Streszczenie: Wybranie się na odosobnienie jest naprawdę zajęciem wybitnie ekstrawertycznym, podobnie jak wycieczka w puste miejsca wystawia na wzmożone interakcje z ludźmi.

Streszczenie: Wybranie się na odosobnienie jest naprawdę zajęciem wybitnie ekstrawertycznym, podobnie jak wycieczka w puste miejsca wystawia na wzmożone interakcje z ludźmi.

„Doradcy Taraki” to lista dyskusyjna, na której jest kilkadziesiąt osób. Tajna, zamknięta, tylko dla nas. Przeważnie zajmuje się jakimiś sprawami technicznymi. Ale nie tylko. Odsłaniam tu firankę, ale nie całkiem. Wczoraj jeden z Doradców pytał o odosobnienie, retrit. Czy ktoś zna dobre miejsce? W naszych, mogę je nazwać niuejdżowymi, praktykach, odosobnienia grają ważną rolę. Każdy jakieś swoje odosobnienie chociaż raz odbyć powinien. W końcu Budda osiągnął Wielkie Oświecenie po 7 latach retritu, więc może i ktoś z nas osiągnie jakieś mniejsze po 3 dniach. Jest taka nadzieja. A poważniej, to czujemy czasem potrzebę wycofania się, odosobnienia właśnie, odejścia, bycia tylko z wodą trawą gawronami... nie! – Bycia bez ludzi, bez towarzystwa innych. To jest ten luksus i ta używka! Nie mieć innych w zasięgu. Nie musieć myśleć o całej tej ludzkiej otoczce, którą się nosi ze sobą i na sobie, na barkach i na głowie 24/24, 7/7, 365/365. Umysł wtedy przestawia się – czasem, jeśli zechce, bo niekoniecznie – na inny, specjalny tryb. Trochę tak, jak tryb snu jest inny od trybu czuwania. Zresztą fizyczne oddalenie to dopiero początek, fizyczne odosobnienie nie musi wcale „automatycznie” wywołać stanu wolności od innych.

Wolność od innych to jest ta używka! Czują ją tylko introwertycy. I tu jest problem, bo żeby wyjść na wolność – na wolność od innych – trzeba najpierw narazić się na spiętrzony, zintensyfikowany kontakt z innymi. Narazić się na spiętrzoną konfrontację. A to jest to, czego my introwertycy, nie znosimy. Od czego cierpimy, mieszają nam się zmysły i ubożejemy duchem.

To jest jak z podróżą. Mam na myśli szczególny rodzaj podróży, raczej jej celu, kiedy chcesz dotrzeć do „dzikiej przyrody”. Do przyrody autentycznej. Takiej, żeby zejść ze szlaków i ścieżek, zanurzyć się w czystej wodzie jakiegoś jeziora lub strumienia, dotknąć ziemi, wspiąć się na skały. Może do tego ugotować sobie posiłek na ogniu. Ale jeśli to miejsce jest parkiem narodowym lub rezerwatem, to tamto jest zabronione, ze ścieżki nie zejdziesz, w wodzie nie wykąpiesz, ani tym bardziej ognisko. Regulacja! Jeśli miejsce chronione nie jest, to zaraz okaże się, że mieszkają tam jacyś tubylcy, którzy wobec krajobrazu mają inne zamiary niż ty, bo np. polują i strzelają, warczą ciężarówkami, pasą owce, przy których chodzą złe psy, piją piwo, a przy tym chcą jakoś oswoić nieznajomego obcego, czyli ciebie, więc musisz być gotów im sprostać. No i czeka cię nocleg u nich, więc tym bardziej konwersacje i ekstrawersja, a zamiast czystej natury - gęsi i traktory na podwórzu.

Podobnie, a właściwie tak samo, jest z odosobnieniem. Jeśli nie chcesz zaliczać surwiwalu (namiot w lesie, nielegalnie) i zależy ci na pracy nad sobą, a nie z komarami, to raczej skorzystasz z miejsca, które ktoś już przygotował. Do odosobnień albo czegoś podobnego. Ale ludzie, jeśli urządzają jakiś kawałek przestrzeni „tylko dla siebie” (no bo na tym polega odosobnienie), to tym samym naznaczają to miejsce sobą. Skutek taki, że przychodzisz na miejsce swojego odosobnienia, a musisz tam toczyć walkę ze śladami, instalacjami i wdrukami właściciela. (Np. na ścianie wisi obraz, który tobie coś wywraca.) Tu słyszę kontrę, że np. przy ośrodkach buddyjskich są domki odosobnieniowe. Tak, ale z tym jest taki problem, że i te domki i cały kontekst jest wybitnie sformatowany. A jeśli przychodzisz spoza konfesji, to musisz stawić czoła pytaniom i zastrzeżeniom i całej tamtejszej ludzkiej obecności, która bywa tak samo lub bardziej wymagająca, jak ta prywatnego właściciela.

Rozwiązanie? Mógłby Ktoś zaprowadzić taki biznes: wynajmowanie eremów (czyli domków retritowych) bez pytania o wyznanie czy sangę. Eremy poza kontekstem. I tak, żeby tam wejść i wyjść przy minimum kontaktowania się z obsługą. Podobnie nie-konfesyjnie, jak „otwarte świeckie medytacje bez rytuałów” które prowadzi jeden z autorów Taraki.