Taki pomysł noszę od jakiegoś czasu: że powinno się założyć Mazowieckie Stowarzyszenie Właścicieli Dębów. Ale najpierw mi przyszła nazwa bardziej lokalna...

Taki pomysł noszę od jakiegoś czasu: że powinno się założyć Mazowieckie Stowarzyszenie Właścicieli Dębów.

Ale najpierw mi przyszła nazwa bardziej lokalna: Milanowskie Stowarzyszenie Właścicieli Dębów. Jednak, myślę, że lepiej będzie nie ograniczać się do Milanówka, bo przecież w sąsiedniej Podkowie mają dęby jak wieże, nie mniejsze w Grodzisku, w Jaktorowie, Brwinowie, Otrębusach, a jakie w Nadarzynie? W Komorowie? Z drugiej strony, lepiej zachować mazowiecką prowincjonalność, bo gdyby dołączył Śląsk lub Podlasie, to by swoimi dębami nas przykryli jak czapką. Lepiej będzie więc zakładać stowarzyszenia regionalne, a potem połączyć się w Federację. Dalej więc będą mówił o Mazowieckim SWDęb.

Wyobrażam sobie, że nasze Stowarzyszenie docelowo wyrosłoby na silne lobby, grupę nacisku broniącą Dębów, promującą Dęby i kształcącą w społeczeństwie szacunek i podziw dla Dębów i wiedzę o Dębach. Przy tym byłoby elitarne, dumne i wysoko prestiżowe, a członkostwo w nim miałoby smak arystokratycznego klubu.

Członkami Stowarzyszenia byliby – jak nazwa wskazuje – właściciele dębów, czyli osoby posiadające lub użytkujące ziemię, na której rosną dęby (przynajmniej jeden), odpowiednio wielkie. Powiedzmy, o średnicy pnia co najmniej 50 cm. (Czyli obwodzie 160 cm.) Dlaczego takie? Bo takie dęby są na pewno starsze niż ludzkie życie, więc nie są posadzone przez aktualnego właściciela, ale przekazane przez poprzednie pokolenia. A to właśnie, postrzeganie w Dębach dziedzictwa pokoleń, byłoby arcyważne dla Stowarzyszenia. (Pochwalę się: ja takie dęby mam trzy. I cztery cieńsze, chociaż prawie tak samo wysokie.)

Do Stowarzyszenia mogłyby należeć zbiorowe osoby prawne, czyli fundacje, spółki, gminy lub miasta, jeśli oczywiście takie dęby u nich rosną. Miasto Milanówek ma własne miejskie dęby wyjątkowo imponujące, ze trzy razy grubsze od moich.

Członkiem Stowarzyszenia mógłby być – ostatecznie – ktoś bez dębów, ale mający inne wielkie drzewa; szczegóły tej wymiany pozostawię przyszłym Władzom Stowarzyszenia.

Stowarzyszenie aktywnie werbowałoby swoich ewentualnych członków, czyli składało propozycje przystąpienia osobom, na których posesjach zauważyłoby odpowiednio okazałe okazy Quercus.

Stowarzyszenie znałoby swoje (tzn. swoich członków) dęby, odwiedzało je, kontemplowało, nanosiło na mapy, propagowało i nadawało im imiona. Zbierałoby od starych ludzi i od historyków informacje o tym, skąd dany dąb się wziął i jaką ma historię. – Jak wiadomo, sławni ludzie zwykli byli siadać pod dębami.

Wybierałoby Miss Dębu, czyli najpiękniejszy dąb roku.

Popierałoby sztukę – pieśni, muzykę, poezje, fotografie i filmy sławiące dęby. Oraz wyszukiwało takież dzieła zapomniane i tłumaczyło obcojęzyczne.

Wyjeżdżało z wycieczkami i wizjami lokalnymi do innych regionów i krajów podziwiać tamtejsze dęby i dzielić się doświadczeniem.

Krzewiłoby wiedzę o dębach, o ich roli w przyrodzie i w kulturze, i o roślinach i zwierzętach żyjących w symbiozie z dębami i dzięki dębom.

Sporządzałoby i propagowało potrawy z dębu, tzn. z żołędzi, od razu polecę mąkę z żołędzi produkcji pana Mirosława Angielczyka z Korycin, Podlaskie.

Przy okazji pochwalę się swoimi Dębami. Na zdjęciu na początku: widok na ich największą kępę, latem, spod okapu budynku.

A tak wyglądają w porze chłodnej:

Gdy się dobrze przyjrzysz, zobaczysz wiewiórkę. Tu ona w powiększeniu:

A tutaj kępa drzew na miedzy, na polach w mojej okolicy. W środku dąb, na jego skrzydłach grusza i głóg, spodem łozy i maliny. Te trzy drzewa i podszyt pod nimi tworzą miniaturowy lecz kompletny ekosystem mieszanej dąbrowy:

Na szczycie ptaki:

To miejsce tak wyglądało jeszcze w listopadzie (2014). Teraz już takie nie jest. Na tę łączkę nawieziono kilkanaście wywrotek kamiennego gruzu – coś tam będzie budowane i to z rozmachem. Więc tym bardziej musimy dęby chronić, darzyć szacunkiem i wspomagać naszą własną wolą przetrwania. Bo jeśli przetrwamy, to tylko z nimi.

To, co napisałem, jest POWAŻNE.

Czekam na odzew. Czekam na osoby, które zechcą formalnie zawiązać Mazowieckie Stowarzyszenie Właścicieli Dębów i razem pracować w nim. Mój adres email: red@taraka.pl.

(Może lepsza byłaby nazwa: Mazowiecka Konfederacja Właścicieli Dębów?)