W wywiadzie pt. „Szamanizm i psychologia w praktyce” – bardzo ciekawym, polecam! – Robert Palusiński zapytany o „ścieżkę wojownika” odpowiada:

/…/ ścieżka wojownika jest ... ostatecznym sposobem radykalnej pracy nad sobą w sensie rozwoju. Jest też obecna we wszystkich szkołach ... duchowych [albo] rozwoju ... To jest takie stąpanie po ostrzu noża i można spaść. To trzeba robić z czujnością i uwagą. Ważna jest stała uwaga na to, co się dzieje i na to, co się robi. Na tym polega ścieżka wojownika. Jest to praca nad świadomością samego siebie i tego, co się robi w świecie oraz w stosunku do świata. Jak świat wpływa na człowieka i jeszcze uważność w relacjach z ludźmi.

/.../ ścieżka wojownika [jest to] rozwój człowieka, uniwersalnie, to właśnie pięknie opisywał Campbell w „Podróży Bohatera”.

Bo wojownik, który naprawdę porzuca w danym momencie historię osobistą i maluje dom na różowo albo nie maluje, jest wolny od problemu w najgłębszym sensie: nie musi wcale malować. W przypadku faktycznie głębokiego porzucenia historii osobistej może sobie pomalować dziś na różowo, jutro na żółto i jest wolny wtedy od myślenia czy ktoś go weźmie za wariata. Bo bez historii osobistej nie ma kogo „brać za wariata”, prawda?

Ładnie. Ale co to ma wspólnego z WOJOWNIKIEM? Czy „wojownicy” zajmują się – głównie! – malowaniem swoich domów na żółto lub różowo? O „ścieżce wojownika” wiele napisano i zdaje się wszyscy piszący ciągną dalej pomysły wzięte od Castanedy i Mindella. Tylko gdzie w tym jest wojownik? Wojownik to ktoś, kto walczy. Ma broń, dawniej jakąś włócznie albo szablę, dzisiaj karabin, albo same jego dłonie i nogi mają być tą bronią, a naprzeciw ma przeciwnika albo tłum przeciwników, których on ma zabić lub inaczej unieszkodliwić, albo sam zginąć lub inaczej zostać unieszkodliwiony, obezwładniony, stłamszony, okaleczony itd. Niekoniecznie jego przeciwnicy są „rycerscy” i po walce pozwolą mu odejść z godnością, bo częściej sprawią mu tortury, męczarnię, wbicie na pal, spuszczanie po jego jeszcze żywym ciele łodzi do morza (tak było u Kwakiutlów lub innych Indian z okolicy dzisiejszego Seattle) itd. Albo wygra pojedynek, powali przeciwnika, ale co z tego, kiedy do niego, zmęczonego, ledwo dyszącego, podejdzie czterech świeżych z tylnego szeregu, stłuką go i zwiążą? Albo wygra, ale przeciwnicy podstawią płatnych świadków, wyjdzie, że to on zawinił i on pójdzie do pierdla, gdzie go przecwelują? – No już dosyć tych fantazji. Nie ma czystych walk. Zawsze w tle jest jakaś obrzydliwość, nieczystość, podstęp, zdrada, tryumf podłości, upokorzenie i bezsilność bohatera. Złym łatwiej jest wygrywać.

Długo pisanie o „ścieżkach wojownika” uważałem za bzdurę, póki nie dowiedziałem się o ludziach, którzy coś w tym rodzaju praktykują i tym, co robią, wzbudzili mój podziw i szacunek. Napisano o nich tu: „Myśliwi nazywają ich eko a oni tylko patrzą”, autor Robert Robaszewski, 29 stycznia 2016 – o grupie antymyśliwych, którzy chodzą za myśliwymi podczas polowań i dokumentują to, co tamci robią. A przede wszystkim stawiają ich w „kłopotliwej sytuacji”, kiedy tamci muszą wiedzieć, że są obserwowani, że mają świadków, więc nie są tak wolni i swobodni. To jest prawdziwa „ścieżka wojownika”: wejście w sam środek agresji, wiedząc, że agresja uzbrojonych facetów pójdzie na ciebie. Wiedząc też, że oni są silniejsi, bo za nimi są układy, ustawy, minister od środowiska, mąż premier – znana rzecz, myśliwi w Polsce rządzą, gęsto obstawili wszystkie władze, sami są jednym z kanałów organizowania się agresywnej neo-pseudo-lumpen-arystokracji.

A ci, którzy ich podpatrują i blokują, nawet nie mają imienia. Nie ma słowa, które by ich określiło.

Zapewne takich nieznanych sprawiedliwych wojowników jest więcej. Tylko jak ich zauważyć i docenić?