Odpowiadam na komentarz Krzysztofa do poprzedniego odcinka.

Po pustych szerokich polach pokrytych żółtym ścierniskiem po ściętym zbożu od horyzontu nadjeżdża wielki kombajn, jak okręt po morzu. Za sterem stoi mężczyzna żółtej rasy w mundurze i generalskiej czapce z szerokim okrągłym denkiem...

Co to jest? To jedna z pierwszych wizji jakie miałem przy bębnie. Bębnił David Thomson, było to latem 1995 roku u Słomy nad rzeczką Mininą. To „widział”mój umysł, podczas gdy ciało leżało na karimacie pod dachem z żaglowego płótna. Pominę to, czy ta wizja miała jakikolwiek sens; być może wystarczająco ważne jest, że ją pamiętam. Ktoś mógłby powiedzieć, że skoro „widzę” (wprawdzie mając zamknięte oczy) takie i jeszcze inne rzeczy, i widzę również (kiedy otworzę oczy) łąkę porośniętą kwitnącym dziurawcem (wtedy tam kwitł), sosny i bociany białe i czarne krążące w górze (tam tak było), to jedna i druga „wizja” są tyle samo warte, więc i te dziurawce, sosny i bociany są taką samą iluzją umysłu jak tamten hunwejbin na traktorze.

Parę lat później, kiedy sam prowadziłem warsztaty, wyszliśmy (kiedyś) przed świtem, wielka Wenus świeciła całkiem wysoko, do lasu, tam się rozwidniło i działanie polegało na tym, żeby iść przed siebie i wypatrywać ciekawe punkty lub szczegóły. Kiedy taki szczegół zauważyłeś, zatrzymujesz się i wpatrujesz się weń („kontemplujesz” go) przez dziesięć głębokich oddechów. Polecam to ćwiczenie! Najlepiej tak jak tam, o świcie, kiedy świat wstaje odnowiony po nocnej ciemności. W wyniku z rzeczywistością dzieje się coś dziwnego. Pogłębiają się jej wymiary. Zaczynasz widzieć mnóstwo więcej niż zwykle. Projekcje twojego umysłu przestają przeszkadzać, nie oddzielają cię zwykłą kurtyną od świata. (To jest właśnie to „otwieranie”.)

W takich i innych ćwiczeniach nie jest tak, że coś „znika”, że albo znika „materia”, albo „znikają” twoje myśli. Coś innego się dzieje: jedno z drugim integruje się, czyli jedno z drugim wchodzi w rezonans. Dziwne rzeczy wtedy się dzieją. Np. na końcu tamtej naszej wycieczki wyszliśmy na pole żyta, którego kłosy były aż czarne od sporysza. Lizergina (której broń bóg nie braliśmy) wyszła naprzeciw nas pozdrowić.

Podglądy że „materia jest iluzją”, nawet gdy się je znajduje w cytatach z Bohma lub Capry, wydają mi się jakąś dziecinadą, dziecinnym buntem przeciwko „materii”. Jak o tym myślę, to mam szacunek do obu tych rzeczy (obu, jeśli są różne, co nie jest takie pewne...) - i do „materii” i do „wizji”.