Byłem w drodze, samochodem. Zatrzymałem się na placu przy drodze, plac słabo utwardzony, nierówny, w ogóle okolica chaotyczna. Stała grupa mało sympatycznych młodych mężczyzn. Zamknąłem samochód, ale czynność zamykania go była dziwna: przekręciłem klucz nie w zamku, ale w „pośrednim urządzeniu”, które było zaokrąglonym pudełkiem wielkości małej paczki. Metalowym, polakierowanym jak cały samochód. (Po obudzeniu doszedłem do wniosku, że to był rodzaj pilota uruchamianego kluczem. Bardzo dziwne.)

Chciałem zjeść obiad. Zabrałem ten przedmiot ze sobą i poszedłem do restauracji. Był to taki zwykły pawilon, jak często przy stacjach paliw. Była podzielona na część barową i salę restauracyjną. W części restauracyjnej można było wygodniej usiąść, więc przeszedłem tam. Ale nie mogłem się zorientować, co tam podają. Podchodzę więc do kelnerki i pytam, „co tutaj w ogóle można zjeść?”. A ona pokazuje mi jadłospis – było to ileś kartek wyciętych, albo wyrwanych z gazet, przedstawiających opisy potraw albo przepisy na nie. Kartki były byle jak porozrzucane na ladzie. Straciłem nadzieję, że tam w ogóle kiedykolwiek coś zjem i wyszedłem.