Koncepcja tego artykułu zrodziła się zaledwie parę dni temu, przyznaję, iż poniekąd pod wpływem tekstu Jakuba Brodackiego (którego osobiście sobie cenię, choć poglądy mam inne), pt. "Co polski inteligent powinien robić w sprawie Ukrainy?" z 17 lutego 2015. Domyślam się, iż mój tekst wzbudzi wiele emocji – przede wszystkim dlatego, że jest pisany z pozycji człowieka, który po gruntownej analizie kryzysu na Ukrainie zmienił swoje poglądy n.t. obecnego rządu w Kijowie i jego polityki (a przy okazji także zdanie n.t. roli USA i Rosji w stosunkach międzynarodowych).

I.
Polski inteligent, zamiast od razu gardłować po którejś ze stron, powinien przede wszystkim obserwować. Uczyć się, wyciągać wnioski z zaistniałej sytuacji, szukać doń analogii, a zdobytą wiedzę przekazywać następnym pokoleniom. Patrzyć, jak postępują sąsiedzi, by samemu nie wybiegać przed orkiestrę. Powinien dokonać dekonstrukcji dominującego obecnie przekazu medialnego (zawsze winno się to robić, niezależnie od sytuacji!), rozebrać go na czynniki pierwsze – i każdy z tych czynników oglądać po wielokroć razy, pod innym kątem, w innym świetle, biorąc za każdym razem inne szkiełko – niczym badacze oświecenia i pozytywizmu z ich pasją (tudzież pozytywną manią) poznawania świata. Ot, na przykład osobnicy walczący po stronie DRL i ŁRL są przez polski mainstream medialny określani jako "terroryści", a nie "powstańcy" czy "insurgenci". Dlaczego? Czyżby zdążyli już rozwalić budynki rządowe w Kijowie, wbijając się w nie wielkimi samolotami? Czy otrzymanie broni, przyjęcie żołnierzy od innego państwa/narodu czyni powstańca terrorystą?

Za pomocą słowa kreuje się rzeczywistość (niczym u Orwella); rzecz jednak w tym, że często jest to rzeczywistość zupełnie wirtualna. Ciekawego przykładu dostarczył nam ostatnio Wojciech Pestka z "Wyborczej" w artykule "Snajper: spokojny człowiek, który zaczął zabijać" z dn. 08.01.2015. Pomijam już sam tytuł, który razi wewnętrzną sprzecznością, oraz konfabulacje w rodzaju strzału ze snajperki na 4 kilometry (sic!) – już pierwsze zdanie tego tekstu ma za zadanie nas ustawić, jak mamy myśleć: "Jego pogodna twarz nie kojarzy się z wojną". Dali nawet zdjęcie tego snajpera – widzicie tam "pogodną twarz"? Bo ja nie. Cóż, zawsze mógłbym to zwalić na moją wadę wzroku – jednak inni internauci też tego nie widzą (część komentarzy jednak już usunięto, no i bynajmniej nie za wulgaryzmy).

Zespół "Wyborczej" oczywiście kasuje komentarze (zresztą nie oni jedni) – warto rzucić okiem także na kolejny artykuł: "Obrońcy donieckiego lotniska: Byliśmy cyborgami", z dn. 31.01.2015.

Zapytam tych z Państwa, którzy wcześniej nie widzieli tego artykułu i licznych komentarzy pod nim – czy prawdopodobne jest, by pod takim tekstem komentarze były pierwotnie jedynie DWA?

Swoją drogą, to zdanie z artykułu jest ciekawe: "Od listopada separatyści coraz częściej słali do ataku oddziały nabuzowane jakąś chemią. Szli tacy na nas jak zombi, trafieni nie padali na ziemię, tylko krzyczeli wniebogłosy i wściekle machali rękami. Ich trupów nawet kruki nie ruszały."

Interesuję się trochę militariami, miałem okazję przeczytać i wysłuchać wiele różnych, nieraz bardzo dziwnych relacji; spotykałem się z wieloma opisami dot. intoksykacji różnymi substancjami w warunkach bojowych na przestrzeni wieków; ba, odkryłem nawet opisy przeżyć pokrewnych eksterioryzacji (z tym że zachodzącej w warunkach bojowych) czy amerykańskich żołnierzy wchodzących w stan bojowego szału-ekstazy niczym... berserkowie (i odrzucających kamizelki kuloodporne niczym tamci zbroje) – ale o czymś takim jeszcze nigdy nie słyszałem. Tym razem "Wyborcza" maluje nam przed oczyma obraz hord apokalipsy w rodzaju mutantów Chaosu z uniwersum Warhammera... Natomiast na portalach takich jak Interia można (między newsami z frontu) wyczytać, że najbardziej skażone miejsca na świecie są oczywiście w Rosji. Jakżeby inaczej, wszak Rosja to drugie Chaos Wastelands, pustkowie smagane lodowatym wiatrem – gdzie ponoć żyją zupełnie odczłowieczeni ludzie, niewrażliwi na głód, zimno i choroby, pozbawieni wszelkich wyższych uczuć – a żyjący tylko w jednym celu. By podbijać innych.

Bójcie się Lachy, supermutanty z Rosji nadchodzą!

(Źródło)

Fakt faktem, na przestrzeni wieków ze wschodu nadchodziło wiele zagrożeń (począwszy od Hunów, skończywszy na bolszewikach). Jednak to, jak medialny mainstream żeruje na naszych archetypach, jak nas "ustawia" w kontekście Ukrainy, jest naprawdę żenujące. Nawet za bardzo już myśleć się nie chce tym propagandystom...

II.
Kolejną kwestią, na którą polski inteligent powinien zwrócić uwagę jest fakt, że nastroje antymajdanowskie, a wręcz separatystyczne występują nie tylko wśród rosyjskojęzycznej ludności zamieszkującej wschód kraju, ale także na Zakarpaciu. Przekazu na temat Rusi Zakarpackiej w głównych polskich mediach NIE MA. Dlaczego? Komu / czyim interesom ma to służyć? Co dzieje się obecnie na Zakarpaciu? Tego nie wie nikt.

Życie w górach jest ciężkie, możliwości zarobku dość ograniczone (poza miejscowościami typowo turystycznymi), nieważne czy ktoś mieszka w Polsce, na Słowacji, w Rumunii czy na Ukrainie (jednak na obszarze należącym do tej ostatniej jest stosunkowo najgorzej). Mieszkańcy całego bodaj łańcucha Karpat koncentrują swą aktywność głównie na zdobywaniu środków do życia i poprawy swego bytu, bo polityką (może za wyjątkiem lokalnej) mało kto się zajmuje. Natomiast gdy ta "polityka" w osobie partyjnego bonza raczy zawitać w ich progi, to owi z reguły odnoszą się do niej z dużym dystansem i rezerwą (podpowiedź – rzućcie okiem na różne grupy górali karpackich, także polskich). Robią ci bonzowie takie śmieszne figle-migle w rodzaju Kaczora czy Bronusia paradujących w góralskim kapeluszu z muszelkami (chcą nam pokazać jacy to są "swoi" ? :D ); miejscowych coś takiego ani trochę nie rusza. Bonzowie odjadą w siną dal, a wszystko będzie znowu po staremu. Ot, życie. Natomiast polityką międzynarodową nie interesuje się już prawie nikt; choć oczywiście każdy nadstawia ucha, gdy słyszy opowieści o doświadczeniach na emigracji zarobkowej ("a może ja też bym pojechał/a?").

Osobę znającą te konteksty wystąpienie dotychczas spokojnych mieszkańców Zakarpacia przeciwko rządowi w Kijowie (a pośrednio także przeciwko popierającym Majdan międzynarodowym siłom) zmusza do myślenia, tym bardziej że w dyskursie medialnym (polskim i zachodnim) zrobiono wiele, by to ukryć. Tendencje separatystyczne na Zakarpaciu to zapewne w znacznej mierze wynik rozczarowania Ukrainą współczesną, szczególnie sytuacją ekonomiczną. Jednak czy to wszystko?

Sytuację zaognił Majdan i zmiany polityczne jakie z niego wynikły; jeszcze przed zmianą władzy ludność Zakarpacia była bardzo zaniepokojona wypadkami w Kijowie. Dobitnie jak nigdy wcześniej okazało się, że społeczności Zakarpacia odnoszą się z wyjątkową niechęcią do nacjonalizmu konstruowanego na micie UPA; nie jest to przypadek. Przez ekscesy UPA mieszkańcy Karpat zostali bardzo poszkodowani, wielu straciło nie tylko mienie, ale także i życie; później wielu z nich zostało fałszywie oskarżonych przez komunistów (nie do końca rozumiejących warunki miejscowe, a czasami wręcz nie chcących rozumieć, zapatrzonych ślepo w odgórne wytyczne) o kolaborację z UPA. W konsekwencji wiele niewinnych osób podlegało represjom i wysiedleniom ze strony władz komunistycznych (także na terytoriach pozostałych po II Wojnie Światowej przy Polsce); wiele miejscowości przestało istnieć, więzi międzyludzkie zostały rozerwane.

W Karpatach północno-wschodnich nigdy o tym nie zapomniano.

Protesty osiągnęły apogeum w sierpniu ubiegłego roku: mieszkańcy Zakarpacia blokowali drogi, uniemożliwiali pracę komisjom poborowym, wysyłającym chłopaków na wojnę w Donbasie. Złościło ich to tym bardziej, że synowie lokalnych bonzów gospodarczych i politycznych wezwań do wojska nie dostawali (za "rewolucję" nakazano walczyć tym, którzy się z nią nie utożsamiali – swoją drogą, kojarzą Państwo Wandeę w ogarniętej rewolucją Francji? Tam było podobnie). Z drugiej strony przeciwnik też nie zasypiał gruszek w popiele. Aktywiści ukraińskiej ekstremy uderzali w różne miejsca, podłożyli nawet ogień pod pomnik upamiętniający przekroczenie przez Węgrów pod wodzą Arpada Przełęczy Wereckiej. Ukraińskie siły porządkowe zatrzymały wówczas trzech przedstawicieli nacjonalistycznej partii „Swoboda”. Dwa miesiące później coś tam jeszcze nabazgrali... oczywiście ze swastyką.

To tak jakby ktoś nam, Polakom, usiłował zniszczyć pomnik wiktorii grunwaldzkiej.

Ciekawie się porobiło, nie ma co – chyba po raz pierwszy w dziejach Karpat północno-wschodnich zamieszkujący je Rusini (różne ich grupy, wcześniej niekoniecznie darzące się wzajemną sympatią: Bojkowie, Łemkowie, Werchowyńcy, Huculi), Węgrzy, Rumuni a nawet Cyganie doszli w czymś do konsensusu. Wypada przekornie pogratulować prezydentowi Poroszence et consortes dokonania czegoś pozornie niemożliwego – zjednoczenia tych grup, choć tym razem przeciwko władzy w Kijowie. Great success, Porky, great success.

III.
Teraz spróbujmy sięgnąć pamięcią wstecz, do początku 2014 roku. Pamiętacie może Państwo filmik I am Ukrainian, emocjonalny apel młodej Ukrainki, który zrobił furorę w mediach społecznościowych? Widzieliście go Państwo? Daliście "lajka"? Ja go wtedy obejrzałem i "zlajkowałem". Po paru tygodniach filmik osiągnął 3 miliony, obecnie zaś licznik wskazuje ponad 8 milionów odsłon.

Polski inteligent powinien wiedzieć, kim jest stojący za jego produkcją Larry Diamond:

http://wiadomosci.onet.pl/swiat/usa-sfinansowaly-apel-ukrainki-tak-wlasnie-dziala-propaganda/5n3tt

http://www.infowars.com/exposed-ukrainian-protesters-backed-by-kony-2012-style-scam/

Ale nas zrobili w bambuko ci Amerykańcy. Przebiegłe so much, a jak zagrali na emocjach. Zobaczcie Państwo jak to działa – tam, gdzie został już nadany pewien ładunek emocjonalny, tam nie ma racjonalnej dyskusji, nie ma rozważań mogących prowadzić do innych wniosków. Żadnych. Ktokolwiek się wyłamie, ten już na wstępie jest "spalony" i nikt go nie posłucha, nikt nie weźmie na poważnie – bo od razu go zakrzyczą, że faszysta, komunista i w ogóle samo zło, putinowiec i wsio.

A miałem takie wrażenie, oglądając ten filmik po raz pierwszy, że coś tu jest nie tak... podświadomość broniła się... jednak wówczas nie wiedziałem dlaczego...

Kolejna kwestia – polski inteligent powinien znać język rosyjski (chociaż trochę); niezależnie od tego jak potoczą się wypadki na Ukrainie, zarówno w sytuacji konfliktu, jak i ewentualnej normalizacji stosunków Polski z Rosją będzie to zaletą. Znajomość rosyjskiego bowiem, obok angielskiego otwiera przed nami całe nowe spektrum dostępu do informacji – i nawet rosyjskie bukwy przestają być takie straszne. ;) Oprócz rzeczy, które są typową propagandą (zakładam, per analogiam do innych konfliktów, że ta jest po obu stronach) można znaleźć rzeczy całkiem wartościowe, poczytać nie tylko artykuły, ale także na przykład rosyjskojęzyczne wpisy na Youtube lub na ichnim skrzyżowaniu tego ostatniego z Facebookiem, co się zwie VKontakte. Popatrzyć, przeanalizować (także wielu Ukraińców komunikuje się w języku rosyjskim), wyciągnąć wnioski.

Czasami ciekawe rzeczy przedostają się do nas "zza kurtyny" naszego przekazu medialnego; do zrozumienia ich najczęściej jednak trzeba mieć klucz w postaci znajomości rosyjskiego.

https://www.youtube.com/watch?v=mAe0_V_cnO4
Swoją drogą, posłuchajcie co ci ludzie mówią o tej całej wojnie (szczególnie pani w 9:20). To się sumuje z tym, co słyszałem już wcześniej od znajomych zza wschodniej granicy – wielu twierdziło, że to nie jest "ich" wojna, tylko wojna wielkiego kapitału i oligarchów.

Aha, i jeszcze jedno – rozmawiajcie z obywatelami Ukrainy. Większość z nich to bardzo fajni, pracowici i porządni ludzie; takich właśnie miałem okazję poznać jak jeszcze studiowałem w Krakowie. Oby wiodło im się jak najlepiej. Ukraińcy lub ogólnie ludzie z bywszego Sajuza mogą powiedzieć nam niejedno, także takie rzeczy, których nigdy nie usłyszymy z mediów polskich; ja osobiście na przykład przyznaję, że części wymienionych mi nazwisk decydentów w Kijowie nie słyszałem wcześniej w mediach polskich. Cóż, istnieje też pewne prawdopodobieństwo, że usłyszymy też różne dziwne rzeczy na temat UPA, wtedy należy to jednoznacznie prostować. Trzeba walczyć z dezinformacją.

A propos UPA. Niedawno na portalu Pikio.pl znalazłem teksty Madiny Ostapkiewicz: 70 rocznica UPA. Rzeź Wołyńska widziana oczami Ukraińców. Ciekawy tekst, nie ma co – choć w całości oparty na przekłamaniach. Autorka na wstępie zaznaczyła: "Pragnę na początku zaznaczyć, iż informacje zawarte w artykule, nie przedstawiają moich własnych opinii oraz mojego punktu widzenia na historię. Pisząc go, miałam na celu ukazanie ukraińskiego punktu widzenia, wiedzy, którą czerpią ze szkolnych podręczników."

(Jeśli to jest faktycznie przedstawione według podręczników ukraińskich, to widać, jak im przez lata mieszano w głowach – w takim razie nasi politycy, nasi historycy winni dać temu odpór! Równie dobrze może to być jednak sztuczka do przemycenia fałszywych informacji, gdyż ludzie zaaferowani tekstem mogą nie zwrócić uwagi na taki krótki nagłówek. Trzeba wziąć pod uwagę obie możliwości).

O ile w wypadku obywatela/ki Ukrainy można jeszcze pewne rzeczy zrozumieć, to znacznie gorzej wygląda sprawa z osobami, które teoretycznie należałoby zaliczyć do polskiej inteligencji. Politycy różnych polskich partii zdążyli już wyskandować banderowskie hasła "Sława Ukrainie!" i "Herojam Sława!", więc pierwsze tabu zostało przełamane. Natomiast w Polsce balony próbne o "bohaterstwie" Szuchewycza już wysłano – zapewne po to, by przetestować reakcję społeczeństwa polskiego. Obecnie przyglądam się aktywności Kazimierza Wóycickiego:

(tekst Śladami UPA – muzeum jego dowódcy Romana Szuchewycza)

Zestawienie naszego AK z UPA jest prowokacyjne i karygodne. Na marginesie – taki z Wóycickiego "yntelygent" co nie wie, że winno być "zażyła", nie "zarzyła". Chyba z "zarzynaniem" mu się pomyliło... albo po prostu nie chce mu się sprawdzać tekstu przed zamieszczeniem w necie (stąd pewnie i "S" zamiast "Ś" w tytule). Oczywiście nie omieszkałem zwrócić na to uwagi w komentarzu pod artykułem... oraz zrobić screena, na wieczną rzeczy pamiątkę :D

Komentarz mój usunął (albo nie zaakceptował), błędu nie poprawił. Cóż... widocznie Wóycicki wie lepiej, jak powinna wyglądać polska ortografia.

IV.
Postanowiłem zweryfikować pewną informację. Niestety to prawda, obecnie urzędujący premier Jaceniuk faktycznie tak powiedział (on – ekonomista z wykształcenia!!). Cóż za pokaz lekceważenia tych, za których winno się być odpowiedzialnym... ten ichni brzydal przypomina w swej bezczelności nasze, jakże swojskie buce.

Niestety, obawiam się że to dopiero początek "balu marionetek" na Ukrainie...

Czytając także o podwyżkach wszystkich opłat i planach obniżenia emerytur, coraz bardziej przychylam się do opinii, że popieranie obecnego rządu Ukrainy w niczym nie pomoże zamieszkującym ją zwykłym ludziom, szarym obywatelom Ukrainy – a kto wie, czy nie jest to wręcz działanie przeciwko interesom obywateli tegoż państwa (bo co do tego, że jest to działanie przeciwko polskiej racji stanu, obecnie już nie mam wątpliwości). Powtórzę jeszcze raz – rozmawiajcie z Ukraińcami. Nie bójcie się pytać – wielu z nich to bardzo fajni ludzie, takich spotykałem na swojej drodze (podobnież jak zresztą Rosjan, Białorusinów i Kazachów). Warto rozmawiać – wtedy medialne zapory, wszelkie fałszerstwa i przemilczenia tracą siłę działania!

Dobrej passy na Ukrainie nie ma też federalizacja, która jest jak najbardziej "słuszną" i w ogóle "kulturną" ideą – bo zachodnią. Ot, na przykład Niemcy. Tymczasem Poroszenko, niczym niegdysiejszy partyjny twardogłowy z PZPR, na hasło "federalizacja" (jak owi niegdyś na hasło kompromisu z opozycją) twardo krzyczy NIE! Dlaczego? Jako że wielu czytelnikom Taraki bliskie są idee wolnego rynku, szkoły austriackiej itp. polecam tu szczególnie tekst prof. Adama Wielomskiego, wskazujący, które grupy mogą zyskać, a które stracić na federalizacji Ukrainy:

Cóż, nie to nie, Mr Porky... zapewne niedługo przez to wariactwo odłączy się Charków – aglomeracja licząca 1,63 mln mieszkańców oraz jeden z ważniejszych ośrodków uniwersyteckich w obecnych granicach Ukrainy; oczywiście wraz z przyległościami. Putin weźmie chętnie, może i nawet chętniej niż Noworosję, pełną bojowników i idealistów różnych sortów (abstrahując od tego, jakież są te ich ideały; niektóre mogą być dosyć dziwne) i narodowości.

Polski inteligent powinien się też zastanowić, jak będzie wyglądać gospodarka i sytuacja społeczno-ekonomiczna Ukrainy po jej totalnym zamknięciu się na Wschód (prawdopodobnie zamknięcie owo będzie nie tylko na Rosję, ale na kraje Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej w ogólności, może z wyjątkiem Białorusi). Co oni sprzedadzą – i komu? Wagony budowane według projektów z lat 80-tych, na dodatek dostosowane do rosyjskiego rozstawu szyn? Silniki pasujące do "ruskich" samolotów? Poza tym, prezydent Poroszenko ostatnio przyznał, że Ukrainie pozostało około 25 procent dawnego przemysłowego potencjału, 10 procent zostało fizycznie zniszczone. Moim zdaniem, na modernizację tego co zostało nie ma co liczyć, bo tam już nie ma na to rezerw... będzie wyprzedaż za bezcen i masowe bezrobocie, Balcerowicz et consortes będą przy Ukrainie malutcy. Potencjał imigracyjny Ukrainy (liczącej 45,4 mln mieszkańców) to obecnie ok. 2,5 mln osób. Gdzie oni się podzieją, jak u nas w Polsce z pracą ciężko – a zachodnia Europa też przeżywa regres?

V.
Jeśli już jesteśmy przy sprawach ekonomii – to ile osób w Polsce w ogóle kojarzy sprawę TTIP? Słyszeć to może słyszało o jakiejś umowie, wszak pokazano w mediach migawki, jak to politycy z UE i zza wielkiej wody podają sobie ręce w błyskach fleszy... great success...

Bardzo mnie to niepokoi, że w Polsce debaty nad TTIP właściwie nie ma. Właśnie w Polsce – w kraju, który spośród wszystkich państw UE bodaj najbardziej robi "łaskę" Ameryce... W dyskursie nad polityką zagraniczną Polski ostatnio tylko Rosja i Ukraina, zaś o TTIP prawie nic.
Pośrednio taki "mechanizm przykrycia" wskazuje, że coś w tej umowie może być dla nas bardzo niekorzystne. Gwoli wyjaśnienia – nie twierdzę, że wojna na Ukrainie została wywołana w celu odwrócenia uwagi od TTIP – jednak czemu rozgrywać tylko jedną partię? Gdy uwaga świata została już skupiona na tej pierwszej, to można równolegle rozgrywać i drugą. Podbojowi politycznemu towarzyszy z reguły podbój ekonomiczny, czasem ów ostatni poprzedza ten pierwszy (wpiszcie w Google np. "Monsanto na Ukrainie". Jeszcze tego brakuje, by dać im splugawić żyzny, ukraiński czarnoziem za pomocą GMO i hektolitrów chemii; na dodatek zagrożenie to dotyczy zachodniej części kraju, co z kolei może stwarzać także zagrożenie dla polskiego rolnictwa). Oczywiście tubylców o zdanie się nie pyta; wszelki opór zostaje natychmiast brutalnie zdławiony. How typically American...

Sprawę TTIP dość dobrze przedstawił "Przegląd" (z 26 II), zwracając uwagę na mechanizm ochrony inwestorów (ISDS) umożliwiający pozywanie państw przez wielkie korporacje, mogące żądać od państw (czyli w zasadzie od ich obywateli...) gigantycznych odszkodowań.
Aha, i podpisów przeciwko TTIP zebrano w UE już ponad 1,5 miliona! Każdy może się dołączyć na https://stop-ttip.org/. W Europie są akcje na portalach społecznościowych, zdarzają się nawet wiece w miastach, protesty – u nas... niewiele się dzieje, może na FB jeszcze coś jest.
Wejście w życie umowy TTIP może skutkować tym, że w krajach UE, w wyniku zalewu rynków tańszymi towarami zza oceanu, zniknie wiele miejsc pracy (szczególnie w państwach zachodnich, gdzie koszta pracy są większe, zaś prawa pracownicze "przerośnięte" jak we Francji), wzrosną niepokoje społeczne i nastroje antyimigranckie.... a to właśnie Polacy stanowią największą grupę wśród emigracji z nowej UE. Natomiast państwa takie jak Hiszpania czy Portugalia nie odbiją się od dna... szansa na to zostanie im odebrana...

Dlaczego USA tak bardzo zależy na tym, żeby tę umowę przepchnąć? To jest najbardziej intrygujące... prawdziwa skala amerykańskiej recesji nie jest znana przeciętnemu Europejczykowi (ja sam nie podejmuję się jej oszacowania; wiem że w USA z 318 mln liczącej populacji 20 mln mieszka w karawanach, zaś 0,6 mln jest bezdomnych. Wiem też, że 47 mln Amerykanów jest na tzw. food stamps, czyli brakuje im na wyżywienie, natomiast statystyki dotyczącej zatrudnienia z Bureau of Labor Statistics wyglądają słabo). Musi być coś jeszcze... przed upadkiem Lehman Brothers też nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, jakie to wszystko słabe i patykiem na wodzie pisane. Sprawujący władzę w USA boją się czegoś, cała ta awantura ukraińska jest wynikiem ich strachu... ale strachu przed czym? Co jest dla nich aż tak straszne, że ryzykują konfrontacją z Rosją? I dlaczego to my, Europejczycy, mamy płacić za błędy i nieokiełznaną chciwość amerykańskich elit finansowych i politycznych?

Być może będziemy musieli przedefiniować pojęcia "ekspansja" i "agresja", oraz zastanowić się, kto, nie tylko w kryzysie na Ukrainie, ale ogólnie na świecie jest agresorem.

Always see the bigger picture...