Wciąż znajdujemy w świecie tylko trupa, bo komu miałaby być potrzebna do czegoś wiedza o tym, czym on mógłby się okazać naprawdę? Poza funkcjami jakie dla nas pełni – bo tylko poprzez wyobrażenie o jego funkcjach, możemy świat poznawać – pozostaje on dla nas martwą materią. W najlepszym wypadku - wprawionym w ruch mechanizmem. Czy taka jest o nim prawda? Czy tylko do tego sprowadza się istota Wszechświata – do jego dla nas znaczenia? Nikogo, albo prawie nikogo to oczywiście nie obchodzi, ponieważ prawda pozostaje ważna jedynie ze względu na swoją przydatność dla naszej egzystencji. Gdyby jednak prawda miała stać w sprzeczności z przyjętym na tą egzystencję spojrzeniem, należałoby się jej wyrzec, wybierając użyteczne, praktyczne i wygodne kłamstwo.

Być może poznanie prawdy o istocie Wszechświata jest niemożliwe i z punktu widzenia jego użyteczności, zawsze będziemy widzieli w nim tylko coś martwego, ewentualnie snując jakieś infantylne fantazje na temat jego podobieństwa do nas – jakby miał być żywą istotą, albo jakimś antropomorficznym bogiem, podobnym do człowieka, tylko większym od niego "organizmem" w skali makro… Być może jest całkiem niemożliwa z punktu widzenia grzyba wyrastającego na trupie, wiedza o tym, że zanim stał się on trupem, był istotą, która stanowiła coś więcej niż suma jej składowych, poruszających się, elementów.

Można jednak spróbować skierować wzrok w stronę, gdzie widać tylko mgłę i nie poznając - bo poznawanie jest zawsze określaniem i zabijaniem tego, co nigdzie się nie zatrzymuje i nie zamyka w prostych obrazkach, które jest w stanie wyświetlać sobie nasza prymitywna wyobraźnia – nie odpowiadając na żadne z pytań, wciąż zadawać kolejne… I przeskakując je nieustannie, zdziwić się nagle tym, że w tej mgle błysnęło nagle, na mgnienie oka tylko, coś jak błyskawica mocnego i strasznego - coś, co kompletnie nieznane i niemożliwe.