Podobno pewien uczony,  Patrick House z Uniwersytetu Stanforda w Palo Alto w Kalifornii zajmował się silnymi uczuciami zbliżonymi do miłości. Jego badania udowodniły, że możliwa jest zamiana silnego strachu i odrazy w pożądanie. Badań swych nie dokonywał na ludziach, a na szczurach i kotach. Doprowadził on do tego, że w pewnych określonych warunkach szczur może zalecać się do kota.

            Nie, nie, żadna chemia, żadne feromony ani nic podobnego. Kluczem do rozwiązania tej zagadki jest pewien pasożyt  Toxoplasma gondii. Badania House`a pokazały, że zarażane nim gryzonie przestawały panicznie bać się zapachu kota a nawet reagowały na niego wyraźną ochotą. Skąd ta zmiana? Badania wykazały, że tajemnica najprawdopodobniej tkwi w kortykosteronie — hormonie wydzielanym (również i u ludzi) w odpowiedzi na stres i strach. Zarażone szczury wydzielały znacznie mniej kortykosteronu niż normalnie. Ich mózgowe ośrodki odpowiedzialne za uczucie strachu zaczynały pracować na zwolnionych obrotach, za to o wiele bardziej aktywne stawały się ośrodki związane z pożądaniem.

            Na pierwszy rzut oka trudno to racjonalnie wyjaśnić. Badacze sądzą że korzenie tego zjawiska tkwią w zawiłych ścieżkach ewolucji gatunków. Toxoplasma gondii jak każdy pasożyt, może mieć kilkoro nosicieli. Jednak tylko w organizmie kota jest wstanie się dalej rozmnażać, Dlatego sprawia, że szczur przestaje się bać swojego największego prześladowcy i gdy wyczuje jego obecność, zamiast brać nogi za pas, zaczyna się do niego zalecać. Skutek jest łatwy do przewidzenia — gryzoń kończy jako smaczna przekąska, a pasożyt trafia do środowiska, gdzie może spokojnie przystąpić do przedłużania swojego rodu. A co z ludźmi?

Wielu z nas też jest nosicielami toxoplasma gondii (zarażamy się toksoplazmozą głównie jedząc niemyte warzywa i niedogotowane mięso oraz nieuważnie opróżniając kocie kuwety). Na razie nie wiadomo, czy ten pasożyt manipuluje również ludzkimi uczuciami —mówił House. Pokazały się już jednak pewne prace, które łączą toksoplazmozę z podejmowaniem przez ludzi większego niż zwykle ryzyka. Najważniejsze jednak jest to, że dowiedliśmy, iż strach i miłość nie są od siebie tak bardzo odlegle, jak mogłoby się to wydawać — podsumowuje naukowiec. Inni naukowcy z tegoż Uniwersytetu Stanforda i Uniwersytetu Kalifornijskiego — Kevin Lafferty i Robert Sapolsky z toksoplazmozą wiążą wzrost męskich zachowań dominujących. Podobno mężczyźni, w których mózgach zasiedliły się te pasożyty starają się wymusić na otoczeniu posłuszeństwo i bardziej przywiązują wagę do tradycji.

         Za mało wiem, żeby wypowiadać się na temat czy jest to teoria naukowa czy naukawa. Jednakowoż zdaję sobie sprawę, że informacje o uczonych z USA, którzy coś odkrywają lub udowadniają, podobne są do „odkryć uczonych radzieckich”, którymi faszerowano mój umysł przez lata pięćdziesiąte. Większość z tych odkryć zatonęła w mroku niepamięci, ale niektóre zostały i stały się powszechnie znane – choć niekoniecznie udowadniały to, co uczony chciał udowodnić. Na przykład pewien ekonomista radziecki (zapomniałam nazwiska, ale uczyłam się o nim na studiach) był wynalazcą macierzy mającej obrazować przepływy środków w gospodarce socjalistycznej. W swoim kraju nie osiągnął powodzenia, bo jego kalkulacji nie potwierdziła praktyka, natomiast karierę macierz ta zrobiła w USA gdzie wykorzystano ją do analizy transportów.

         Tak więc i historia o miłości czy pożądaniu powstałym pod wpływem połknięcia pasożyta może zawierać ziarno prawdy. Może na przykład okazać się, że osoby prawiące o wszechogarniającej miłości do świata, Boga i samego siebie powinny sprawdzić zawartość pasożytów w swoim organizmie, pozbyć się ich nadmiaru i wówczas ponownie przeanalizować swoje poglądy. Podobnie jak ci, którzy upierają się przy tradycyjnym podziale ról i podporządkowaniu kobiety mężczyźnie. Możliwe też, że większa higiena w życiu codziennym powoduje rozsądne i umiarkowane poglądy oraz akceptację odmienności i tzw. „polityczną poprawność”.

         Podobny przykład dotyczy działania pasożyta motyliczki wątrobowej. Zaatakowane przez motyliczkę mrówki wprawdzie zachowują się tak samo jak inne, ale z pewnym wyjątkiem. W nocy zamiast schować się do mrowiska wspinają się na najwyższe źdźbło trawy i tam wczesnym rankiem zostają zjedzone przez pasące się owce. Gdyby pasożyt posiadał i posługiwał się swoim umysłem, nie mógłby tego lepiej skalkulować. Może on rozmnażać się jedynie w organizmie owcy, więc w taki skomplikowany sposób powoduje, że owce zjadają mrówki. To, że niektóre mrówki zamiast spokojnie spać wraz z innymi nabierają romantycznych zwyczajów właściwych wilkom wyjącym do księżyca lub zakochanym snującym się po polach i lasach jest ich zgubą perfidnie zaprojektowaną przez bezmózgiego pasożyta.