Ślimak, perspektywa, życie, tajemnica, poezja

Lubię ten moment po deszczu, kiedy ślimaki stają się widoczne. Dość często wchodzą też na podjazd do mojego garażu. Kiedy idę po tym podjeździe, to staram się na nie nie nadeptywać. Jeśli mam czas, to w pochyleniu przerzucam je w trawę, krzewy; w pochyleniu, by nie zrzucać ich z wysoka na ziemię. Nadepnięcie ślimaka wywołuje we mnie dyskomfort, niepokój, ale nie rozpamiętuję tego. Unikam, ale nie rozpamiętuję. Zdarza się rzadko. Najgorzej, gdy muszę iść przez podjazd po ciemku. Gdy wyjeżdżam samochodem, też staram się je usunąć. Na szczęście zazwyczaj mam czas.

Myślę, że gdybym szedł w mieście chodnikiem, to też mógłbym takiego ślimaka przenieść z chodnika gdzieś na bok. Gdyby akurat szedł. Czy wszedłbym za nim na ruchliwą jezdnię? Raczej nie. Ale kiedyś wszedłem za potrąconym kotem, nad którym na dodatek przejechał autobus. Niezłego pietra miałem. Bogu/Bogom dzięki, kotu prawie nic się nie stało. Był w szoku; podniósł się i popędził gdzieś tam. Jeszcze potem trochę się widywaliśmy. Nie wiem, jak zakończył żywot.

Nie umiem myśleć o ślimaku metaforycznie. (Że niby człowiek jest takim ślimakiem itd.) Jeśli chodzi o myślenie dosłowne, to sądzę, że ślimak to nie jest problem teoretyczny. Raczej percepcyjno-emocjonalny: życie, jego tajemnica. Ale coś jeszcze. Te duże ślimaki mają w sobie coś ze starych drzew albo wielkich kamieni. Ale te małe też "coś" mają. Oraz problem praktyczny: schylić się, podnieść czasem, przełożyć go gdzieś. Lub nadepnąć, lub iść dalej.  

Nie znam wierszy o ślimakach, poza jednym POZNANIE, naszego mało znanego Tytusa Czyżewskiego (1880-1945), zadedykowanym Leonowi Chwistkowi, autorowi m.in. artykułu o wielości rzeczywistości w sztuce:

W najzawilszej materii
   W ciemnych zwojach ślimaka
Wszystko można zrozumieć
   i wszystko skojarzyć

[następna część: zapis pionowy]

Jak deszcze które płyną
Jak chmury które miną
Myśli mkną i giną
I puste słowa słyną
Jak deszcze które płyną

Jak śmierć nie ginie i trwa

[koniec zapisu pionowego*]

Ślimak który usiadł
na źdźble nikłej trawy
Aby popatrzeć z góry na przyrodę
Widzi miasta wsie doliny
    zrozumiał wtedy wszechbyt
Tajemnicę toczącego się koła
Liczbę        Przyrodę        Śmierć
                      ?
                    Jak
                Człowiek
Gdy kołysze się w łodzi
    w której wypłynął rano
        pewny przewidujący
        a nie wiedzący  n i c
   by dobić do brzegu obcego
            gdzie jest poznanie

          ?
            Nigdy albo Nic
---
* nawiasy kwadratowe nie są, naturalnie, częścią, oryginalnego tekstu; jest nim natomiast zapis pionowy, oznakowany kwadratowymi nawiasami. :-)