W polskich mediach Raport IPCC pojawił się gdzieś pomiędzy kozaczkami na zimę, a nowymi winami z popularnego dyskontu. Polska po raz kolejny pokazuje, że jest wiecznym Macondo poza czasem i przestrzenią.

Z raportem Międzyrządowego Zespołu do Spraw Zmian Klimatu (IPCC), dotyczącym skutków globalnego ocieplenia powyżej 1,5°C w stosunku do ery przedindustrialnej zapoznaję się na raty, między załatwianiem życiowych i zawodowych spraw. Powoli zaczynam rozumieć niealarmistyczny ton naukowców. Tymczasem rzeczywistość rozbija się na dwa równoległe światy.

Ten, w którym pozostał nam wszystkim około dziesięciu dwunastu lat (może krócej) i ten, w którym progresywiści walczą z regresywistami o lepsze jutro. Ani jedni, ani drudzy nie mają wiele do zaoferowania.

Początkowo uderzył mnie spokojny wydźwięk raportu, którego abstrakt czytelnik znajdzie TUTAJ: RAPORT IPCC – Summary for Policymakers, ale po kilku dniach obcowania z dokumentem, chyba zaczynam rozumieć ideę, jaka przyświecała naukowcom. Myślę, że gdyby zdecydowali się na powiedzenie Prawdy przez duże „P”, dekadencja zatrułaby świat w kilka tygodni. Jej skutki rozciągałyby się od upadku rynków finansowych po możliwe konflikty zbrojne, czy po prostu wojny, bo tak to się nazywa. Dekadencja już go zatruwa. Rządy kilku krajów, w tym Polski, ale przede wszystkim USA i Australii praktycznie już dziś w mniej lub bardziej wyraźny sposób zapowiedziały, że nic sobie z Raportu robić nie będą i że wszystko jest OK. Przy jednoczesnej publikacji dokumentów wskazujących, że nie jest OK, i że w najlepszej wersji około połowy wieku rozpęta się piekło. Donald Trump obwieścił z właściwą sobie dezynwolturą, że raporty można pisać dowolnie. Jedne lepsze, drugie gorsze, jak kto woli. Należy się oczywiście zgodzić z tą myślą. Zbiorowa schizofrenia rządzi niepodzielnie.

Co najbardziej uderza, to że w polskich mediach Raport IPCC pojawił się gdzieś pomiędzy kozaczkami na zimę, a nowymi winami z popularnego dyskontu. Polska po raz kolejny pokazuje, że jest wiecznym Macondo poza czasem i przestrzenią.

Wojna zwolenników postępu, których niegdyś określiłem roboczo mianem LiP (Lewica i Postęp), a zwolennikami postępu w ramach tradycji RiP (Regres i Prawica) toczy się w Polsce (i chyba na świecie również) równolegle do realności umierającego świata, w którym słowo beznadzieja determinuje powoli wszystko. Obydwie strony rozmawiają tu z niezachwianą pewnością o przyszłości systemu ubezpieczeń społecznych, edukacji, rozwoju usług publicznych, rynkach finansowych itp. itd.

Na tym gruncie mamy do czynienia z ciekawym zjawiskiem, bo o ile retroutopijna narracja RiP w jakimś sensie koresponduje ze schyłkowością istnienia, narracja postępowców jest od niej oderwana w sposób perfekcyjny. W świecie, w którym nadbudowa rozpada się jak źle sklejona filiżanka, w świecie w którym nie można już zorganizować „Marszu Równości”, w którym prawo jest tylko zbiorem coraz mniej znaczących znaków na papierze bajdurzy się o dalszej emancypacji, rozwoju równości i usług publicznych, które już za chwilę zaczną upadać na łeb na szyję.

Na polskim gruncie całkowitą fikcyjność obydwu narracji (postępowej i regresywnej) podkreśla dramatycznie pusta kampania samorządowa, o której więcej pisałem TUTAJ: Samorząd artefaktów, przestrzeń konsumpcji

Umysły zatrute przez kompulsywną konsumpcję toczącą świat od dobrych dwudziestu lat nie są w stanie ani generować choćby względnie adekwatnych idei politycznych, ani nie są w stanie się do nich przyłączać. Życie toczy się wokół zapewnień o nowych parkingach, chodnikach  i rewitalizacjach parków, które z przywracaniem życia mają zresztą tyle wspólnego, co krzesło z krzesłem elektrycznym. Względnie wokół spraw, które stanowią zbiory bajek o demokracji w dawnym sensie tego słowa i całkowicie już iluzorycznej „scentralizowanej demokracji” proto-faszystów.

Naukowcy z IPCC, jak się domyślam, postanowili w ekstremalnym poczuciu dramatu dokonać rzeczy niezmiernie trudnej. To znaczy postanowili powiedzieć prawdę, która nas nie zabije i która co prawda nie daje nadziei, ale która nie zabrania jej żywić. W ten sposób wypełnili swój obowiązek wobec ludzkości, wiedząc, że raport adekwatny, skrajnie alarmistyczny doprowadziłby do natychmiastowego globalnego załamania na wszystkich możliwych poziomach, a raport złagodzony (ostatecznie przecież prawdziwy) pozwoli zająć ludzkość całkowicie fikcyjnymi działaniami na rzecz tak zwanych odnawialnych źródeł energii, bo przecież nawet w celi śmierci trzeba mieć jakieś zajęcie. A przynajmniej muszą je mieć ci, którzy tam siedzą. Narracja polskiego Macondo, które tak radośnie tworzą wspólnymi siłami zwolennicy postępu i regresu, emancypacji i reakcji, jest o tyle lepsza, że można tu rodzić się, kochać, nienawidzić i umierać w zielonym raju, nie niepokojonym pustynnym wiatrem szalejącym w świecie zewnętrznym.

Oryginalnie w blogu Autora pod tym samym tytułem. W Tarace za uprzejmą zgodą.