To był trudny rok, który jak się okazało miesiąc temu zakończył pewną epokę mojego życia. Zakończył śmiercią mojego ojca, którego bardzo kochałam, choć wtłoczenie w rodzinną machinę niszczyło moje własne życie. Widać to wyraźnie w moim horoskopie. Osoby robiące mój kosmogram z przerażeniem uciekały. No cóż, powiedzmy sobie szczerze, moje  rodzinne relacje były i są po prostu toksyczne. Wigilię spędziłam samotnie, podobnie jak dwie  poprzednie, za zgodą taty, który w ostatnim czasie bardzo modlił się za uzdrowienie naszej rodziny. Czy to się uda, zobaczymy. Rodzina sama zaczęła te wglądy w mój horoskop, analizując go (pozostałych członków rodziny również) przy okazji silnego przeziębienia swojego dziecka. Trudno mi uwierzyć w racjonalne podejście do życia moich krewnych, skoro w XXI wieku taką metodą leczyli malucha. Niewiele się wówczas dowiedziałam. Brat z bratową przyszli i oświadczyli, że  jestem chora. W tym roku po zgromadzeniu kręgów szamańskich niespodziewanie sama się zdiagnozowałam. Rano znajomy lekarz powiedział, że temperatura spadająca do 34,5 to objaw tarczycy. Wieczorem koleżanka stwierdziła, że powinnam zrobić sobie nareszcie usg. Na drugi dzień miałam kolorowe zdjęcie mojej tarczycy z obrazem licznych blizn znamionujących wielokrotne nieleczone stany zapalne. Lekarza aż zatkało. Przestałam się dziwić, dlaczego ciągle lecę z nóg. Łącząc fakty, można by pomyśleć, że wiedzieli i nie pomagali, a potem zaczęli szkodzić.

Druga sprawa to moje wybitne zdolności jasnowidzenia, które wielokrotnie potwierdziły się w tym roku. Myślę, że wyćwiczyłam sobie je, zapisując i analizując sny od pięciu lat. No i tu muszę podziękować Wojtkowi Jóźwiakowi i stworzonej przez niego Zawijawie. Zauważył coś niezwykłego w moich snach i poćwiczył mnie nieźle wraz z ekipą śniących. Zauważam teraz częste zjawiska synchroniczne i pozytywne działanie mojej energii na innych.

Ale co jeszcze takiego niezwykłego działo się w mijającym roku?

Pod koniec marca śniło mi się, że 24. tego miesiąca coś się zaczęło. Tego dnia byłam na filmie „W poszukiwaniu Świętego Grala”. Jego bohater, Jerzy Prokopiuk, spotkał się z widzami po projekcji. Zapamiętałam jego stwierdzenie: „to jest jak gdyby przygotowanie do śmierci”. Zapamiętałam to dobrze, bo w kilka dni później mój ojciec trafił do szpitala. Można powiedzieć, że uratowałam mu życie. W nocy śniło mi się, że kupiłam moją czerwono-czarną kurtkę bardzo tanio i chwaliłam się tym komuś. Potem nadal we śnie zrobiłam wielką kupę z nasionami. Kiedy tato powiedział, że coś go dusi, moja czujność się zwiększyła. Wezwałam lekarza, który stwierdził zapalenie płuc w zaawansowanym stanie. Tego roku wiele osób przechodziło tą chorobę w sposób mało wykrywalny. Tu wkroczył do działania brat, który zawiózł tatę do szpitala. Myślę, że domowe leczenie mogło być wówczas niewystarczające. Ktoś z rodziny chyba spodziewał się śmierci taty i zrobił coś nieprzyjemnego, czego opisywać nie będę. A my z bratem biegaliśmy do szpitala, a potem, gdy ojciec wrócił do domu, uczyliśmy go chodzić. Po trzech tygodniach leżenia w szpitalu problem był wielki. Kilkakrotnie po prostu leciał nam z nóg i trzeba było go podnosić, a ja nie miałam na to siły. Potrzebował pomocy przy wstawaniu z krzesła, a tym bardziej łóżka. Biegałam po sąsiadach, prosząc o pomoc. Trzeba było tatę  ubierać, pomagać wstawać i chodzić, dawać jeść o różnych porach, bo nie zawsze miał apetyt. Poza tym ojciec chciał ciągłego towarzystwa. Ciągle trzeba było coś podać, bał się być sam.  Rodzina nie przychodziła. Tylko mój brat mimo wielu innych obowiązków i ja, która stałam się pełnoetatową opiekunką. Tak minęły 3 miesiące. Chciałam zatrudnić jakąś panią do pomocy, ale  stwierdzano, że się nie da, wymyślając tysiące dziwnych powodów. Było wiele nieprzyjemnych sytuacji wewnętrznych, jak to bywa w trudnych momentach życiowych.

Chciałam doprowadzić do rozmów, proponując to kilkakrotnie, ale nie dało się, bo nie chcieli.

Martwiłam się całe życie o innych bardziej niż o siebie. Zaczęłam jednak pomimo trudności myśleć o sobie. Stąd wykrycie haszimoto, chodzenie na koncerty samotnie, bo większość znajomych nie miała ochoty ze mną rozmawiać, mając własne zmartwienia, które chętnie by na mnie powiesili. No i moja kundalinii joga. To było coś, co niesamowicie mi pomogło. Tym bardziej, że spotkałam ludzi życzliwych i wspierających.

Śniło mi się, że 24 czerwca skończył się film na FB i zobaczyłam reklamę występu Mirabai Ceiby, na który wybierałam się właśnie  tego dnia do Warszawy. Śpiewali mantrę o sile wewnętrznego przewodnictwa.

Lato było ciężkie. Na dokładkę do naszych problemów zrobiono przymusowy remont na balkonie. Straszliwy huk i duchota w mieszkaniu. Tato z poduszką na głowie, żeby wygłuszyć wiercenie dobiegające zza okna. Ja lecąca z nóg, a brat w ciągłym poszukiwaniu pieniędzy na utrzymanie rodziny. I wiele innych spraw.

Żal mi go było, więc postanowiłam pomóc jak umiałam. Już raz po moim ustawieniu systemowym zarobił pieniądze. Tym razem przed wyjściem na rozmowy biznesowe  zastosowałam dwupunkt. Tej nocy tacie śniło się, że uratował oficerów polskich z rosyjskiej niewoli w Katyniu. Potem jeszcze kilka snów taty i moich i oświadczyłam bratu, że do 18 września dojdzie do skutku jakaś transakcja. No i doszła w bardzo  nieoczekiwanym miejscu, choć nikt nie chce tego przyznać.

Brat po wykryciu mojej choroby jakoś częściej zaczął brać tatę do siebie na sobotę i niedzielę. (Ja  byłam tak przemęczona, że cały dzień po jego wyjeździe leżałam nie mogąc się ruszyć.) No i zabrał go do domu jego dzieciństwa, co było dużym wysiłkiem.

Tacie cały czas się śniło, że brat z bratową idą do niego. Domyślałam się, że rozmawiają o jakiejś opiece z ich strony nad ojcem. Nikt jednak nic mi nie mówił. 9 października wyjechałam na parę dni do rodzinnej miejscowości taty. Brat już 7 października wziął go do siebie na parę dni. W tym czasie ojcu śniło się, że wielka rana na jego nodze zagoiła się. Wróciłam do domu z podróży chora. Popsuł mi się samochód i nie pamiętałam snów. Pewnie z powodu ciągłego napięcia nerwowego. Nie wiedziałam, co się dzieje.

A tu coraz częściej zaczęto mówić o zabraniu łóżka dla taty. Na  moje pytanie, ociec mówił, że jakiś czas tam będzie. Brat przyznał, że porwał tatę i dla niego to była trudna decyzja.

W moich snach w czasie wakacji pojawił się motyw odwiedzania taty w miejscu, w którym nie jestem akceptowana. Jemu śniło się w pewnym momencie, że  można zamawiać już mszę za niego i mamę.

Po 20 listopada zaczęły mnie atakować sny. Brat podawał swojemu synowi zamek do drzwi i klucz. Potem wyjechał stróż nocny wraz z żoną i psem. Tym stróżem był przyjaciel ojca, którego córka zmarła 2 lata przed rodzicem. Dostała złośliwego raka, zamartwiając się wciąż zdrowiem ojca.

Potem we śnie zamieszkaliśmy rodzinnie pod jakąś górą w  rozwalonej szopie, niby domu. Pilnował tego szpakowaty stróż nocny z króciutkimi włosami. Miałam jednak w ręce bilet na Sylwestra.  Mama biegła za mną w żółtym kożuszku z czarnymi cętkami.

Miałam duże wątpliwości, co zrobić. We śnie pojawiły się jednak biszkopciki, napominając, że jestem naiwna. W kolejnym śnie rodzice byli gdzieś dalej, a ja przygotowywałam szklaneczki i rozlewałam kompocik śliwkowy dla rodziny. W ostatniej sekwencji  snu 10-letni chłopiec w pobliżu wanny tłumaczył mojej koleżance lekarce, która sporo w kość w życiu dostała, że czas podjąć dorosłą decyzję.

Tacie w tym okresie śniło się, że straszliwie biją go Niemcy (w czasie wojny o mało nie umarł, dostając baty za zdjęcie w mundurku harcerskim znalezione w kieszeni). Następnej nocy śnił, że są  mocno przytuleni z mamą. To chyba właśnie była piąta rocznica śmierci mamy.

Nie wiedziałam, co się dzieje. To było 50 dni po porwaniu ojca.

25 listopada dostałam informację, że tato idzie na tomografię swoich straszliwie poranionych nóg. Okropnie się bał. 26 lekarze stwierdzili, że musi tam zostać 3 dni. Potem pięć. Mnie się śniło, że białe ręczniki i prześcieradło są jednak brudne i trzeba je wyprać oraz koleżanka z ciemnymi włosami. Zaniepokoiłam się mocno. Następnej nocy sen pokazał Wojtka Jóźwiaka, który zajechał czarnym samochodem w okularach jak lunetki. Byłam pewna, że widzę więcej, podobnie jak on. Wieczorem wysłałam sms-a do brata, że tato umrze w szpitalu. Nie dowierzał. Więc zgodnie z nakazem snów 27 zmieniłam zamek w drzwiach mieszkania taty, w którym ja mieszkam (brat swoją część spłacił z nawiązką na liczne potrzeby swojej żony), aby nie mieć po raz trzeci nieproszonych gości w sytuacji kryzysowej. Kolejnej nocy śniło mi się, że przyjechała ciotka Zofia (ona oznacza kłopoty, śniła mi się również przed śmiercią mamy). W nocy z 28 na 29 brat zadzwonił, że tatę zawieziono na intensywną terapię. Koło 5 rano byliśmy w szpitalu. Brat wraz z żoną i ja. Trzymaliśmy go za ręce. Ja ucałowałam tatę w głowę. Po chwili zasną na zawsze. Zabrałam ze sobą poduszeczkę, na której leżał do ostatniej chwili. Brat wziął modlitwę, którą tato odmawiał codziennie.

W pięć lat i pięć dni po odejściu mamy odszedł tato. Ja zostałam całkowicie samotna. Właściwie samotna byłam przez całe życie. Traktowano mnie jak kopciuszka i popychadło, mnie, najbardziej wykształconą osobę w rodzinie. Mój brat został w otoczeniu swojej dużej rodziny (ma 4 dzieci). Wszystko między nami rodzeństwem jak na razie odbywa się bardzo grzecznie. Małżonka brata się nie odzywa jak zwykle. Więc trudno przewidzieć, co będzie dalej. Brat niby zapraszał w okresie świątecznym. Powiedziałam, że chcę, aby mnie jego żona zaprosiła. Nie zrobiła tego. Brat odezwał się dopiero w sylwestra, nie wspominając o Świętach. Nie odzywał się, choć wiedział, że byłam chora. 

No cóż, w wielu rodzinach są problemy. Sama w końcu nie chciałam tych udawanych relacji, w których czułam się jak skarbonka i opiekunka całej rodziny. Czy uwikłanie rodzinne zostanie rozwikłane  i czy poradzę sobie, idąc samotnie, pokaże życie.

Właśnie Dostałam życzenia Noworoczne od Pauliny z dwupunktu. Przypomina o polu serca. Tak, podobno mam je olbrzymie. Niestety, w życiu trzeba budować połączenie serca i rozumu, a mnie uczono tylko, że trzeba zbawiać świat. Wykorzystywaniu mnie i temu że inni lepiej niż ja wiedzą, kim jestem i jak mam żyć, mówię zdecydowane NIE! Ale czy dam radę w świecie o mentalności lisa? Choć podobno nadeszła już epoka wilka.