno temu, być może ktoś współczesny? |
Inne rozwiązanie: "siclaus" bez "i" daje "sclaus", co przypomina "Sclaveni" (pol. Słowianie). ""Scl" w obu przypadkach to słowiańskie "sł".

Zamienianie liter, wstawianie innych liter, tworzenie nowych słów to rzecz normalna w przypadku zapisów łacińsko-języcznych kronikarzy mających problem w zapisywaniu słowiańskich słów. Oto przykłady nazw plemion:

Glopeani - Goplanie (dlaczego "L" jest nie w tym miejscu, w którym powinno???)
Hehfeldi - Hawelanie (tutaj to jest już zupełny misz-masz galacticos...)
Marharii - Morawianie (ni w ząb, ni w dąb...)
Abtrezi - Obodrzyce (mamy tu przesuwkę germańską t > d, zatem bez wątpienia to plemię germańskie ;-) ) Skąd "A"? Skąd "t"? Skąd "z"?
Prissani - Pyrzyczanie
Velunzani - Wolinianie (skąd tam "z"? skąd "u", gdy wyraźnie słychać "i"? Dlaczego "e" jako druga litera, zamiast mocno wyraźnego "o"?) itd. itp...

Zatem w świetle powyższych przykładów, Twoje analizy Wojtku, choć jak najbardziej logiczne, nijak się mają do rzeczywistości starożytnych i średniowiecznych, łacińskich zapisów...

2) to samo, co powyżej... A co po germańsku znaczy "Miceslaus"? Ze "slausa" można zrobić "slave'a", zatem to "niewolnik". Godne imię dla germańskiego wojowniczego władcy ;-) 
Poza tym zauważalna jest Twoja drobiazgowość przy analizie jednej czy dwóch literek w imieniu w kontekście genezy słowiańskiej. Nie widzę jednak tej dokładności przy analizie w kontekście genezy germańskiej, skoro bez żadnego problemu z członu "gisclo / gisclos / gisclus" zrobiłeś "Geselle"... Widzę tu brak konsekwencji w analizie lub jej wybiórczość. Różnica między Geselle, a gisclos jest dużo większa niż między Miesiclavsem / Miceslavsem, a Miciesławem ("u" zamienne z "v"). Patrząc na kontekst nazw plemiennych, możliwe jest tak niewielkie pomieszanie liter w tym imieniu i trudności z jego literalnym, łacińskim zapisem.

3) Doprawdy nie mogę pojąć, skąd wiesz Wojtku, czy w IV w. były jeszcze jery, a jak już to jakie? Skąd wiesz, że nie było już "dz", "dź", "dż", "sz", "ś" itp.? Dlaczego uważasz, że j. polski zaczął różnić się od innych j. słowiańskich dopiero w X/XI w.? (tak mniemam na podstawie innych Twoich poglądów). Wg mnie to mit, którego błędność wynika wprost z błędności teorii allochtonistycznej.
Kolejna sprawa: allochtoniści często powołują się na rzekomy brak słowiańskich hydronimów na terenie Polski. Jakoś nie mogą zrozumieć, że język przez tysiące lat (bo aż tyle prawdopodobnie mają nazwy niektórych polskich rzek) zdążył się zmienić i wyewoluować. Natomiast w kwestii dużo młodszych imion, nie pasuje im zbytnia ich słowiańskość. Bo to niemożliwe, aby imię te już w IV/V w. brzmiało tak silnie słowiańsko. Widzę tu brak konsekwencji w argumentacji.

Wywiad fajny! Słyszałem już dawno temu o badaniach prof. Grzybowskiego z Bydgoszczy. Kolejna przesłanka za autochtonizmem. Genetyka stopniowo, acz skutecznie rozprawia się z prypeckimi mitami. Zrobią to też Koćka-Krenz, Figlerowicz i Piontek, gdy zbadają DNA starożytnych szkieletów. Mając tego świadomość poszukuję śladów słowiańskości w innych źródłach. I stąd moje artykuły, bo mam świadomość że gdy okaże się ponad wszelką wątpliwość, że Słowianie są w Polsce od tysięcy lat (a okaże się na pewno), to na nowo trzeba będzie wszystko po kolei zbadać pod kątem tego, że Słowianie są tu od dawna. Trzeba będzie zbadać imiona, relacje Jordanesa i innych kronikarzy, nazwy plemion itp. Ja, jakby wyprzedzając czas, staram się już to robić - w ramach swoich skromnych możliwości. I jak widać są ślady i poszlaki, że Słowianie byli tu od dawna. Pomijając Miecisława i Godigesella, skąd u Germanów takie imiona: Vitislavs (celowo pisane przez "v"), Wislav (u Nugenta), Alimer (u Nugenta), Lubin(us) (inne źródła - może będzie kolejny artykuł), Svimir(us) (inne źródło), Svered(us) (inne źródło) etc., etc.???

Wislav - Wisław, Wiesław (choćby się skichać, nie da rady z tego zrobić Germańca)
Alimer - Chalimir
Lubin - Lubin
Svimir - Świemir
Svered - Świerad

Jak się przyjrzeć tym wszystkim przesłankom, to coś ich jest niepokojąco (dla allochtonistów) zbyt dużo... A genetyka dokończy dzieła zniszczenia :-)

Panie Jerzy, takie badania zaczynają się w obecnym roku. Wspominałem o tym na początku mojego artykułu "Wenedowie, Wandalowie i Słowianie". Pod tekstem jest link do wiadomości nt. takich badań.

A propos komentarza nr 23: sam niechcący pomieszałem litery w imieniu :-) Nie poprawiam błędu, niech tak zostanie. Napisałem "Miciesław", zamiast "Miecisław". Zatem dowód pośredni na poparcie tezy o możliwej zamianie liter :-)

Jest jeszcze inna możliwość w kwestii imienia "Miesiclaus": brak drugiego "s" przed "c". Wówczas imię te brzmiałoby "Miesisclaus".
Miesi = Mieci
sclaus (sclavs) = sław; analogicznie do Sclaveni = Słowianie, Sclavania = Słowiańszczyzna.

>> skąd wiesz Wojtku, czy w IV w. były jeszcze jery

Z książek, które czytałem, w dodatku ze zrozumieniem. :)

:-) Fajna i konkretna odpowiedź :-) Zastanawia mnie tylko kto i na jakiej podstawie może domniemywać, że Miecisław był na pewno w IV w. Metislavuhem? Może i był, ale np. 500 lat wcześniej... Poczytam te książki, to może znajdę odpowiedź na te pytanie, choć wątpię...
A co z odpowiedziami na inne pytania, które zadałem? Przede wszystkim chodzi o pytanie: skąd u dawnych Germanów imiona, które wymieniłem? Zarówno te z książki Nugenta, te z portalu rootsweb, jak i z innych źródeł? Nie wydają Ci się one zagadkowe? Pytam kolejny raz (zresztą nie tylko Ciebie) i nikt nie spróbował nawet odpowiedzieć... 

W powyższym artykule imię Gundericus (Gunderyk) uznałem za germańskie. Jednak można je też słowiańsko interpretować. Za jego "słowiańskością" wskazywać mogą obecnie funkcjonujące polskie nazwiska: Gontarek, Gątarek, Gondorek, Gondor, Gondro, Gondur, Gondurak, Gontarski, Gontarz, Gondzia, Gondzio itp. Przyznaję jednak, że człon Gunder/Gontar znany jest też w nazwiskach germańskich. Był kiedyś taki słynny duński żużlowiec Erik Gundersen, trzykrotny IMŚ.  

W tych nazwiskach jest rdzeń od imienia Günter, notorycznie niemieckiego/germańskiego, od  starowysokoniemieckiego gund- "Kampf" + heri "Heer". Lub, jak Gontarek, od "gont, gontarz" -- "ten, co kładzie gonty". O słowie "gont" Bankowski pisze, że bywa uważane za wzięte z niemieckiego ("jakiś rodzaj belki"), a sam próbuje znaleźć etymologię polską, wyraźnie na siłę. Słowo nie ma podobieństw w innych słowiańskich, w polskim notowane do XV w., na pewno nie ogólnosłowiańskie, tylko nowotwór polski, na drodze takiej lub innej.
(Careful with that axt, Eugen.)

Jeden z moich znajomych ma nazwisko związane z wyrobem gontów, a w tej wiosce z której pochodzi osiedliło się dużo Niemców i Wołochów (a bynajmniej nie zaliczała się ona do "góralszczyzny"). Niedaleko od niego jest wioska Rzyki, która też słynęła z wyrobu gontów, a kolonizacja wołoska tam była dość mocna (to na bank), wcześniej mogła być też niemiecka (obok elementu słowiańskiego). Ogólnie wyrób gontów w Małopolsce był wiązany z tymi dwoma etnosami, w górach np. nazwa miejscowa Szyndzielnia pochodzi od wołoskiego szindrila - oznaczającego gont. Natomiast samo słowo gont - hmm, prawdopodobnie niemieckie. Choć nie wiem czy "gonty" mają coś wspólnego znaczeniowo z członem "Guntar/Gontar" czy podobnym
Natomiast tworzenie się nazwisk "plebejskich" w Polsce to dopiero XVII/XVIII w. Stulecia po kolonizacji niemieckiej, oraz po najważniejszych etapach kolonizacji wołoskiej (ta ostatnia trwała jeszcze w I poł XVII w.) Stulecia po tym jak różne słowa weszły do języka polskiego i do gwar. Tak że ciężko z tych nazwisk wyciągnąć jakąkolwiek "słowiańskość" słowa "gont"

Przychylam się do Waszej interpretacji. Jest bardziej realna od ewentualnej słowiańskiej, choć człon ten mógł kiedyś znaczyć coś po słowiańsku. Póki nie ma dowodów, że taki człon był i co znaczył, to trzeba przyjąć interpretację germańską/teutońską.

Jest (było) coś słowiańskiego co brzmiało bardzo podobnie!  Kącina, kupiszta; niepoprawnie: kontyna, gontyna
W Krakowie w dzielnicy Salwator jest taka okolica nazywana "Gontyna". Mówi się np. "iść na Gontynę". Od tego nazwę wzięła jedna z tamtejszych ulic. Legenda miejscowa łączyła to z miejscem przedchrześcijańskiego kultu, bez wątpienia słowiańskiego.
O takich rzeczach mało kto wie (ja dowiedziałem się bynajmniej nie ze studiowania historii ale przypadkiem, bo miałem tam znajomych) lub pamięta, a to przecież także część dziedzictwa słowiańskiego, polskiego

Racja, w Szczecinie też jest Gontynka, tyle tylko, że do niedawna Szczecin był niemiecki i nie wiem (nie chce mi się teraz sprawdzać) skąd wzięła się ta nazwa. Zatem sprawę etymologii tego imienia pozostawiam otwartą. W artykule imię pozostaje jako germańskie (w znaczeniu teutońskie). A podyskutować zawsze można.

Wcale bym się nie zdziwił jakby ten przykład szczeciński też był powiązany z miejscem słowiańskiego kultu - a nie z wyrobem gontów. Przecież w Szczecinie była jedna z najgłówniejszych świątyń Trygława! A mogły też być i pomniejsze miejsca święte.
Jasne że można podyskutować - i zawsze warto. Zawsze coś więcej się człowiek dowie - albo może się podzielić wiedzą

Słówko "gontyna" wygląda mi na wynalazek neo-romantyków z końca XIX wieku, jeśli nie później. (Niestety, jego historii ani tym bardziej etymologii nie znalazłem w żadnym z dostępnych słowników.) Biegły polonista by się w naszym gronie przydał.

Wystarczyła Wikipedia, hasło "Chram":

Słowo gontyna jest wyrazem sztucznym, stworzonym ok. 1860, przez Bronisława Trentowskiego, fałszywie odtworzone przez adideację do słowa gont z kronik niemieckich z XII wieku[1].

Trafiony, zatopiony.
Ale co było w owych "kronikach niemieckich"?

Być może. Rzecz jednak w tym, iż tamtejszy kościół Najświętszego Salwatora uważany jest za jedną z najstarszych świątyń w całej Polsce. Najstarsza warstwa archeologiczna świątyni chrześcijańskiej - to II poł X wieku!  Pierwsze świątynie stawiano na starych, "pogańskich" miejscach świętych. Żeby je niejako "zaczopować" i "przejąć" - równając z ziemią stare sarcrum, często wycinając też święte drzewo - jeśli było takowe (na jego miejscu stawiano dzwonnicę). To był chyba najbardziej perfidny sposób do wykrzewienia rodzimej wiary - postawić swoją świątynię na miejscu świątyni "tamtych"
Kącina, ani chybi - w tym konkretnym wypadku "gontyna" to zepsuta wymowa

Dariusz Sikorski, którego link do artykułu wkleiłem parę dni temu, wykazuje, że to jest legenda, to "czopowanie" pogańskich miejsc kultu przez chrześć. kościoły:

01-10-2014. Dariusz Sikorski. Świątynie pogańskich Słowian czyli o tym, jak je stworzono (→ Słowiańskie starożytności)

O ile dobrze pamiętam, konkluzje z konferencji interdyscyplinarnej w klasztorze na Świętym Krzyżu były odwrotne tzn. że to wcale nie jest mit - a uczestniczyli w niej obok elity uczelnianej także bardzo wykształceni duchowni, bo jakże by mogło być inaczej. Ach, w sprostowaniu - nie zawsze wznoszono świątynię dokładnie nad resztkami starszej, pogańskiej - często czyniono to obok, w odległości do mniej więcej kilometra. Tak żeby móc "kontrolować" okolicę
Był też przykład, jak pod dzwonnicą (jednak nie pamiętam nazwy miejscowości) znaleziono korzenie ogromnego dębu. Nazwa miejscowości chyba się kojarzyła... ze żmijem. Czy coś takiego - to już lata temu czytałem
BTW zdarzył się też odwrotny wypadek - w czasie tzw. "reakcji pogańskiej" na Ostrowiu Tumskim, niedaleko od świątyni chrześcijańskiej ... wzniesiono świątynię pogańską. Bo przejęto (czasowo) świętą okolicę chrześcijan (albo raczej - zajętą przez chrześcijan parę dekad wcześniej). O tym była część artykułu S. Moździocha : "Gens perfida et nondum bene christiana -konfrontacja chrześcijaństwa i wierzeń tradycyjnych w państwie pierwszych Piastów w świetle najnowszych odkryć archeologii"

Jeden z czytelników Taraki napisał mi maila nt. imienia Valamir. Napisał tam pewne ciekawostki i spostrzeżenia. Mam nadzieję, że nie będzie miał za złe, jeśli przytoczę fragment jego maila na Tarace. Oto on:

"Valamir – imię króla Ostrogotów panującego w Panonii w latach 447 - 465, brat Thiudimira (patrz powyżej) i Vidimira (patrz poniżej). Valamir był wasalem Attyli – wodza Hunów. [19] Imię te budzi skojarzenia z imieniem Wolimir, Wolemir, Wolmir. Jest to staropolskie imię męskie oznaczające "tego, który woli pokój"."   i dal Pan linka do angielskiej wikipedii, więc go otworzyłem, a tam pisze tak: "Valamir was the son of Vandalarius and cousin to king Thorismund."   Walamir był synem Wandala, a oni wszyscy, ci Wandala synowie i on sam byli Ostrogotami. A to ciekawe...   Po drugie, tak na słuch, imie Valamir jakos tak kojarzy mi się najbardziej z Valamir>Valadymir> Vladymir   Imie Valadymir jest ciagle obecne w słowiańszczyźnie, takie cytaty z netu: "Zwyciężcami zostali Valadymir Timashow z Ukrainy ..." oraz "Name: Valadymir Myrkalo. State of Issue: Pennsylvania. Date of Birth: Wednesday December 29, 1915. Date of Death: November 1977." oraz "Information about Valadymir Redko located in Pompano Beach, FL, US."

Odnośnie tego czy imiona powyższe i imiona z mojego innego artykułu były słowiańskie czy germańskie, proponuję Czytelnikom aby odpowiedzieli sobie jak często imiona te były używane w krajach spoza Iberii i Afryki Północnej. Jeśli ich częste używanie miało miejsce w innych krajach germańskich, to znaczy że przewaga jest po stronie interpretacji germańskiej. Jeśli zaś imiona te były popularne w krajach słowiańskojęzycznych, to powinno to dać do myślenia i zastanowić się czy aby faktycznie nie były to imiona słowiańskie. Ich interpretacja to jedno: jak widać można je tłumaczyć różnorako. Pytanie: gdzie te imiona były częściej używane??? Tu jest istota problemu. Czy np. imię Lubin było używane w krajach germańskich czy raczej słowiańskich? Czy imię Svimir lub Svered/Sverad było używane częściej np. w Szwecji, Norwegii czy Niemczech czy w krajach słowiańskich? Tysiąc książek, głównie niemieckich naukowców to nic w porównaniu z własnym rozumem i z logiką. Czy imiona Godilevva lub Tanca / Danka lub jeszcze Gvalamir/Qualamir (Kwalimir/Chwalimir) były częstsze w krajach germańsko czy słowiańsko języcznych? Czytelniku! Spróbuj sam znaleźć odpowiedzi na te pytania. Z pozdrowieniami. A. Leszczyński  

Dobry przegląd argumentów za auto- i allo-chtonizmem (Słowian w Polsce) jest tu:
http://archeowiesci.pl/2013/01/28/genetycy-o-pochodzeniu-slowian/comment-page-5/

Btw. Autor, Wojciech Pastuszka, pisze tam tak:

Wedle Prokopiusza germańscy Herulowie mieli pomaszerować znad Dunaju na północ idąc przez opustoszałe ziemie dzisiejszej Polski ku Skandynawii.

Tak, ale KTO Prokopiuszowi zameldował ze Skandynawii, że Herulowie już wrócili? -- Cała ta historia o przemarszu Herulów od początku musiała być wymysłem, Prokopiusza lub jakiegoś jego informatora. (Zresztą to nie ja zauważyłem niedorzeczność opowieści Prokopiusza. Ale nie pamiętam, u kogo wyczytałem :)
Przyczynek do uporczywości trwania naukowych mitów.

po kilkudniowej przerwie podczas której upajałem się radością z powodu zdobycia po 31 latach przez Stal Gorzów Drużynowego Mistrzostwa Polski na żużlu :-)
Pewien forumowicz, którego już nie ma na forum podał germańskie interpretacje tych imion. Jeden z czytelników poradził mi, aby napisać nowy artykuł na ten temat i aby w formie tabelki wypisać poszczególne imiona oraz aby w dwóch kolumnach podać interpretacje germańskie jak i moje - możliwe słowiańskie. Każdy mógłby sobie je porównać i próbować wyrobić własne zdanie.
Pragnę podkreślić, że nie każdej mojej interpretacji jestem pewien. Sam też mam wątpliwości, jednak w wielu przypadkach większe wątpliwości wzbudzają we mnie interpretacje germańskie.

Nie chcę się tu rozwodzić, ale moje wątpliwości wzbudzają np. takie imiona jak np.: Coniaricus, Svimirus, Sveredus, Crescemirus, Lubinus.

Coniaricus - wg germańskiej interpretacji imię pochodzi od wyrazu "gujnar". Pan xyz nie podał co oznacza ten wyraz. W e współczesnych słownikach języków germańskich tego słowa nie idzie znaleźć. Do literatury teraz nie sięgnę z braku czasu. Ale niech każdy sobie porówna które imię bardziej przypomina wyraz ze starożytnych zapisów: czy zachodniosłowiański Koniarek czy germański Gujnarix / Gujnaric bardziej przypomina imię Coniaricus / Coniaric?

Svimirus - od pgerm. *swe- "własny, swój" + mirus, mero, z pgerm.  mērjaz "słynny, sławny". Na początku chciałem zapytać w jakim współczesnym języku germańskim wyraz o znaczeniu "własny, swój" zbliżony jest do wyrazu "swe-"? W żadnym. Za to wyraz ten jest identyczny ze słowiańskim "swój, swego, swojego, swe". Drugie takie same pytanie dotyczy słowa "mir"? Czy we współczesnych językach germańskich wyraz ten nadal funkcjonuje? Nie. Czy wyraz "merijaz" funkcjonuje? Nie (ciekawe czy taki wyraz w ogóle kiedykolwiek funkcjonował? Odtwarzać to sobie można różne cuda, lecz dowodów na istnienie pewnych odtwarzanych wyrazów nie ma. To tylko spekulacje i czyjaś wyobraźnia). Czy w którymś z j. germańskich imię Svimirus było kiedykolwiek używane lub znane? Czy były historycznie poświadczone osoby wśród Anglów, Sasów, Niemców, Skandynawów o tym imieniu? Ja nie znalazłem, jak ktoś znajdzie, to proszę o informację. Natomiast każdy nawet średnio zorientowany w tej tematyce wie, że imię Świemir / Svemir / Svimir to imię typowo słowiańskie. Wg germańskiej interpretacji imię te znaczy - no właśnie, co? "Własna sława"? "Swoja sława"? "Własny sławny"? Dziwne znaczenie... Interpretacja słowiańska jest bardziej sensowna.

Sveredus - to samo tyczy się imienia Sveredus. Gdzie dzisiejszy człon "swe" w j. germańskich? Istniał taki w ogóle czy to też "odtworzenie" niemieckich językoznawców? Czy imię te istniało kiedykolwiek w jakimś dawnym lub obecnym j. germańskim: niemieckim, angielskim, islandzkim, szwedzkim, duńskim, norweskim? Ja nie znalazłem, ale mogę się mylić. Jak ktoś znalazł, to proszę o info. Natomiast każdy bez problemu znajdzie te imię w j. słowiańskich jako Świerad / Sverad.

Crescemirus - tutaj germańska interpretacja to już jakieś istne "novum phantasiae". Germańscy etymolodzy kompletnie nie poradzili sobie z jego germańską etymologią, więc wymyślili sobie etymologię łacińsko-germańską: Crēscemirus, od łac. crēscere + germ. mêreis ‘sławny’ ( moje pytanie: mereis czy merjaz czy merijaz jeszcze indziej, bo już się pogubiłem w tym, co odtworzyli różni etymolodzy-językoznawcy?). Zatem jak nie da się za nic germańsko zinterpretować danego imienia, to można etymologię germańską połączyć z inną - jakąkolwiek, choćby marsjańską, byleby tylko nie ze słowiańską. Moje zdanie jest takie, że łaciński pisarz, który te imię zapisał miał trudności z zapisem słowa słowiańskiego, więc je dla ułatwienia częściowo zlatynizował. Pisałem o tym wielokrotnie i podawałem przykłady ze średniowiecza jak łacińscy / greccy, a potem niemieccy kronikarze przekręcali słowiańskie słowa tworząc niebywałe "potworki" językowe, które były ciężkie do zinterpretowania. Crescemirus po słowiańsku to prawdopodobnie Krzesimir. Tutaj słowiańskiej etymologii nie trzeba łączyć z inną, bo imię te doskonale tłumaczy się na gruncie słowiańskim. I tradycyjne pytanie: czy imię te poza Iberią było używane w państwach germańskich, takich jak np. Niemcy, Anglia, kraje skandynawskie? Jak ktoś wie, proszę o info, bo to że Krzesimir był znanym imieniem w krajach słowiańskich, to raczej udowadniać nie trzeba.

Lubinus - W zasadzie też dałoby się je germańsko zinterpretować, wszak "lieben" to "lubić, kochać, lubować". Ale pojawia się zasadnicze pytanie: czy imię Lubin było znane w krajach germańsko-języcznych? Czy zachowało się w formie nazw miejscowych? Ja poza łużyckim Lubinem (niem. Lübben) nie znalazłem. Zatem jest to typowo słowiańska nazwa miejscowa i osobowa. 

Dumerit - "od pgerm. *dume- ‘?’ + *rêðaz ‘counsellor’ ". Ang. counsellor = pol. doradca. Tłumaczenie pierwszego członu "dume-" to "?".... Już ten pytajnik daje do myślenia, bo germańscy językoznawcy mają problem z interpretacją tego członu. Może to słowo "głupi" - niemiecki "dumm", holenderski/niderlandzki "dom", duński, szwedzki i norweski "dum"? Znaczenie germańskie: "głupi doradca". Piękne germańskie znaczenie! A może to "katedra" (niem. Dom)? Czyli może to "doradca katedralny"?
A tak na poważnie zadaję te same pytanie ponowne: czy imię Dumerit (lub jakieś podobne) było znane w krajach germańsko-języcznych? Ktoś wie?
Natomiast na gruncie j. słowiańskich imię te nie napotyka problemów interpretacyjnych i człon "dume-" można łączyć ze słowiańskim "doma-" (patrz artykuł).

To. że naszą historię, nauczaną od przeszło 100  lat bez korekt, wykombinowali z sufitu austriaccy i pruscy fachowcy, nie ulega wątpliwości.

Gualamirus, Gualamira, Gvalamirus, Qualamirus itp. - interpretacja germańska: PGmc *walaz ´the slain, battlefield´ (pol. zabity, pole bitwy), or *walhaz ´Celt´:, protogermánico *Walameraz "Famoso" (pol. sławny, słynny); mir (od wspomnianego merijaz - "sławny, słynny").
Możliwe znaczenia germańskie:
1. Słynny zabity - jak można nadać takie imię dziecku? Zatem narodziło się, zabito je, stało się słynne, a potem nadal żyło??? Jak ktoś może mi to wytłumaczyć, to będę wdzięczny. Chyba, że coś źle przetłumaczyłem lub zrozumiałem. Proszę o pomoc.
2. Słynne pole bitwy - ??????? Jak dla mnie to kompletnie absurdalne znaczenie. Ale może takie imiona były popularne u Germanów? Ktoś wie?
3. Słynny słynny - nie dość, że słynny, to jeszcze raz słynny. A może "słynny sławny" - tak słynny, że aż sławny? Mega sławny? Extra sławny? Super sławny? Możliwe. Proszę to jednak porównać z możliwym znaczeniem słowiańskim (patrz artykuł i imię Kwalimir / Chwalimir / Chwałamir). Które ma logiczniejszy sens?

Na koniec pytanie tradycyjne: czy w państwach niemiecko-, anglo- lub skandynawsko-języcznych imię te było znane? Używano go? Ja nie słyszałem, ale może jakaś istotna w tej kwestii wiedza mnie ominęła?

Te niemieckie naukowe teorie są osadzone na tak miałkim gruncie, że zwykły "pasjonat-amator" taki jak ja, może bez problemu w logiczny sposób podważyć zasadność naukowych niemieckich, hiszpańskich czy włoskich interpretacji.
Reasumując: powtarzam to od dawna - coś jest nie tak z oficjalną wersją historii, którą bez nas Polaków napisali niemieccy XIX-wieczni naukowcy i narzucili ją reszcie świata. Zbyt wiele jest przesłanek świadczących o śliskości, a nawet absurdalności tych teorii.

Fonso - bez "-o" to Fons = Wąs.
Fonsinus - bez "-us" to Fonsin = Wąsyn lub Wąsin (końcówka "-in / -yn" często spotykana w nazwach słowiańskich miejscowych lub osobowych).
Fonsellus - bez "-us" to Fonsell = Wąsiel (dziś polskie nazwisko:
http://www.moikrewni.pl/mapa/kompletny/w%25C4%2585siel.html

Jakie odpowiedniki mają powyższe imiona w j. germańskich? Być może mają, ja nie mówię, że nie. Pytanie jednak: jakie? Czy powyższe końcówki tych imion również są często spotykane w nazwach miejscowych lub osobowych w j. germańskich? 

To dosyć ciekawa próba z  tym imieniem Gualimirus - jak by ugryźć pochodzenie imienia, biorąc "na logikę" jego możliwe znaczenia w rożnych językach. Przypomina mi się przykład nieco odwrotny, wołoski - Thocomerius, niekiedy tłumaczone jako słowiańskie Tihomir. W słowiańskiej etymologii to by było coś w stylu "Cichy pokój" i występowało też gdzie indziej. Ale "cichy pokój" u u Wołochów - seriously? ;) Już sobie wyobrażam, jak by niby ci nasi nieco drapieżni przodkowie mieli traktować poważnie kogoś o takim imieniu ;)Tylko ża powstawał wtedy problem - czemu zapisano jako "Thocomerius" a nie "Tihomerius"?
Bo naprawdę było Toq-tämir - "hartowana stal". W językach dzieci Stepu, które lubowały się w tego rodzaju imionach i tytułach (np tarkhan), powiązanych często gęsto z kowalstwem. O wiele bardziej pasuje - no i "godniej" brzmi., przynajmniej jak dla mnie - jest hyr :) 
Toteż myślę, iż mozna zastosować podobną regułę do imion o spornej etymologii słowiańskich lub germańskich

Warto też wspomnieć o imieniu Wanda pominiętym w artykule. Imię o niejasnej etymologii. Podejrzewa się, że stworzył je w średniowieczu Wincenty Kadłubek. Problem w tym, że wspominają o nim również inni średniowieczni autorzy. Zatem istnieje podejrzenie, że imię te naprawdę istniało. Znane jest z legend - SŁOWIAŃSKICH legend (aby nie było wątpliwości). I co znamienne: te imię także występuje wśród "germańskich" imion z Iberii (Hiszpanii). Przypadek? Pomyłka?

Germańska etymologia pochodzi od słowa *kunjan ´tribe, nation´ (pol. plemię, naród). Zatem jest to "Plemioryk / Plemiorek", tudzież "Narodoryk / Narodorek".
Mam wrażenie, że niektóre etymologie germańskie (teutońskie) są zbyt naciągane i przez to wywołują śmieszność. Zupełnie inaczej jest, gdy uwzględnimy możliwości słowiańskich interpretacji. Wówczas w wielu przypadkach nie ma problemu z ich odszyfrowaniem. W dodatku imiona te są poświadczone licznymi przykładami z terenu, z którego się wywodzą (z terenu państw słowiańskich), a zarazem nie występują ani nie występowały na terenie państw germańskich (teutońskich). Logika jest tu aż nadto wyraźna.

przegląd naukowych etymologii gockich imion Gotów zanotowanych od Hiszpanii pod Afrykę, które A.L. w artykułach podaje jako słowiańskie

na -mirus, z pgerm. *mērjaz ´sława´, ´sławny´
Crēscemirus, od łac. crēscere + germ. mêreis ‘sławny’. Jest to według Becker 2009 hybryda leksykalna (łacińsko-germańska).
Ragimirus od ragi- (z perm. raginab ‘ogłaszać’) + -mirus ‘sławny’
Onemirus, od on-/un- (z pgerm. hūnaz ‘cub’, ‘Hun’) + sufiks –mirus (z pgerm. *mêrija-z) ‘sławny, wybitny’
Rademirus, od rad (z pgerm. –rēdaz ‘ogłaszać, głosić’) + sufiks -mirus ‘sławny’
Suimirus, od pgerm. *swe- "propra’ + mirus, mero, al PGmc÷ mērjaz "fama, elstara"
Uittimer, od vitt-, vikt, pli posta vit-, z pgerm. *witjan "kompreno’ + sufiks mirus, mero, z pgerm. *mērjaz ‘fama, elstara’
Teudemir Theodemir, od teud-, teod-, Ted-, wtórnie teo-, z pgerm. *þeudō "naród, plemię", þeudanaz "reĝo" + sufiks sufiks mirus, mero, z pgerm. *mērjaz ‘fama, elstara’
Sundemirus, od sund-, sunt-, z pgerm. sunþiz "Suda" + sufiks mirus, mero, al PGmc *mērjaz "fama, elstara’
Suniemirus, od suni-, seni-, sani-, soni- z pgerm. sunjō "vero" + sufiks mirus, mero, z pgerm. *mērjaz ‘fama, elstara’
Gunthimer was King Geilimer’s brother  (< P-Gmc. *gunþjô ‘battle’ + *mêrijaz ‘famous’)
Thiudimir, od thiudi- ‘?’ (jak w imionach typu Thiudi-goto) + *mêrijaz ‘famous’
Vidimer, Vidimir, Widemeres, od Vit(t)i- ‘stratel’, z pgerm. *weiti-
*wîti- ‘combat’ + *mêrijaz ‘famous’
-mirus, z pgerm. *mērjaz ´sława´ w drugim członie
Victemirus, od vitt-, vikt, vit-, z pgerm. *witjan + mirus, mero, z pgerm. mērjaz
Gualamirus., Gualamarius m, Gualamira f; Gualamirus, Qualatrudia, Qualavara, Valarius; vala-, guala-, quala-, to PGmc *walaz ´the slain, battlefield lub *walhaz ´Celt´:, imię kontynuuje pgerm. *Walameraz
Vistremiro, od vistr-, iustr-, z pgerm. westraz "zachodni" + -mirus, mero
Rademirus, od rad (z pgerm. *redaz ´advice´ + -mirus
Ragimirus od ragi (z pgerm. raginab ´advice, decision´) + -mirus

na -ric-/ric, ~ z goc. –rix, pgerm. *-reiks (zapisy z łac. sufiksem -us i gr. -os)
Coniaricus > *Gujnarix, od pgerm. *gujnar + *rix
Gaisericus, Gezericus, Gezevricos, Gensericus, Gezerichos, goc. *Gaisarix od P-Gmc. *gaiza- ‘spear’ + *rîka-z ‘mighty, king’)
Monderico, *Môðerix, z pgerm. *mōd-, *môða- ‘courage’ = -rix, j.w.

-rit / -rit (*-riϸ), od z *pgerm. *rêða-
Dumerit, od pgerm. *dume- ‘?’ + *rêðaz ‘counsellor’
Geisirith z pgerm. *gaiza- ‘spear-point’ bloom’ + *rêðaz ‘counsellor’
Sinderith, *Senderit, od Sind-, jak w Sindila, Sinthila, z goc. sinϸs (jak w Ariarith, Blumarit, Lendarit, Nanderit, Vitarit) ~ germ. Wiljariϸ, co w łac. jako Wiliarit

-isklos/isklus, z goc. (g)isclus (z pgerm. *gīslaz) ‘hostage, sprout’.
Odisclus z aud-/od- (z pgerm. *audaz) ‘zdrowy’ + sufiks -gisclus
Ranisclus, od Rana-, ranio-, ra-, od pgerm. *ranjanan + sufiks -isclus
Vitisclus, Vistisclo , od vist-, iust-, z pgerm. *westan + sufiks -isclus
Godigisclos z pgerm. *gôða- ‘good’ + *gîsila- ‘arrow’

-sinda:
Godesinda, od 1) *gôða- ‘good’ + sufiks -senda, -sinda, z pgerm. *senϸ-o ´companion´ lub *swenϸ-o ´strong´. Albo 2) pgerm. stem *gôða- ‘good’ z łacińskim sufiksem.

-ila:
Gramila od gram-, z pgerm. *gramaz ´furious´ + sufiks zdrabniający -ila;
Gudila, od pgerm. *gôða- ‘good’ + sufiks -ila
Swintila (Suintila, Swinthila, Svinthila), od suinthi- (z pgerm. *svinϸa) + sufiks –ila. Wariant Svinthilanus ma sufiks łaciński.

-eus
Gudisteus, od *gôða- ‘good’ + sufiks *þewaz ‘slave, dedicated’

Inne:

Guderedus od god-, gud-, later go-, gu-, z pgerm. *gōdaz ´good´:

Merobaudes, od pgerm.  *mêrija- ‘famous’ + *bauðiz ‘master’

Ragesindus , od ragi- (z germ. *raginab) ‘ogłaszać, decydować’, + sufiks -sendus/sindus (z pgerm. *senþaz) ‘towarzysz’

Sindivult frod pgerm.  *sinþa- ‘travel, path’ + *wulþu- ‘glory’

Sisebut, od sis-, sisu "funebra kanto, rito" + sufiks - butus, z pgerm. *bōtō "profito, utileco

Sueredus, od pgerm. *we- "propra"  + sufiks -redus, radus, ridus, wtórnie: reu, z pgerm. *rēdaz

Tanca (Tanka, Tanca, Tankila, Tancila), ...is the hypocoristic of *þanka- ‘thank’;

Uita, od vit-, wtórnie vid-, od pgerm. *witan "scio"

Visandus, od visand-, z pgerm. *wisundaz "bizono":

Fonsinus (Fonso, Fonsa, Fonsinus),  od fons-/funs-, z pgerm. *funsaz "fervora, preta", ‘eager, ready’. Wariant Fonsellus ma sufiks łaciński.

Plus gockie imiona na -gais (--> niem. -ger i -gar): Andragais, Ariogais, Hariogaisus, Luniogais, Radagais. Mają pierwsze człony Andra-, Ario-, Lunio- i Rada-, i drugi *-gais. Imię Radagais od Rada- (z Ratha- albo Hrada-), zachowanego w s-g-niem. Raato, Raad-frid, Raad-ger, Raat-pald, Raad-pulc, Raad-gar i in.

Podaję też bibliografię, jaką znalazłem na temat imion Gotów, do przeczytania dla chętnych zgłębiać ten temat:

Becker L., Hispan-romanisches Namenbuch, Tübingen 2009
Förstemann E.W., Kaufmann H. (hrsg.), Altdeutsche Personennamen Erganzungsband, 1968
Kremer D., Die germanischen Personennamen in Katalonien. Namensammlung und Etymologisches, ....
Köbler G., Gotisches Wörterbuch, Leiden 1989
Wagner N., Ostgotische Personennamengebung // Nomen en gens, hrsg. P. Geuenich, W. Haubrichs, J. Jarnut, Berlin – NY 1997
Francovich Onesti V., The Language and Names of the Vandals // Das Königsreich der Vandalen, Karlsruhe 2009.
Francovich Onesti N., Tracing the language of the Vandals // The Vandals and the Sueves, ed. by G. Ausenda/ S. Barnish / A. Rodolfi, San Marino-Woodbridge
Nedoma R., Personennamen in südgermanischen Runeninschriften: Studien zur altgermanischen Namenkunde I,1,1, Universitätsverlag Winter, 2004
Nedoma R., Südgermanischen Runeninschriften // Alfred Bammsberger (ed.) et al., Das Fuϸark und seine einzelsprachlichen Weiterentwicklungen, Berlin 2006
Nedoma R., Die voraltfriesischen Personennamen der Runeninschriften auf dem Webschwert von Westeremden, dem Schwertchen von Arum und anderem Denkmälern // Advances in Old Frisian Philology, bd. 2, 5. Heft, Amsterdam – NY 2007
Reichert H., Sprache und Namen der Wandalen in Afrika // Namen des Frühmittelalters als sprachliche Zeugnisse und als Geschichtsquellen, pod redakcją Albrecht Greule,Matthias Springer, Berlin 2009

Oczywiście nie dotyczy to A.L., któremu żadna bibliografia nie jest potrzebna, bo sam wie wszystko najlepiej i chętnie obrazi każdego, kto zwróci mu uwagę, że tym co wypisuje wprowadza wiele osób w błąd. Dezinformuje. Więcej komentarzy z mojej strony nie będzie, niech A.L. kontynuuje sobie swoją wojenkę z auto- czy allochtonizmie, ale niech przynajmniej wulgarnie nie kłamie. Nie ma znaku równości i nie na równych prawach można podawać dywagacje ignoranta (i to jeszcze buńczucznego) a wyniki badań specjalistów. Jeśli Taraka udziela miejsca takim niepoważnym autorom to jej sprawa i ja kończę tu zaglądać. Do widzenia.

Wiele z tych imion to przypuszczam imiona pochodzenia słowiańskiego. Wg mnie: 
59. Crescemirus - Krzesimir, Ragimirus - Radzimir, Rademirus - Radomir, Onemirus - trudno powiedzieć, ale słowiańska końcówka -mir (Onemir ?), Uittimer - Wicimierz, Witomir; Teudemir - Tadzimir, Sundemirus - Sędzimir, Vidimir - Widzimierz, względnie Włodzimierz, Władymir; Victemirus - być może połączenie germańskiego i słowiańskiego członu, Gualamirus - Chwałomir, Sławomir; Valarius - to chyba z italskiego Valerius; Vistremiro - Wystrzemir (?), Bystrzemir;  
62. Merobaudus - Mirobąd(z) (?), Ragesindus - Radzisąd, Radosąd, Radosław, Radzisław , Sindiwult - Sędziwój, Sueredus - Swarędz, Uita - Wid (jak w końcówce od Świętowid) lub Witosz, Radagais - Radogoszcz.
Tak to mniej więcej widzę. Wiele dawnych słowiańskich imion jest "zaklętych" w nazwach miejscowości, stąd końcówki np. -bąd.

Z pozdrowieniami dla wszelkich "wielkich naukowców" allochtonistów od amatora-nieuka :-)

http://historia.wp.pl/title,Wyniki-badan-DNA-wskazuja-ciaglosc-genetyczna-mieszkancow-Polski-od-czasow-starozytnego-Rzymu,wid,17000714,wiadomosc.html?ticaid=113b9d

Dodam, że takich artykułów będzie coraz więcej. Nic i nikt tego nie zatrzyma :-) Pozostanie tylko wycie na pustyni xyz´ów i im podobnych frustratów. Allochtonistyczne prypecko-kossinowskie brednie zdychają na naszych oczach :-)

Podejrzewam, że jak na naszych oczach umierają bajki o "pustce osadniczej", o "masowym napływie Słowian", o "boomie demograficznym", o "masowej ucieczce Germanów i Kasjopejan" to kossinowsko-prypecko-adolfowe towarzystwo wzajemnej adoracji wymyśli sobie nowe bajeczki. Np. o tym, że owszem jest ciągłość osadnicza, ale ci nasi przodkowie j. słowiańskimi zaczęli mówić nagle dopiero w VI w. Nauczyli ich tego języka reptilianie przybyli z Galaktyki XYZ. Przed VI wiekiem nasi przodkowie mówili jak powszechnie wiadomo po wenecko-italsku, iliryjsko-buszmeńsku, germańsko-marsjańsku, ugrofińsko-papuasku i bałtyjsko-bangladesku.
Z pozdrowieniami dla pięknego miasta Libiąża :-)

Tutaj na stronie 98
http://ia600305.us.archive.org/0/items/wrterbuchderal00scho/wrterbuchderal00scho.pdf

znalazłem takie oto imię: Gaeobomarus (zapis łaciński). Inne (greckie) wersje tego imienia to: Gaiobomaros, Gaibomaros, Gebomaros, Gabiomaros. Ponieważ imiona te zapisano pierwotnie greckimi literami, to można je przeliterować na alfabet łaciński również w ten sposób (grecka "β" (beta) oznaczająca zarówno łacińskie "b" jak i "w" lub "v"): Gaiowomaros, Gaiwomaros, Gewomaros, Gawiomaros. Czyż nie jest to słowiański Gniewomiar, Gniewomir?
Proszę zwrócić uwagę ile jedno imię miało greckich wersji zapisowych. Proszę spojrzeć jak zagraniczni kronikarze przekręcali imiona słowiańskie, jak trudno im było literalnie zapisać ich brzmienie. I jak później łacińscy kronikarze zapisywali te imię. Jak z pierwotnego Gewomarosa (Γϵβομαρoσ) powstał potem łaciński "potworek" Gaeobomarus. Jeśli nie sięgnie się do pierwotnego źródła trudno jest z imienia Gaeobomarus wyprowadzić Gniewomira. Jednak zanalizowanie różnych zapisów tego imienia pozwoliło na taką interpretację. Jak podaje w powyższym linku niemiecki autor niniejsze imię nosił król Kwadów. 
Na koniec taka moja uwaga: szykujcie się państwo historycy do pisania historii na nowo, bo ta obecna pełna jest półprawd, nieprawd, mitów i absurdów. Potężna praca przed Wami, bo wszystko trzeba będzie na nowo analizować. Łatwe to nie jest patrząc na potworki, jakie stworzyli łacińscy i greccy pisarze wieki temu.

Były tu już mocne spory nt. imienia Godegisel. W tej samej książce niemieckiego (a jakże!) autora są różne greckie wersje tego imienia. I proszę - oto rzecz niesłychana, jedna z wersji to (odtworzenie literalne z greki): Godidisklos ("d" zamiast "g") i co ważniejsze - Goidisklos. Goidi- (słow. Godzi-), sklos (słow. sław). I gdzież tu germański "gisel", "geselle"? Jednak na coś się ci dawni Niemcy przydali - przynajmniej zapisali różne wersje dawnych "germańskich" imion. Dzięki temu łatwiej je interpretować, bo istotnie z mocno przekształconego imienia Godegisel ciężko jest wyprowadzić Godzisława, ale z Goidisklosa dużo łatwiej.
A ja zapytuję polskich historyków i językoznawców: który pokusił się o analizę tych imion na podstawie najstarszych zapisów?
Dla ułatwienia: strona 111/112 powyższego linku.

W przypadku tego imienia nie wyrokuję, ale zadaję pytania, bo sam nie jestem pewien jak je interpretować. Podkreślam: moje dociekania mogą być mylne, ale pragnę zwrócić na coś uwagę. Oto zapis grecki imienia Filimuth: Φιλιμουϑ . Czytamy to Filimuth / Filimut.
Zastanawia mnie greckie "ου" czytane jako "u". Greckie "o" czytane jest jako łacińskie "o", zaś "υ" jako "u" (kiedyś) oraz "y" (dziś). Zatem dawniej "ου" winno być czytane jako "ou" lub "u", dziś jako "oy" lub "y". Może dawniej zapisano "ου" właśnie po to, aby przeczytać to jako "y"? Gdyby przeczytać to jako "y" mielibyśmy postać Filimyth. Na końcu jest grecka "ϑ" (theta). Dlaczego "theta", a nie "τ" (tau)? "Tau" to czyste "t", zaś "theta" to takie jakby angielskie "th" brzmiące wręcz jak sepleniące "s". Gdyby "thetę" przeczytać jako "s" mielibyśmy brzmienie Filimys. Końcowe "mys" kojarzyć się może ze słowiańskim "mysł". Końcowe słowiańskie "sł" brzmi bardziej sepleniąco niż same "s" i bardziej przypomina "th". Zatem któż to? Filimysł? Wielimysł? Wielomysł?
Być może się mylę? Nie wiem. Jednak, gdy autochtonizm Słowian się potwierdzi, a tym samym gdy słowiańskość Wandalów, Swebów czy Sarmatów stanie się faktem, to szukanie słowiańskich etymologii dawnych ich imion stanie się koniecznością, a nie tylko alternatywną ciekawostką.

Pomijając słowiańsko brzmiące imiona warto też zwrócić uwagę na starożytne nazwy plemienne i geograficzne z terenu Polski. Np. istnieje taka nazwa jak "Sidonowie" zapisywana tak: Seidinoi, Sideinoi, Sidonoi, ale też Seibinoi / Seiwinoi i Sibinoi / Siwinoi. Końcówka "-in" w tych nazwach to końcówka typowo słowiańska znana z bardzo licznych geograficznych nazw własnych na Słowiańszczyźnie. Nie ma ona nic wspólnego z teutońską (niemiecką) "germańskością". Sidonowie to plemię żyjące, jak się uważa w okolicach Bałtyku, gdzieś na Pomorzu. Moją uwagę zwraca jedna z form tej nazwy - Siwinoi, którą można wyprowadzić następująco: Siwinoi -> Siwin -> Świn -> Świna. Może to Świnowie - mieszkańcy ziem nad Świną - odnogą Odry wpływającą do morza w dzisiejszym Świnoujściu? A może to Szczecinianie? Od "Seidin"? Seidin = Szczecin? Być może... W każdym razie końcówka "-in" jest końcówką słowiańską, a nie teutońską w nazwach geograficznych i nazwy te winno się interpretować wedle etymologii słowiańskiej.

W starożytności zapisano też nazwę Svarines. Bez końcówki -es, mamy typowo słowiańską nazwę Svarin. Źródła podają, że ci Svarinowie (Swarynowie, Swarzynowie) mieszkali gdzieś między Łabą, a Bałtykiem. Nazwa plemienna pochodzi najprawdopodobniej od nazwy grodu. Svarin to prawdopodobnie Swarzyn - dzisiejszy Schwerin - stolica niemieckiej Meklemburgii-Pomorza Przedniego. Gród ten w średniowieczu stanowił silną siedzibę słowiańskich Obodrytów walczących dość długo z Niemcami i opierających się chrystianizacji. Dziś na zamku w Schwerinie stoi pomnik księcia Niklota - obodryckiego władcy, od którego wywodzi się dynastia zgermanizowanych książąt meklemburskich, panujących tamże aż do 1918 r.
Czy Svarin to germańska (teutońska) nazwa? Tu także końcówka "-in" jest typowo słowiańska, choć są i tacy którzy próbują nawet to wywieść od j. pragermańskiego (sic! :-). Skąd zatem tego typu nazwy słowiańskie w starożytnych greckich i rzymskich kronikach? W dodatku nazwy te są kojarzone z plemionami w okolicach Łaby, Odry i Bałtyku. Jakim cudem, skoro prymitywni Słowianie siedzieli wtedy jeszcze nad Wołgą lub Prypecią i dziergali prymitywne łapcie? Może to przypadek? A może znowu kronikarz się pomylił?

Jak można wypisywać coś takiego? Nierozpoznany zacytował fakty lingwistyczne.
Ja tylko dodam że ideologiczne łączenie wszystkich Germanów z Niemcami jest właśnie powielaniem historycznej  narracji nazistowskiej.
Goci, Wandalowie, Burgundowie, Gepidowie, Herulowie, Skirowie- należeli do dziś wymarłej wschodniogermańskiej grupy językowej. Historycznie nie mają nic wspólnego z Niemcami.
Język Gocki jest znakomicie poświadczony źródłowo- Biblia Wulfuli. Jest bez rzadnej wątpliwości germański. Zdecydowanie słabiej znany jest wandalski- ale i tu zarówno na podstawie zachowanych szczątków językowych jak i relacji pisarzy z epoki (Prokopiusz z Cezarei "są z Arian wiary i mają jeden język o nazwie gocki". )- wiemy że też był wschodniogermański(wiele wnoszą odkrycia archeologiczne inskrypcji w Afryce Północnej).
Jak wyglądał język Słowian 1500 lat temu- to żadna tajemnica. Wiedza jest obszerna.
W ogóle radzę zapoznać się z lingwistycznym pojęciem "Metoda Porównawcza".

Godegisel- (w formie zlatynizowanej Godigisclos lub Godegisilus).Typowe imię dwuczłonowe: gôða- ‘good’ + gîsila- ‘arrow(Dobra Strzała).
P.S. Te wyniki DNA to żadne zaskoczenie bo... badano MtDNA. Mitochondrium jest przekazywane tylko z matki na córkę. Europejki od Szwecji po Italię są ze sobą genetycznie bardzo blisko spokrewnione. Z mężczyznami już tak nie jest. Dla migracji plemion badanie MtDNA nic nie wnosi, bo kobiety przez wieki były towarem...
Tak wygląda kobieca mapa genetyczna Europy http://www.eupedia.com/europe/maps_mtdna_haplogroups.shtml

Panie Zdziwiony! Bzdury to raczysz Pan pisać. Powyżej jest napisana wersja imienia "Godegisel". Brzmiała ona: "Goidisklos". I gdzie tu Twoja "gisila"?
Co do języka wandalskiego, to do dziś znany jest on jako dialekt j. słoweńskiego z Prekmurje. Miałem nawet napisać na ten temat artykuł podając liczne stare książki tego języka przy czym przymiotniki "Słowiański", "Windyjski" i "Wandalski" są tożsame. Zresztą niedawno byłem w Słowenii i trochę pozwiedzałem ten kraj. Ponadto również Słowianie Połabscy oraz Polacy nazywani byli (i nadal są) Wenedami, a w wersji łacińskiej - Wandalami. Imiona z powyższego artykułu wziąłem z portalu genealogicznego oraz z książki Th. Nugenta, której w Polsce nikt nie ma odwagi przetłumaczyć, a która opisuje historię Wandalów i ściśle łączy ją z historią Słowian Zach. Zresztą nie tylko on to zrobił, bo robiła to cała rzesza dawnych kronikarzy i historyków. Opisałem to w dwóch innych artykułach, do których odsyłam. Co do "germańskości" języka wandalskiego to nie ma żadnych dowodów na to, że był to j. germański. Śmieszne jest także wiara, że wszyscy ci wschodni Germanie nagle znikli, a na ich miejscu nagle pojawili się znikąd dzicy Słowianie, którzy zasiedlili Europę aż po Hamburg i Men. To są dopiero niebywałe bzdury!!!
Co do genetyki, to pisałem komentarze pod innymi artykułami oraz jeden artykuł na ten temat. Jak na razie wszystkie dane wskazują, że również tzw. "gen słowiański" Y-DNA posiada ciągłość istnienia na terenie Polski i wschodnich Niemiec. Ostatnio odkryto w Polsce nawet szkielet wojownika sprzed 4000 lat o haplogrupie R1a1a. Jest to pierwsze zbadane kopalne Y-DNA z terenu Polski. Dowodów na autochtonizm Słowian jest dużo i ciągle dochodzą nowe. Ja już nawet macham ręką na krytykę, bo mam świadomość, że jestem już z wiedzą daleko do przodu w stosunku do wyznawców archaizmów Godłowskiego i Kossiny. Dla mnie te poglądy to żenada i czasem szkoda mi czasu na polemikę z tak oczywistymi bajkami. Dla Pana zrobiłem wyjątek.
Co do biblii Wulfili, to dla mnie ona też była niezaprzeczalnym dowodem na to, że j. gocki był j. germańskim. Ostatnio jednak miałem wymianę korespondencji z pewnym blogerem, który udowadniał mi, że te dzieło to czyste fałszerstwo. Miał dość konkretne argumenty na poparcie swej tezy. Do końca mnie nie przekonał, ale mocno zachwiał moją wiarę w oryginalność tej biblii. Sprawę będę badał.     

Witam na forum.
Od pewnego czasu przeglądam teksty na temat pochodzenia Słowian na tym forum, ostatnio tezy pana Leszczyńskiego wydają się bardzo ciekawe.
Jednak mam drobną wątpliwość co do owej "słowiańskości" niektórych wandalskich imion. Jak wiadomo, Wandalowie osiedlili się w Hiszpanii i w Afryce Północnej, a tam, niestety, brakuje "słowiańskiej" grupy R1a1, a w szczególności jego polskich kladów M458 i Z280.
http://cdn.eupedia.com/images/content/Haplogroup-R1a-M458.png
http://cdn.eupedia.com/images/content/Haplogroup-R1a-Y93.png
Więc to chyba jednak nie byli "nasi"...
Mimo to, życzę powodzenia w dalszym poszukiwaniu prawdy o naszych przodkach, również czekam na najnowsze badania genetyczne, mające obalić kossinowskie teorie.
Pozdrawiam.

Generalnie skłaniam się ku podobnym wnioskom... jednak część z tych imion wskazanych przez Adriana (w mej opinii ok. 30 proc) faktycznie byłoby ciężko wyjaśnić na gruncie germańskim. Jakże więc pogodzić brak tychże haplogrup z imionami? 
Od zarania dziejów środkiem na osiągnięcie poprawnych relacji sąsiedzkich, relacji handlowych, sojuszy itd. była "wymiana kobiet" jak to określano w czasach B. Malinowskiego. Czasami ślad po tym zostawał w postaci imienia dziecka / drugiego imienia. Być może zatem Prasłowianie znajdowali się gdzieś w pobliżu Wandalów, ale jednocześnie tam, gdzie ominęła ich huńska nawałnica - i utrzymywali poprawne stosunki z sąsiadami. I sława im za to!

Szanowny Masiczku (nie wiem czy mam przyjemność z kobietą czy mężczyzną), Dziękuję za komentarz i już odpowiadam. W kwestii haplogrup bardziej wiarygodne od poglądowych mapek na eupedii są konkretne dane na tymże portalu. Proponuję zajrzeć tu: http://www.eupedia.com/europe/european_y-dna_haplogroups.shtml . Z tej dość szczegółowej tabelki, ale wciąż zmieniającej się wraz z postępem badań, wynika, że jednak R1a jest obecne na Półwyspie Iberyjskim. Niestety tabela nie pokazuje z jakimi kladami mamy do czynienia i nie wiadomo czy jest tam np. R1a-M458. Musimy poczekać na dalsze, bardziej szczegółowe badania. Natomiast R1a w Hiszpanii to 2% - najwięcej w Kantabrii na północy kraju (aż 8,5%). Dość znaczny odsetek jest także w Andaluzji, nazwa której ma pochodzić właśnie od Wandalów (3,5%). W Portugalii odsetek R1a to 1,5% - mało, ale jest. Wandalowie po opuszczeniu Iberii weszli do Afryki Północnej, a następnie podbili też Sardynię i Sycylię. Na Sycylii R1a jest aż 4,5%, na Sardynii mało - tylko 1%. Dziwi znikomy odsetek R1a w Północnej Afryce - w Algierii i Tunezji tylko po 0,5%, w Maroku 0%. Źródła pisane informują, że wojowie wandalscy zostali wcieleni do armii bizantyjskiej i opuścili ziemie swojego dawnego państwa w Afryce i na wyspach śródziemnomorskich. Być może stąd tak znikomy ich odsetek (poza Sycylią). Najlepsze w tym temacie byłyby badania kopalnego DNA. To by wiele wyjaśniło, byleby materiał badań był dość liczny. Musimy czekać...

Co do imion to sam do dziś nie mogę pewnych rzeczy zrozumieć. Poplątanie imion słowiańsko brzmiących z imionami germańskimi jest mocno zastanawiające. Fakt jest jednak taki, że wiele imion brzmi nie-germańsko. Przyznają to nawet zachodnioeuropejscy lingwiści, którzy mają problem z etymologią niektórych z tych imion. Np. niedawno zwróciłem uwagę na imię "Iuveric-us" i na objaśnienie o niejasnej etymologii tego imienia i jego pierwszego członu. Może się mylę, ale ja zauważyłem w tym imieniu wyraz "Jaworek" (imię jednoczłonowe odnoszące się do świata roślin). Wiele imion ulegało dość silnym przekształceniom. W powyższym komentarzu 68 wspomniałem o imieniu Godegisel i o tym jakim zmianom ulegało te imię. Wczesna wersja Goidisclos znacząco różni się od tej późniejszej i najpopularniejszej. Na temat imion chodzą mi różne koncepcje po głowie, jednak na r

Zastanawia mnie imie Cymbarka (ksiezniczka mazowiecka z rodu Piastow) w kontekscie tekstu Thomasa Nugenta o Cimbri i ich przynaleznosci do plemion slowianskich.  Imie uwazane za pochodzenia anglosaskiego po kilku zmianach.  Czy jest mozliwe, ze Cymbarka pochodzi od nazwy plemiona?  Tradycja nadawnia imion od nazwy pochodzenia geograficznego lub przynaleznosci do jakiejs grupy jest dobrze udokumentowana np. Judyta czy Magdalena nie wspominajac nawet o tworzeniu imion od miejsc gdzie osoba dokonala jakis wielkich zaslug np. Germnicus czy Scipio Africanus.  Cimbri i Cymbarka brzmia prawie identycznie bez potrzeby dokonywania zadnych zmian w tym imieniu.Dodatkowo uwazam, ze po wytlumaczenie pozostalych imion krolow Wandalow mozemy siegnac do jezykow baltyckich- wydaja mi sie podobne do dzisiejszych imion litewskich.  Jezyki slowianskie nalezaly do baltoslowinaskich jezykow i wykazuja najblizsze do siebie podobienstwo (jak rowniez szczegolnie patrzac na historie Nugenta do jezykow germanskich).  Starozytnosc obecnosci Slowian w Europie potwierdzaja badania genetyczne wiec Baltowie pewnie rowniez.  Wychodzac z tego zalozenia wydaje mi sie, ze mozliwe jest, ze tak zwane plemiona germanskie byly starozytnymi plemionami balto-slowianskimi.  Tlumaczyloby to mieszanke imion wladcow jak rowniez podobienstwo jezykow germanskich do slowianskich i baltyckich.  Nie jestem jezykoznawca, ale koncowki -as sa do dzisiaj uzywane na Litwie- Giedyminas, Mendaugas.  Podbnie z koncowka -us np. dzisiejszy Dalius czy Dainius.  Znajdziemy tam rowniez koncowki - co/ko Corsico a lista Brucknera Borejko cz Korejko.  CZyz nie brzmi znajomo imie zenskie Gaudemunta?