Odkąd pamiętam las był dla mnie miejscem wytchnienia, przestrzenią, gdzie mogę być sobą w jakiś transcendetalny sposób. Czułam już w dzieciństwie, połączenie i prowadzenie właśnie podczas leśnych wypraw, tak jakby moje JA rozciągało się gdzieś w górze i wokół mnie. Wszystko było znane i mówiło do mnie. Lubiłam mieć swoje "dziuple" - miejsca w których siadywałam, przysypiałam na kilka chwil. O tym, że ktoś się zbliża "mówiły" mi ptaki, nieraz Watr przebudził w porę, abym na czas wróciła do domu. Miałam to szczęście, że w każdym miejscu w którym mieszkałam las był blisko, dawał spokój i jakby prawdziwy wymiar życia, cała reszta zdawała się dodatkiem. Nie znaczy to, że większość mojego czasu spędzałam właśnie tam, ale on zawsze był, wyprawa na grzyby była tak naprawdę niekończącym się zachwytem nad pajęczynami, czy norkami zwierząt, niż praktycznym jesiennym zbieraniem zapasów. Nie jestem w stanie sobie przypomnieć skąd się wzięła ta więź, więc pewnie z bardzo dawna... 

     W mojej rodzinie mówiło się że od praprababek i dziadków byli tacy co to: "spojrzą i wiedzą", na ból głowy babcia "odczyniała" wodę i chleba okruszki, mówiło się o snach i o tym co one oznaczają, przy tym nie było to jakieś dziwne czy tajemnicze. Dla mnie była to fascynująca codzienność. Od babci dowiedziałam się , że jeszcze jej babcia zbierała zioła,  robiła świece do uszu,  leczyła swoje dzieci i wnuki, po czym wiedza ta przechodziła "sama" na następne pokolenia. Coś w tym jest:) bo odkąd się o tym dowiedziałam, zbieram zioła i robię świece z lnu i wosku pszczelego. Fascynowały mnie od zawsze "magiczne" metody uzdrawiania. Z zapartym tchem wysłuchiwałam opowieści o szeptuchach, znachorach, czy wiedźmach. Instynktownie wiedziałam, że ta wiedza wciąż jest, że można do niej dotrzeć. Od siostry mojej babci dowiedziałam się, że jako młoda dziewczyna "dostała ust koło ucha"(jak się tylko domyślam, zapalenie nerwu trójdzielnego),  działo się to w okolicach rzeki Dniester w dzisiejszej Ukrainie. Wymęczona bólem wybrała się ze swoją przyjaciółką w długą podróż na pieszo do szeptuchy za lasem. Szły prawie cały dzień na piechotę. Moja ciotka otulona szczelnie szalami, trochę ze wstydu bo jak mówiła strasznie to wyglądało, usta całkiem na boku, ale i z bólu. Musiały na miejscu poczekać na swoją kolej, tylu było pacjentów, niekiedy z bardzo daleka. Szeptucha przyjęła je obie, uważnie się im przyglądała i jak relacjonowała mi ciotka, bardzo długo się modliła, obcinała końcówki jej włosów paliła nad ogniem, potem nad nią z czterech stron spalała sznurki z konopi, kropiła wodą. Szczegółów nie pamięta bo to całe wieki temu było, nocą wracały przez las jak we śnie, niczego się nie bały, a w przeciągu trzech dni ciotka wróciła do zdrowia i urody.

Nie miało dla mnie większego znaczenia, czy to wiara w uzdrowienie, czy moc uzdrowicielki pomagają, najważniejsze przesłanie jest takie, że to działa, nawet w tak drastycznych przypadkach. W miejscu w którym jestem teraz, wiem że znaczenie ma wszystko, nawet ten marsz nocą przez las - odmienne stany świadomości, w których nasz wszędobylski umysł nareszcie schodzi na drugi plan i nie przeszkadza w powrocie do równowagi. 

Pięknie pokazuje podobny proces uzdrawiania,  film "Błękitny motyl", oparta na faktach opowieść o nieuleczalnie chorym 10-letnim chłopcu, który prowadzony chęcią złapania błękitnego motyla, otrzymuje znacznie więcej od Duchów Amazońskiej Dżungli. Don Carlos Barrios, szaman Majów mówił mi, że Las ma delikatniejszego, subtelniejszego Ducha, natomiast Dżungla o wiele mocniejszego. Nie byłam jeszcze w Dżungli, ale z Lasem faktycznie łączę się właśnie w taki subtelny sposób.  Przypomniałam sobie opowieść Richarda, przewodnika po Dżungli, asystującego przy ceremoniach, świadomego człowieka. Opowiadał jak to znał doskonale drogi i ścieżki którymi prowadził turystów setki razy, aż zdarzyło się tak, że nie miał najmniejszej ochoty na jeszcze jedną wyprawę akurat tego dnia. Klienci byli nieustępliwi, proponowali podwójną stawkę, więc ustąpił, prowadził ich, przez Dżunglę bez przyjemności, zły i zmęczony. W połowie drogi poczuł ból na dłoniach i ramionach, zauważył, że jest cały w bolesnej wysypce. Gdy doprowadził turystów na miejsce noclegu, sam wybrał się do znajomego szamana po pomoc. 

Leżał w chatce, przy śpiewie i modlitwach, zanurzając się w ciszy po czym usłyszał diagnozę: "Dżungla cię zna, wpuściła cię wiele razy, ale tym razem wkroczyłeś ze złą chemią, broniła się od tego". Często nie zdajemy sobie z tego sprawy jak nasze nastawienie, emocje wpływają na otoczenie. Dżungla potrafi na swój sposób dawać sygnały, które Richard zrozumiał, wyciszył się wszedł w kontakt ze sobą i uleczenie przyszło niebawem.  Las jest zbyt subtelny aby się obronić, a i tak czasem potrafi gałązką strzelić w oko, pouczając by być bardziej uważnym. Przestrzeń pełna subtelnych energii, Duchów roślin i zwierząt sprzyja, wtedy kiedy jesteśmy na nią gotowi. Gdy szanujemy to miejsce i jakby znamy zasady bhp:)

Kiedy mam do rozwiązania problem, a WIEM, że jest nie rozwiązywalny na tym poziomie na którym się manifestuje, wybieram się do Lasu. Najpierw czekam na znak kiedy i w jakie miejsce mam się udać. Jak kiedyś - teraz również mieszkając w "Trzech Źródłach" - mam swoje "dziuple" i znajomych, np. potężny Buk - bliźniak, Wzgórze Kruków, Cichy las, Babcia Brzoza itd. to jak sąsiedzi, którzy czasem zapraszają do siebie, więc czekam aż mnie zawołają. Nieraz wybieram się na parę godzin, nieraz czuję, że powinnam spędzić tu całą noc. 

Na nocne spotkanie idę przygotowana, ze śpiworem i potrzebnymi materiałami do rozpalenia Ognia. Przygotowuję przestrzeń, prosząc o opiekę - zamykam ją Kamiennymi Strażnikami Kierunków. W środku przygotowuję miejsce dla siebie i Ognia. Rozmawiam z Ogniem całą noc, widzę w płomieniach obrazy, wsłuchuję się w dźwięki, wszystko, co się wtedy wydarzy jest informacją, wystarczy tylko otworzyć serce, zaufać. Bywało tak, że Jeleń ryczał niedaleko, Koziołki Sarny przekrzykiwały się, walcząc o terytorium, albo o świcie Myszołów przysiadł tuż obok, przyglądając mi się bez żadnego spłoszenia w oczach. Wszystko w takich okolicznościach "mówi" do mnie. Wracam syta z wdzięcznością w sercu. 

Las przemawia wtedy, kiedy jesteśmy w stanie wejść w moment wewnętrznej ciszy, aby mógł  nas prowadzić, dobrze jest wybrać się samotnie, wtedy łatwiej się dostroić do wibracji, poczuć jedność. Nic nas nie ogranicza, zdarzyło nam się z mężem spędzać w Lesie sylwester, przy ognisku w okopach śniegu, oraz prowadzić szałas potów 21 grudnia w przesilenie zimowe. Wystarczy zaufać.