Że też mi się takie nie zdarzają!
Czy ktoś może pamięta, jaki tytuł miało to opowiadanie Lema o konstruktorze maszyny-świadomości, która też konstruuje zawierającą się w niej maszynę-świadomość itd., z sugestią, że pierwszy konstruktor też jest skonstruowany (tzn. nie istnieje "naprawdę"). (Coś tu mogę przekręcać, bo czytałem z ćwierć wieku temu.)
---
Trzeba chyba wyjść z tego pudełka... :-)

Czesław Miłosz, NADZIEJA

Nadzieja bywa, jeżeli ktoś wierzy,
że ziemia nie jest snem, lecz żywym ciałem,
I że wzrok, dotyk ani słuch nie kłamie.
A wszystkie rzeczy, które tutaj znałem,
Są niby ogród, kiedy stoisz w bramie.

Wejść tam nie można. Ale jest na pewno.
Gdybyśmy lepiej i mądrzej patrzyli,
Jeszcze kwiat nowy i gwiazdę niejedną
W ogrodzie świata byśmy zobaczyli.

Niektórzy mówią, że nas oko łudzi
I że nic nie ma, tylko się wydaje,
Ale ci właśnie nie mają nadziei.

Myślą, że kiedy człowiek się odwróci,
Cały świat za nim zaraz być przestaje,
Jakby porwały go ręce złodziei.
---
To taki antyplatoński wiersz. Od bardzo dawna zastanawiam się dlaczego "wejść tam nie można"?

Już ostatnie perły gwiazd zamierzchły i na dnie
Niebios zgasły, i niebo środkiem czoła blednie,
Prawą skronią złożone na wezgłowiu cieni
Jeszcze smagławe, lewą coraz się rumieni;
A dalej okrąg jakby powieka szeroka
Rozsuwa się i w środku widać białek oka,
Widać tęczę, źrenicę - już promień wytrysnął,
Po okrągłych niebiosach wygięty przebłysnął
I w białej chmurce jako złoty grot zawisnął.
Na ten strzał, na dnia hasło, pęk ogniów wylata,
Tysiąc rac krzyżuje się po okręgu świata,
A oko słońca weszło. - Jeszcze nieco senne,
Przymruża się, drżąc wstrząsa swe rzęsy promienne,
Siedmią barw błyszczy razem: szafirowe razem,
Razem krwawi się w rubin i żółknie topazem,
Aż rozlśniło się jako kryształ przezroczyste,
Potem jak brylant światłe, na koniec ogniste,
Jak księżyc wielkie, jako gwiazda migające:
Tak po nieźmiernym niebie szło samotne słońce.[Pan Tadeusz]
    Wejście jest - tylko tak "rzadkie" - jak te fragmenty - "jako kryształ przezroczyste,"- żeby tam trafić trzeba pobyć w pierwotnym stanie świadomosci , w pierwotnych warunkach puszczy np. Świat pierwotnych intensywnych kolorów znajduje się u podstaw roslin "pomiędzy" korzeniem i pniem" - nie w owocu , czy listku ...Człowiek ma swój splot sakralny - podstawę ,i dzięki kundalini - wznoszącej energii - dociera do tych miejsc we śnie i na jawie...

Słońc kalendarze wtedy miej
W zwierciadłach oczu które lśnią
W pogodny dzień w pogodną noc
Świty prowadzą miłość Twą
Gdy czekasz na mnie długą noc
Miej w sobie światła wielką moc
Nadejdzie w końcu taki dzień
Ze ścieżki zniknie wszelki cień
kolory ziemi w taką noc
tkają dywanu świetlistą moc
kolory nieba w taką noc
tkają arrasów  złocistą moc

Troski wyrzuć z serca
By  pogodne scherza
By muzyczne serca
Scherza grały nam
Możliwe w świecie staje się
To piękno które w sobie masz
Gdy promień słońca budzi Cię
To czujesz ,możesz ,wiesz i znasz
Radość którą miłość da
Radość którą miłość zna
Radość która gości tam
Moc  doświadczeń z serca dna

Jakkolwiek w życiu nazwał Cię
Głos ludzki wiedz ,że daru dar
Ten który wiedzie zna i wie
To nieśmiertelny serca żar
Co w niebie myślą staje się
Na ziemi swe oblicze ma
Wybierasz piękno ,piękno więc
Rozdajesz ludziom w świetle dnia