Miejsce było na skraju szerokiej doliny. Z jednej strony opadały wzgórza, z drugiej była równina, pewnie podmokła, łąkowa, zielona, trochę nierówna, w niej mokradła, jeziorka, trzciny, wierzby. Ze wzgórz w dół do doliny schodziły wąwozy. Ja byłem, siedziałem, u wylotu takiego wąwozu. Dnem wąwozu szła polna droga, bardzo byle jaka, właściwie ścieżka. Dalej, w dolinie, już jej nie było. Siedziałem i o czymś rozmawiałem ze znajomą kobieta (która przypominała pewną moją znajomą z realu), a z tą kobietą były dwa psy, większy i mniejszy, które jak to psy obok dokazywały. Było tak, jakbym zatrzymał się tam po drodze podczas jakiejś długiej pieszej wędrówki.

Nagle w ułamku sekundy to się wydarzyło. Tym wąwozem, tą ścieżką, zjechał w dół samochód, mężczyzna w samochodzie. Samochód był wypasiony – z najwyższej półki. Nisko zawieszony, szeroki i płaski. Zjechał w największym pędzie – wziuuu! – i już. Oceniałem, że jechał z prędkością autostradową. Gdy na to widowisko patrzyłem, przebiegły mi myśli, albo słyszałem te myśli jako okrzyki ludzi obok: Zaraz zwolni! Hamuj! Dlaczego nie hamuje?! On przyspiesza! Myślałem też – domyślałem się – że kierowca zgubił drogę, zjechał z autostrady, trafił na polną ścieżkę, ale mając tak dobry samochód, nie przyjmował tego faktu do wiadomości, udawał, że tak nie jest, że to, co robi, to nie jest prawda. On rzeczywiście w miejscu, gdzie już żadnej drogi nie było, jeszcze przyśpieszył. Ale po następnym ułamku sekundy wjechał na całkiem mokry i miękki grunt lub na jeziorko i zniknął, zapadł się pod ziemię lub bagnisko. Koniec.

Ale jednocześnie rozegrał się drugi proces. Ten kierowca po drodze najechał i potrącił kobietę, z którą rozmawiałem, i jej psy. Odwróciłem wzrok od miejsca, gdzie kierowca z samochodem zniknął pod zieloną murawą, i przeniosłem uwagę w stronę tej kobiety. Ratować! Rzuciłem się na pomoc. To co się stało przed chwilą, w śnie było dla mnie zupełnie zrozumiałe, chociaż wyglądało groźnie. Poza snem muszę tamto zjawisko dłużej wytłumaczyć. Zderzenie polega na tym, że najeżdżający pojazd przekazuje część swojej energii (kinetycznej, mv²/2) uderzanemu obiektowi. Tutaj zderzenie polegało również na tym, że najeżdżający pojazd prócz energii przekazał swoją formę. Na miejscu wypadku-zderzenia pozostała kopia tamtego samochodu, tylko jakby jej część, to znaczy jakiś „cień” utworzony z gorszej materii: cieńsze blachy, kształt ledwo zarysowany, jakiś rupieć ledwo podobny do tamtej limuzyny. Wewnątrz tego rupiecia leżała ta kobieta i jeden pies. (O psie numer dwa dalej w śnie już nie było mowy.) Byli poturbowani, przygłuszeni ale żywi. Pomogłem im podnieść się, wstać. Sen się kontynuował o czymś innym.