Jak doniosła „Science 21 Dec 2018”, odczyt z odwiertów podmorskich sedymentów pokazał, że w okresie eemskim nie było lądolodu na Antarktydzie Zachodniej: stopił się, a woda zeń pochodząca podniosła poziom oceanów o 6 (do 9) metrów w porównaniu ze stanem obecnym. [Cały komunikat w poprzednim odcinku.] Ta wiadomość połączona z tym, co wiadomo o niestabilności tamtego lądolodu, który pół-leży, pół-pływa na szelfie i trzyma się nie na solidnej ramie z pobrzeżnych gór, tylko na własnych wypustkach czyli na lodowcach szelfowych, prowadzi do wniosku, że być może zaobserwowane w ostatnich latach cofanie się lodu Zachodniej Antarktydy nie jest okresowym wahaniem, tylko początkiem jego kolapsu czyli spłynięcia. Które spowoduje podniesienie się mórz takie jak w eemie.

Kolejne pytanie, jak szybko taka światowa powódź by poszła. Zapewne, jak niejeden nieliniowy proces, będzie przebiegać skokami. Jakaś część zachodnioantarktycznego lodowca z pewnością przetrwa, bo nie ma powodu, żeby lód cały wytopił się lub spłynął do gołej skały. Możemy wyobrazić sobie, że pierwsza porcja roztopu, podnosząca poziom wody o, powiedzmy, 2 metry, przebiegnie szybko, np. w ciągu 10 lat.

Katastrofa? – Tak, ale taka katastrofa jest nam, tzn. zmarazmowanej i ogłupiałej, robiącej swój BAU, Business As Usual, ludzkości, potrzebna, ba, konieczna! Jeśli nie przyjdzie takie bolesne i kosztowne ostrzeżenie, spalimy następne miliardy ton węglowych kopalnych paliw podnosząc stężenie cieplarnianego CO2 do niespotykanego w geologii stanu, dalej rządzić będą światem negacjoniści wsparci przez chytrych cyników, a proces przegrzania planety tak, że nie będzie dokąd uciec, stanie się naprawdę nieodwracalny. Na głupotę jedynym remedium jest tęgie lanie albo zderzenie tępego łba ze ścianą.

Jeśli morze podniesie się o metr, dwa lub trzy, nie mówiąc o finalnych 9 metrach, uderzenie pójdzie w miejsca, w których jest największa koncentracja bogactwa i kapitału, miejsca najgęściej zaludnione i mające węzłowe znaczenie dla światowej gospodarki. Trzeba będzie ratować lub gruntownie przebudować Szanghaj, Tokio, Singapur, Hongkong, Nowy Jork, Houston, Miami, Londyn, Rotterdam, Hamburg, Petersburg, Kalkutę, Lagos, Buenos Aires. Zalane zostaną wszystkie delty, które z zasady leżą prawie na poziomie morza, a niektóre, jak nasze skromne Żuławy, poniżej – wśród nich miejsca tak masowo zaludnione, jak delty Nilu, Nigru, Mekongu i Gangesu.

Jest cień nadziei, że „ludzkość” czyli światowa opinia publiczna ocknie się zanim dojdzie do tej powodzi, na samą wiadomość o tym, że taka katastrofa jest możliwa i właśnie się, na razie mało zauważalnie, zaczyna.

Bo na razie jednak jest tak, że to czy ktoś przyjmie lub nie do wiadomości grozę globalnego ocieplenia połączonego z wyniszczeniem ekosystemów i czy politycy zadecydują skuteczne przeciwdziałania, należy do mglistej sfery „komu dżinu, komu dymu”, którą tak pięknie naszkicował Paweł Droździak dwa dni temu. Niby o klęskach antropocenu czytamy, ale te lektury nie przekładają się na realne doświadczenia: prąd w gniazdkach jest, paliwo w dystrybutorach, boczek i makaron w sklepach, ptaki as usual wracają z ciepłych krajów. Codzienne doświadczenia kuszą, że może nic nie zmieniać, skoro jest tak dobrze i tylko jacyś nawiedzeńcy głowę zawracają? Jednak ten sen w mgle musi zostać przerwany. Być może pojawią się jeszcze inne budziki, alarmowe gwizdki, niż tylko odwierty sedymentów wzdłuż Zachodniej Antarktydy.