Kategoria: Własne doświadczenia

Zaczęło się dość banalnie i bez fanfar jak to bywa między ludźmi. Coraz głębsza cisza, związana mocno w gęste kłębki.  Cisza nasycona mrokiem wspomnień wciskała się we wszelkie możliwe szczeliny naszego domu.

 „Co ci jest?”

 „Nic, dlaczego?”
Najpierw stanął zegar z kukułką. Przestał bić. Zrozumiałem, że władza  ciszy obejmuje też przedmioty.  Kolejno zamilkły portrety przodków wiszące na ścianach korytarza. Zamarły ich nocne szepty, które tak lubiłem. Perski dywan w salonie nagle wyblakł, w ciągu jednej nocy.  

Zwiększała się też przestrzeń, między nami i w ogóle. Powierzchnia domu powiększyła się, mierząc na oko, tak trzykrotnie, przez kilka pierwszych lat. Potem przestałem zwracać na to uwagę, ale przestrzeni było coraz więcej. Któregoś dnia obudziłem się w Ameryce Południowej a przecież nigdy nie podróżowaliśmy, od lat mieszkaliśmy w Paryżu.

Widywaliśmy się coraz rzadziej. Czasem dostrzegałem kątem oka jej cień przesuwający się pod oknem. Kochała ogród. Kilka razy próbowałem ją tam odnaleźć, ale gęste krzewy blokowały przejście. Ona wszelkie uczucia lokowała w roślinach. Przybywało ich i były diablo silne. Polowały na mnie, takie odniosłem wrażenie.  Stworzyły mur przy wejściu do ogrodu, nie przepuszczały mnie dalej.

Ściany podwajały i potrajały swoją grubość. Któregoś dnia zrozumiałem, że mieszkamy w bunkrze. Wkrótce potem zaczęła się wojna. Trwała wiele lat i były ofiary. Zniszczeniu uległo wszystko, była to wojna totalna, nie braliśmy jeńców.

Jeszcze jedno zauważyłem, przestrzeń między nami powiększała się każdego dnia. Chodziliśmy cały czas tyłem, czujni i gotowi.  Co się działo? Otóż chodziło o ból. Nikt nie chciał cierpieć, a nawet przyznać się do bólu. Wróciła dziwna rutyna. Ściany pokryła świeża farba. Udawaliśmy zadowolenie, kiedy mijaliśmy się ze sztucznym uśmiechem. Jednak bólu było coraz więcej.

Któregoś dnia potknąłem się i upadłem, nogi miałem zaplątane w jedwabną prawie niewidoczną nić. Była przyszyta do mojego swetra na wysokości serca i wchodziła w ciało. Zacząłem ją zwijać, setki kilometrów jedwabnej nici.
Pociągnalem mocniej za tą nić, próbując ją przerwać,  i wtedy nieoczekiwanie zderzyliśmy się plecami.

 Chwyciliśmy się siebie żeby złapać równowagę. Ta nić była przymocowana do jej swetra na wysokości serca i wchodziła w ciało. Szarpaliśmy się,  bezskutecznie usiłując odepchnąć się z obrzydzeniem.  Nić przyciągała nas coraz bliżej. Między nami nie było nawet milimetra przestrzeni. Muszę uciekać, pomyślałem, to nas zmiażdży. Brakowało oddechu, ból paraliżował ruchy, w strachu przed bliskością zamierało serce. Jeszcze chwila i oboje będziemy martwi.

 „Kocham Cię” – wyszeptałem wbrew samemu sobie. Jakby te słowa powiedział ktoś inny. Mówiłem te słowa poprzednio, ale nie znałem ich znaczenia. Teraz zresztą też ich nie rozumiałem, jednak czułem je całym sobą.

Te słowa, pojąłem w sekundę, są kodem genetycznym duszy i czasem ludzie jakoś je odgadną zanim ubiegnie czas na ich wypowiedzenie.  Wypowiedziane w porę mają magiczną moc uzdrawiania i wskrzeszenia zmarłych. Liczy się też ton i barwa głosu. Przypływają z daleka krystalicznym szeptem.

 Ludzie, którzy je wypowiedzą stają się nieśmiertelni. Nieraz wypowiedzenie tych dwóch słów trwa dziesiątki, nawet setki lat i kiedy w końcu je z siebie wydobędziemy, w tym momencie, w jednej przejrzystej chwili rozumiemy sens życia.

Spojrzeliśmy na siebie z ciekowością, jakbyśmy widzieli się po raz pierwszy. Była taka piękna. Dotykaliśmy się a jednak istniała między nami ogromna przestrzeń. Ta ogromna przestrzeń mieściła się w zagłębieniu dłoni. Jedwabna nić znikła, nie łączyło nas nic oprócz….”kocham Cię”, wyszeptała wbrew sobie.