Jechałem pociągiem. Podróż była z tych męczących. Długo nie miałem miejsca: stałem w przedziale, który przypominał bagażowy, gdzie nie było miejsc do siedzenia, za to półki, jedna nisko nad podłogą, druga na wysokości mojego nosa. Ludzie spali stojąc i opierając się o ściany i półki. Zwolniło się miejsce na dolnej półce, więc położyłem się tam, w niewygodnej pozycji i próbowałem drzemać. (Ja miałem coś wspólnego z tym, że ta podróż tak wyglądała – jakbym ten pociąg jakoś zorganizował.)

Przebudziłem się (w tym śnie), wstałem i przeszedłem do sąsiedniego przedziału, który wyglądał jak salonik, był stół pośrodku, było widno i jacyś ludzie wcale nie zmęczeni. Pociąg stała na stacji, której peron był równo z podłogą pociągu, tak że właściwe tworzyły jedną powierzchnię. Zapytałem, jaka to stacja. „Koło”, odpowiedziano. Ja jechałem właśnie do stacji Koło! Pobiegłem do swojego przedziału po pozostawione rzeczy. Spieszyłem się w obawie, że pociąg odjedzie i nie wysiądę. Wziąłem plecak, zostawiłem koc, na którym spałem, uznałem, że niewiele stracę, jak go zostawię. Wyszedłem na peron i pod budynek dworca, gdzie zaczynało się tamto miasto – miasto jak miasto. Przyjechałem na zjazd fotografów, chociaż sam nie fotografowałem. (Być może byłem organizatorem, ale nie uczestnikiem.) Idea tego zjazdu była taka, że pewna można firma ogłosiła konkurs fotografii, którego finałem miał być ten zjazd. Chodziło też o to, żeby wyłowić ludzi (przeważnie byli to młodzi mężczyźni), którzy „w tych trudnych dla fotografii czasach” zachowali umiejętność „patrzenia fotograficznie”. Jeden z uczestników wysiadł z tego pociągu, co ja. Ktoś z nich miał nowy wynalazek: przeglądarkę zdjęć, która z aparatem była połączona zdalnie, była trzymana osobno i wyglądała jak tablet.

(Dodam, że w realu, chociaż robiłem i robię zdjęcia, teraz zwykłą komórką, to nigdy to nie było jakąś moją pasją.)