Obserwuję, jak wschodzi Księżyc. Jest dzień. Niebieskie – przesadnie farbkowo-niebieskie niebo. Zza wyniosłości terenu widzę na niebie wychynający Księżyc. Raz jest cały, raz tylko brzeżek tarczy. To zależy od tego, jak ja jestem ustawiony i jak sam Księżyc się przesuwa. Bo wschodząc, przesuwa się bardzo szybko i pod małym kątem wzdłuż horyzontu. Niebo jest niebieskie takim sztucznym niebieskim kolorem, a Księżyc jest podobnie sztucznie żółty. Jak pomalowany. Jest w pełni i ma okrągłą tarczę.

Obserwuję go z miejsca, które jest w Łowiczu, gdzie spędziłem dzieciństwo. Od strony miasta zbliżam się do przejazdu kolejowego, idę pod górę, tak jak droga, która tutaj wspina się na nasyp kolejowy.

(Uwaga spoza snu. Kierunek, w którym widziałem wschodzący Księżyc to północ. Czyli sytuacja realnie niemożliwa.)

Kontynuując idzenie i patrzenie, widzę teraz, że tamten żółty Księżyc jest w istocie autobusem, który unosi się w przestrzeni nad horyzontem. Zbliża się w moją stronę. – Już nie: ten autobus jednak jedzie po szynach, po torach kolejowych. To jest normalny autobus szynowy. (Uwaga spoza: To fantazja. Nie ma/nie było takich autobusów.)

Autobus na szynach będący w istocie Księżycem przejeżdża tak, jak to normalnie robią pociągi. Dwaj dróżnicy na przejeździe sprzedają bilety, nie wiem na co. Przechodzę przez przejazd na „moją” stronę. (Tam, gdzie mieszkałem kiedyś.) Towarzyszy mi córka, która w śnie jest dzieckiem. Obserwuję miejsca po drugiej stronie torów w powiększeniu, przesadnie wielkie, tak, jak może wiedzieć je dziecko lub jak ja widziałem będąc dzieckiem: gigantyczny przejeżdżający pociąg widziany od dołu, wysoki nasyp niby góra, ogromne drzewa o przesadnie grubych pniach, wielkie przestrzenie łąk nad rzeką. Już we śnie mam poczucie, że jestem w miejscu, które zawiera jakąś tajemnicę.

Mapa z 1914 r. wcześniej zamieszczona w tekście "O Korabce".
Księżyc-autobus był widziany z punktu "1".