Prawicowo-prokościelni publicyści nie omijają żadnej okazji, żeby podkreślać, jakoby „Europa z chrześcijaństwa wyrosła i gdy bieda [jak teraz], to musi trzymać się go i do niego wrócić”, a nawet, jakoby „napór agresywnego islamu to skutek odejścia Europejczyków od chrześcijaństwa” i tylko brakuje podsumowania, że „agresja islamistów karą bożą za odstępstwo Europejczyków od chrześcijaństwa jest” – albo już ktoś to napisał, tylko ja tych najskrajniejszych nie czytam. (W polskim kontekście chrześcijaństwo jest utożsamiane z rzymskim katolicyzmem.)

Ktoś musi przypominać, że to zwyczajna nieprawda i Europa lub Cywilizacja Zachodu jest taką, jaką jest (czyli, jakby nie patrzeć, Wielką) nie dzięki chrześcijaństwu, a pomimo niego i dlatego, że potrafiła je przezwyciężyć – i pójść dalej... własną oryginalną, choć może krętą drogą; a jeśli jednak dzięki chrześcijaństwu, to dlatego, że była to i jest miękka religia, inaczej niż te twarde, których przykładami są judaizm i islam (– „jerozolimskie” rodzeństwo chrześcijaństwa).

Jeśli jako radę na islamskie (lub „polit-islamskie”) zagrożenie zaleca się jakiś powrót do chrześcijaństwa lub do „chrześcijańskich wartości”, to zapytajmy, do czego i do których wartości? Bo szybko może się okazać, że te wartości są ogólno-ludzkimi czy ogólno-humanitarnymi, a chrześcijaństwo ledwie, późno i niechętnie ich nie odrzuciło, ba, nie wyklęło. Jakich wartości ma bronić Zachód, które nie podobają się Pustynnym Brodaczom? Równouprawnienie kobiet, czyli uznanie kobiety za podmiot i osobę prawną niepotrzebująca i zwolnioną spod „opieki” koniecznie władającego nią mężczyzny? – To wynalazek nowoczesnego liberalizmu, w Polsce dumnie od konstytucji 1921 r., prędzej-wcześniej niż we Francji lub Szwajcarii. Nierówność i podległość kobiet nigdy ojcom kościołów nie przeszkadzała, a Kościół Katolicki jest nieustannie i nieprzejednanie męsko-władczym klubem. Demokracja czyli wybieranie władz i postawienie ich przed osądem opinii publicznej? – Wynalazek sprzeczny z długimi wyobrażeniami Kościołów, które wolały uświęcać jakichś watażków i chwalić ich, że ich władza rzekomo pochodzi od Boga. Wolność wyznania? Śmiechu warte, bo ani średniowieczna zasada, że „człowiek” i „mieszkaniec państwa” może być nim tylko, gdy ochrzczony (bardziej restryktywna niż muzułmańska tolerancja dla niemuzułmańskich „ludzi księgi”, o ile płacą dżyzję i ustępują miejsca muzułmanom), ani bardziej nowoczesna zasada cuius regio eius religio usprawiedliwiająca narzucanie wyznania poddanym przez władców nie dawały miejsca takiej wolności. Historia pełna religijnych prześladowań i religijnych wojen... Mordowania ludzi w sporach o taki lub inny kształt krzyża... – wystarczy. Wolność badań naukowych, niezależnie od autorytetów, narzucających „tak jest i ma być, i już”? Nie tylko Katolicy zamykali usta Kopernikowi i Galileuszowi, bo w antynaukowy krwawy zamordyzmem uderzyli (od razu po swoim ukonstytuowaniu się) ci niby bardziej oświeceni protestanci, przykładem tragiczna historia Miguela Serveta, zamordowanego (spalonego na stosie) przez Kalwina, 1553.

Wszystko było na odwrót – to Kościół Katolicki i inne bratnie kościoły stopniowo, niechętnie, z oporem i zwłoką uczyły się od swoich mniej religijnie nastrojonych ani zaangażowanych współobywateli tego, co dziś postrzegamy jako etyczny dorobek Zachodu.

Dziś też są w tyle. Przykładem popieranie i wręcz uświęcanie przez „książąt” Kościoła Katolickiego – myślistwa, tego anachronicznego przeżytku feudalizmu (gdy patrzeć socjologicznie), a moralnie rażącego i wywołującego wstręt w każdym bardziej świadomym człowieku, ale przecież nie w pewnym polskim arcybiskupie.

Ale to uczenie się Kościołów etyki od swoich bardziej wrażliwych, rozwiniętych i świadomych współobywateli możliwe było z powodu pewnej podstawowej słabości chrześcijaństwa. I ta słabość właśnie jest jego zasługą dla ludzkości! Zasługą jest to, że nie przeszkadzało w podwyższaniu moralnych standardów – „aż tak bardzo nie przeszkadzało” – a nie przeszkadzało, bo nie mogło! Nie mogło, ponieważ chrześcijaństwo dziwnie zapomniało skrępować swoich wyznawców szczegółowymi przepisami, jak mają się zachowywać we wszelkich życiowych sytuacjach. – O czym przezornie nie zapomnieli jego „jerozolimscy bracia”, czyli judaizm i islam. Dlatego tamte religie zasługują na miano „twardych”, podczas gdy chrześcijaństwo, prócz może paru sekt, które pogasły, wykształciło się w religię „miękką”, czyli taką, która w sterowaniu swoimi owieczkami wykazuje znaczne luzy. Jak to się stało i dlaczego, w ramach jakiego procesu? – To jest pytanie, na które ani nie znalazłem w żadnej książce odpowiedzi, ani nawet samego tak postawionego pytania. Nie wszystko jeszcze wiemy o sobie. Wspomniany luz w przepisach wypełniany był zdrowym rozsądkiem, etnicznym obyczajem i zapożyczeniami z porządku najpierw rzymskiego, potem germańskiego i innych, w końcu dorobkiem Oświecenia i Nowoczesności. Dla przykładu, chrześcijaństwo wprawdzie orzeka, za Starym Testamentem: „świętuj dzień święty”, ale nie określa, w jaki sposób to świętowanie ma się odbywać, ani nawet który to ma być dzień. Inaczej niż judaizm, który szabatowe obowiązki i zakazy określa w jakiejś setce przepisów, z upływem czasu coraz bardziej drobiazgowych, i inaczej niż islam, który szczegółowo określa powtarzane wiele razy dziennie modlitwy. Obie tamte religie, judaizm i islam, obsesyjnie starają się tak wiernym zorganizować dzień, tydzień i rok, żeby tamci nie mieli czasu myśleć o czymkolwiek innym.

Ta miękkość i luzowatość chrześcijaństwa ma też związek z tym, że nauki przypisywane samemu Jezusowi (który za Dohertym jawi się postacią legendarną) są zupełnie nieżyciowe – no bo jak to: porzucisz ojca i matkę, zaniechasz chowania zmarłych, nie pracujesz wzorem skowronka, oddasz dobytek złodziejom i dasz im sobie podwójnie gębę obić? Ponieważ te, zapewne wzięte od cyników, kontr-kulturowe ideały weszły do ewangelicznego świętego rdzenia chrześcijaństwa, a żyć z nimi się nie dawało, to wcześnie nauczono się je lekceważyć i nie wyciągać z nich praktycznych wniosków. Chrześcijaństwo więc poszło na ugodę ze „światem”, czyli ze starogrecką zasadą uczenia się i doskonalenia przez badanie i kontemplację rzeczywistości. Dzięki temu Europa poszła (mimo długich zbłądzeń...) w końcu drogą greckiego obiektywizmu, a nie jerozolimskiego utwierdzania się w szaleństwach takich lub innych świętych oszołomieńców. Swój rozum biorąc ze świata, z praktyki i z doświadczenia, a nie z urojeń.

To, czy Europa przezwycięży zagrożenie dżyhadzkie, jak przezwyciężyła narodowo-socjalistyczne i (wprawdzie nie do końca) komunistyczne, zależy nie od tego, czy sprawnie schroni się pod opiekę otyłych starców w czarnych lub różowych sukienkach, ale od tego, czy wytrwa na swojej drodze odróżniania dobra od zła i prawdy od kłamstwa. Tak nam dopomóżcie nasi – Nienazwani – bogowie.