Śniło mi się, że miałem w domu gościa, którego zaprosiłem, i był to mój kolega fizyk z dawnych czasów, pewnie ze studiów. Był niższy ode mnie i blondyn, o łagodniejszych rysach twarzy i z wyglądu młodszy. (Ja też byłem w śnie raczej młodszy niż teraz.) Miał imię i nazwisko, które zapamiętałem, nieprawdziwe, ale realistyczne. (Nie miałem znajomego tak się nazywającego. Nazwiska nie napiszę, żeby nie powodować fałszywych skojarzeń.) Mój dom, gdzie tego kolegę przyjmowałem, był inny niż ten faktyczny.

Ten kolega został fizykiem, inaczej niż ja, pracował na uczelni; nie było to jasno powiedziane, ale pozbierał wszystkie doktorskie i profesorskie tytuły, był znaną postacią w nauce. Z wizytą tego kolegi łączyłem wielkie nadzieje. Miałem nadzieję, że dowiem się od niego czegoś ważnego, o jego i o mojej przeszłości, o tym, jak się potoczyły nasze losy, jakie mechanizmy rządziły naszymi życiami. Dlaczego to właśnie jemu się udała kariera. Miałem wiele pytań, które chciałem mu zadać. Ale rozmowa się nie kleiła. Kolega odpowiadał rzeczowo i krótko, tak jakby nie widział problemów, które widziałem ja. Z jego odpowiedzi wynikało, że wszystko jest jasne, wszystko jakoś „leży na wierzchu”, nie ma tajemnic i właściwie nie ma o czym mówić. Mnie brakowało „języka w gębie”, nie wiedziałem, o co i jak go pytać, żeby się dowiedzieć tego, czego chciałam. On był uprzejmy, zadowolony, uśmiechał się, zachowywał się poprawnie. Jednocześnie bardzo pilnie wykorzystywał czas. Kiedy nie pytałem go, nie „bawiłem rozmową”, stale coś czytał lub zapisywał. Kiedy się zwracałem do niego, zakrywał rękawem swoją książkę lub laptop i grzecznie ale krótko mi odpowiadał. Nie czuł potrzeby kontynuowania rozmowy, ale jednocześnie nie dawał żadnych oznak, że źle czuje się w moim towarzystwie i wyraźnie nie przeszkadzało mu, że będąc w gościnie, wykonuje nadal sam swoją pracę.