Międzymorze odpływa w daleką przyszłość, ale nie traćmy nadziei

Międzymorze jest istotnie polską ideą, idzie jakby za Przepowiednią z Tęgoborza, która głosiła, iż „powstanie Polska od morza do morza”, ale że włączanie cudzych narodów do „Polski” raz, że pachnie agresją, imperializmem i sadyzmem, więc niemoralne, dwa nierozsądne, a po trzecie sił za mało, więc zwyczajnie śmieszne. Rozwiązaniem są sojusze i dobrowolne unie, których w naszej historii nie trzeba długo szukać, bo już Jadwiga i Jagiełło... – są więc naszą specjalnością. Jaki obszar pokrywałyby te unie? – W wersji maksimum wszystko pomiędzy Niemcami a Rosją. W wersji minimum wystarcza, jako jądro Międzymorza, związek lub sojusz dwóch krajów: Polski i Ukrainy. I odwrotnie, niezależnie od jego rozległości, każde Międzymorze będzie ułomne i nie będzie sobą, jeśli nie będzie w nim Polski i Ukrainy. Jeśli nie pojmować Międzymorza jako drimu-projektu, tylko jako pewien abstrakt z historii, to podobnie określane Międzymorze okazuje się być historycznym polem działania Polski, jej terytorialnym wybiegiem.

Zapewne inaczej wygląda to z punktu widzenia Ukrainy. Na ile wśród Ukraińców jest znana i popularna idea Międzymorza, i jakie budzi nadzieje (i czy w ogóle budzi) – zwyczajnie nie wiem. Ale z pewnością równie lub bardziej jest atrakcyjny inny geopolityczny projekt, mianowicie Jednej lub Świętej Rusi, łączący wszystkie z tradycji prawosławne narody wschodnio-słowiańskie, wywodzące się z dawnej Rusi ze stolicą w Kijowie. Czy w Ukrainie są głoszone projekty Wielkiej Rusi Kijowskiej, opozycyjne do takiejże Rusi Moskiewskiej? Czy do Świętej Kijowskiej Rusi ktoś dołącza Polskę? – Warto byłoby popytać odpowiednich -logów.

Na razie dokonuje się „pakt Obama-Putin”, tak nazwany na pamiątkę paktu Ribbentrop-Mołotow; podobieństwo takie, że obaj führerowie mocarstw decydują o Ukrainie za jej plecami, całkiem jak tamci o Polsce bez Polski. Wygląda na to, że w zamian za (korzyść Obamy) zgodę na zainstalowanie wojsk NATO w Polsce i krajach bałtyckich i na wybory prezydenta w Ukrainie, Putin dostaje potwierdzenie aneksji Krymu, zgodę na federalizację Ukrainy i zapewnienie, że Ukraina nie zostanie przyjęta do NATO ani do UE. Czyli wystawiona na Rosję. Europa zostaje grubszą niż dotąd kreską podzielona na strefy wpływów, a strefa Rosji będzie mocniej odgrodzona.

Przez to Międzymorze odpływa w jeszcze dalszą przyszłość i jeszcze mniejszą możliwość, niż dotąd.

Ale jeśli Polska ma dbać o swój międzymorski drim, to co powinna teraz robić, żeby go jednak nie stracić, a przeciwnie, przybliżyć? Po pierwsze, sama siebie ratować. Przez sanację i racjonalizację prawa, gospodarki, finansów i wojska. Przez wypracowanie sposobów, żeby na uczestnictwie w Unii Europejskiej wygrywać i korzystać, a nie przegrywać i przepłacać na korzyść Niemiec, Francji i Wielkiej Brytanii. (To samo dotyczy NATO.)

Powinna stać się atrakcyjna, tak, aby wróciła znaczna część emigrantów i osiedlali się u nas imigranci. Rząd Polski powinien aktywnie ściągnąć ludzi polskiego pochodzenia z Rosji. Prócz działania na rządy Ukrainy, Białorusi, Rosji, powinno się zacząć działać na poszczególnych ludzi. Jak? Np. uznać przedwojenne obywatelstwa, co powodowałoby, że każdy, czyi przodkowie byli obywatelami Polski przed 1939 rokiem, ma prawo do aktualnego polskiego obywatelstwa. Można by z tym pójść dalej i opierając się na anulowaniu rozbiorów przez Lenina, przyznać prawo do obywatelstwa każdemu, kto może udowodnić, że co najmniej jeden z jego przodków mieszkał na terytorium I Rzeczypospolitej przed rozbiorami. (Cóż, liczba ludzi białej rasy maleje, więc trzeba się o nich bić.) Przede wszystkim trzeba znacznie ułatwić wjazd do Polski, w tym dla pracy u nas, wszystkim mieszkańcom Ukrainy i Białorusi.

Najbardziej trzeba zacząć od wymiany kasty rządzącej.

A my na naszym skromnym poletku powinniśmy zadbać o integrację polskich, ukraińskich, białoruskich i innych sąsiednich szamanów, joginów i astrologów.